Η γριά κότα έχει το ζουμί. Μόνο με αυτή την φράση μπορώ να ξεκινήσω την περιγραφή των όσων συνέβησαν στη φετινή συναυλία των UFO στο Fuzz Club. Και φαίνεται πως αυτό το ζουμί το έχει γευτεί ακόμα και ο Steve Harris, για όσους ακόμα δυσπιστούν και θεωρούν το εν λόγω συγκρότημα τελειωμένο. Μόνο το γεγονός ότι οι συναυλίες των IRON MAIDEN ανοίγουν πάντα με το ''Doctor Doctor'', τα λέει όλα. Ομολογώ ότι δεν περίμενα μεγάλη προσέλευση κόσμου στη συναυλία. Κάτι η ημέρα που ήταν εργάσιμη, κάτι οι διαφορετικές επιλογές συναυλιών και γούστων, θεωρούσα ότι θα είμαστε το πολύ 300-400 άτομα. Παρά ταύτα όμως έμελε να διαψευστώ. Βλέπετε καλά που υπάρχουν και οι ρομαντικοί, κυρίως μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, που τιμούν σχεδόν πάντα με την παρουσία τους συγκροτήματα με ανάλογη ιστορία. Βεβαίως δεν έλειπε και το νεανικό στοιχείο με αποκορύφωμα 2-3 περιπτώσεις, όπου ο πατέρας κρατά από το χέρι τον, βία 10χρονό, γιό του και του μαθαίνει rock ιστορία. Πραγματικά συγκινητικό και αν μη τι άλλο ενθαρρυντικό για το μέλλον.

Η παρουσία κάποιας support μπάντας έλειπε και έτσι χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, οι UFO κάνουν την εμφάνισή τους στην, πολύ ευρύχωρη, σκηνή του Fuzz. Αυτό που σχεδόν όλους είχε στεναχωρήσει ήταν η απουσία του Pete Way, μπασίστα και συνιδρυτή του συγκροτήματος, ο οποίος αντιμετωπίζει για μία ακόμα φορά τα γνωστά προβλήματά του με το alcohol. Πάντως ο αντικαταστάτης του Barry Sparks (ex-DOKKEN), χάιδεψε επάξια το τετράχορδο προσφέροντας και τα ανάλογα κινητικά effects του μεγάλου Way(sted). Στα πλήκτρα/κιθάρα και στα drums συναντάμε τους Paul Raymond και Andy Parker αντίστοιχα, που πραγματικά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Ειδικά ο πρώτος, αν και σωματικά καταρρακωμένος όπως φάνηκε, ήταν το γρανάζι που αν λείψει σταματάει να δουλεύει η μηχανή. Μετά την φυγή του Michael Schenker οι UFO δεν πτοήθηκαν και τόσο όσο θα πίστευαν πολλοί. Μετά από πολλούς κιθαρίστες, κατάληξαν στον Vinnie Moore και όσοι ήταν εκεί κατάλαβαν το γιατί αυτή η επιλογή ήταν η καλύτερη που θα μπορούσαν να κάνουν. Μεγάλος παίχτης. Βέβαια δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον κινητήριο μοχλό όλου του group. Τον μεγάλο Phil Mogg, που έχει το όνομα του άρρηκτα συνδεδεμένο με τους UFO. Πραγματικά αν δεν υπήρχε αυτός, τότε όταν ακούγαμε ''UFO'' θα σκεφτόμασταν μόνο τους ιπτάμενους δίσκους και κομμάτια σαν το ''Let It Roll'', με το οποίο εκκίνησαν το live τους, δεν θα ήταν παρά ανύπαρκτα.

Στην μιάμιση και κάτι παραπάνω ώρα που ακολούθησε είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε το μεγαλείο μίας συναυλίας των UFO, χωρίς αυτή να συγκαταλέγεται στις καλύτερες τις χρονιάς. Δεν θα πεις στο τέλος του 2010 ότι ήταν η καλύτερη που πήγα, αλλά σίγουρα θα τη θυμάσαι για τον ρομαντισμό και το ταξίδι που σου έδωσε. Άλλωστε δεν ακούς κάθε μέρα τον Phil Mogg να σου τραγουδά το ''Love To Love'', ούτε θα πετύχεις ξανά εύκολα το ''Ain't No Baby'' σε live εκτέλεση. Φυσικά δεν έλειψαν και νεότερα κομμάτια από πιο πρόσφατες δουλειές των Βρετανών, όπως τα ''Saving Me'', ''Stop Breaking Down'' και το πολύ καλό ''Daylight Goes To Town''. Πιστεύω ότι αυτές οι επιλογές ήταν οι καλύτερες που θα μπορούσαν να γίνουν.

Πλησιάζοντας προς την λήξη του κανονικού set και μέσα σε μία ατμόσφαιρα όπου τα φώτα έπαιζαν συνεχώς σε UFO ρυθμούς, ακούσαμε τα ''Only You Can Rock Me'' και ''Too Hot to Handle'', στα οποία υπήρξε και πολύ μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Εκεί σίγουρα μας ανέβασαν. Και ύστερα ρώτησαν αν θέλουμε να ακούσουμε το ''Doctor Doctor''. Εντάξει νομίζω πως η ερώτηση ήταν ρητορική. Θα εκπλαγώ πραγματικά αν έστω και ένας απάντησε ''όχι''. Εκεί έγινε ο πραγματικός χαμός. Όλο το Fuzz τραγουδούσε στίχο στίχο και συμμετείχε με όλες του τις δυνάμεις σε ένα κομμάτι σταθμό στην rock ιστορία. Τα είπαμε και παραπάνω, να μην τα ξαναλέμε. Μας αποχαιρέτησαν με ένα περίπου 15λεπτο encore που περιείχε όμως μόνο ένα κομμάτι. Καθίστε πρώτα να δείτε ποιο ήταν και μην γκρινιάζετε. Το όνομα αυτού ''Rock Bottom'' και αυτή του η, μεγάλη σε διάρκεια, live εκτέλεση ανέκαθεν μου άρεσε πολύ. Βέβαια με τον καιρό μου δημιουργείται η εντύπωση, μην πω η σιγουριά, ότι το συγκεκριμένο κομμάτι έχει κάποια σχέση με τον χορό της βροχής που έκαναν οι ινδιάνοι. Είναι η τρίτη φορά που το βλέπω live και όλες αυτές τις φορές έβρεξε. Πολύ ή λιγότερο. Τις δύο προηγούμενες ήταν σε ανοιχτό χώρο βέβαια, αλλά και τώρα ενώ προστατευόμασταν από το νερό, αμέσως μετά μόλις βγήκαμε έξω παρατηρήσαμε ότι μόλις είχε αρχίσει να βρέχει. Τι να πω; Σύμπτωση;

Εν κατακλείδι, είδαμε μια συναυλία βγαλμένη από τη δεκαετία του 1970, πράγμα που λίγα συγκροτήματα μπορούν να προσφέρουν εν έτι 2010. Σίγουρα οι UFO συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία. Μπορεί να έλειψαν κάποιοι από τους ύμνους τους, όπως τα ''Lights Out'' και ''Shoot Shoot'', όμως δεν νομίζω να άφησαν κάποιον παραπονεμένο με τις υπόλοιπες επιλογές κομματιών που, όπως είπαμε, περιείχαν και αρκετές εκπλήξεις που πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός για να τις παρακολουθήσεις. Φαντάζομαι πως πολλοί θα ήθελαν να τους ξαναδούν στο μέλλον, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Σε αφήνουν σχεδόν πάντα ευχαριστημένο και δεν ξέρουμε και για πόσα χρόνια ακόμα θα υπάρχουν. Το μόνο που ζητώ για την επόμενη φορά είναι να δω και τον Pete Way σώο, αβλαβή και ας ελπίσουμε νηφάλιο. Εις το επανειδείν!

UFO Setlist:
''Let It Roll''
''Mother Mary''
''Saving Me''
''Out In The Street''
''Daylight Goes To Town''
''Stop Breaking Down''
''Cherry''
''Hell Driver''
''Love To Love''
''Only You Can Rock Me''
''Ain't No Baby''
''Too Hot To Handle''
''Doctor Doctor''
''Rock Bottom''