Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τους HAGGARD για δεύτερη φορά. Μόνο που τώρα δεν ήταν περιοδεία με αφορμή την κυκλοφορία κάποιου δίσκου, αλλά εορτασμός της συμπλήρωσης μίας εικοσαετίας από την δημιουργία τους. Ένα ιδιαίτερο συγκρότημα που με τη μουσική τους μπορεί να μην καινοτομούν, αλλά σίγουρα πρωτοτυπούν, και αν και δεν είναι μοναδικοί, είναι σίγουρα ξεχωριστοί.

Δυστυχώς, λόγω των γνωστών προβλημάτων με τις ακυρώσεις πτήσεων, το συγκρότημα δεν κατάφερε να κατεβάσει ούτε καν ενδεκάδα. Μόλις (λέμε τώρα) εννέα από τους δεκαέξι κατάφεραν να έρθουν, οι οποίοι ευτυχώς ήταν αρκετοί για να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να μας ταξιδέψουν με τη μουσική τους. Μία μουσική η οποία στο studio καταφέρνει να ακούγεται σαν ένα ενιαίο σύνολο, παρόλη την πληθώρα των οργάνων που συμμετέχουν, χάρη στη συνθετική δεινότητα του δημιουργού της. Ζωντανά το θέμα που τίθεται είναι άλλο: το πόσο καλή θα είναι η ποιότητα του ήχου, κάτι που από μόνο του είναι ικανό είτε να καταστρέψει τη συναυλία και να την μετατρέψει σε έναν μουσικό αχταρμά είτε να βοηθήσει στο να πάνε όλα πρίμα. Ευτυχώς η πρώτη περίπτωση δε συνέβη, αφού όλα φάνηκαν να λειτουργούν στην εντέλεια, αν και μην ξεχνάμε ότι έλειπαν και κάποια όργανα…

Το γεγονός ότι το club ήταν μισοάδειο δεν φάνηκε να πτοεί το συγκρότημα, το οποίο απέδωσε στην εντέλεια. Έχοντας κυκλοφορήσει τέσσερεις δίσκους της ίδιας υψίστης ποιότητας, δεν υπήρχε περίπτωση να απογοητεύσουν με την επιλογή κομματιών. Είναι φανερό πάντως ότι τα κομμάτια από του δύο πρώτους δίσκους αγγίζουν πιο εύκολα την καρδιά μας και μας ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς και παραμυθένιους, κόσμους όπου ο χαρλεάς γίνεται ιππότης και η πόρνη δεσποσύνη.

Παρ’ ότι όλο το συγκρότημα απέδωσε άψογα, με τη σκηνική του παρουσία να είναι ιδιαίτερα δουλεμένη, γεγονός είναι ότι κάποιες παρουσίες ξεχωρίζουν. Αναφέρομαι στον ιθύνοντα νου της μπάντας, Asis Nasseri, ο οποίος με τις σωματικές διαστάσεις που έχει αποκτήσει κάνει την κιθάρα του να μοιάζει με μπουζούκι, στην Sue η οποία, εκτός από την καταπληκτική της φωνή, έχει σύμμαχο την πολύ όμορφη παρουσία της και το έντονο show που δίνει ακόμα και όταν δεν τραγουδάει και φυσικά στον θεούλη Fiffi (τενόρος), κάτι ανάμεσα σε περιπλανώμενο βάρδο και ανθρώπινη λατέρνα.

Ύστερα από δύο ώρες και κάτι οι HAGGARD μας αποχαιρέτισαν με το συγκλονιστικό “Awaking the Centuries”, και επισφράγισαν μια καταπληκτική συναυλία, από αυτές που μπορείς να τις απολαύσεις εξίσου και με τα μάτια κλειστά…