Με την αναμενόμενη πλέον καθυστέρηση, εμφανίστηκε το πρώτο συγκρότημα της βραδιάς, οι MORTAL THREAT. Μην έχοντας και πληθώρα δικού τους υλικού να παρουσιάσουν, το set-list τους αποτελούταν από ένα συνονθύλευμα των μέτριων, αμερικάνικου thrash metal κομματιών τους και μερικών διασκευών. Η μπάντα, εκτός των άλλων, ετοιμάζει και νέο δίσκο, κάτι που ισχύει και για τα άλλα δύο support όπως μας πληροφόρησαν τα ίδια τα συγκροτήματα.

Τους BLOODSTAINED ήθελα πραγματικά να τους δω, θυμούμενος φυσικά τον ωραιότατο δίσκο που είχαν κυκλοφορήσει το 2004, “Greetings From Hell”. Από τότε όμως, όπως κατάλαβα στην πορεία, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στο συγκρότημα. Με ολική στροφή στον ήχο τους, παρουσίασαν ένα εντελώς νέο πρόσωπο με τη μορφή τεχνικού thrash με αρκετά μοντέρνα στοιχεία. Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι ότι το υλικό που παρουσίασαν ήταν ανέμπνευστο. Για να μην γίνομαι τελείως άδικος όμως, να σημειωθεί ότι έχω αλλεργία σε αυτά τα μοντέρνα στοιχεία που αναφέραμε, άρα ίσως να μην είμαι αρκούντως αντικειμενικός.

Συνέχεια με τους RELEASED ANGER και επιτέλους η πρώτη ωραία στιγμή της συναυλίας. Παλιομοδίτικο, ρετρό thrash παιγμένο από οπαδούς για οπαδούς. Γαμώ δηλαδή. Όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους δεν κατάφεραν να με κάνουν να ξεχάσω για ποιους είχα έρθει, και φαντάζομαι αυτό κάτι λέει…

Η αλήθεια είναι ότι τους FLOTSAM AND JETSAM τους ήξερα μέχρι και τον δεύτερο δίσκο τους. Ενόψει της συναυλίας άκουσα κάποιες από τις επόμενες δουλειές τους, οι οποίες δικαιολόγησαν την αποχή μου από τη μετέπειτα πορεία του συγκροτήματος, έστω και ετεροχρονισμένα. Κάποιες φήμες τους ήθελαν να παίζουν ολόκληρα τα δύο πρώτα διαμάντια τους, όμως δυστυχώς αποδείχτηκαν ανυπόστατες. Παρ’ όλα αυτά δε μείναμε παραπονεμένοι, αφού τα κομμάτια από τα “ Doomsday for the Deceiver” και “ No Place for Disgrace” (οι κύριοι λόγοι για τους οποίους παρευρέθηκε η πλειοψηφία του κοινού στο live) κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος του set-list.

Το πρόγραμμα δεν έκανε κοιλιά και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ακούγαμε εναλλάξ ένα νέο και ένα παλιό κομμάτι (να σημειωθεί ότι στο παρόν κείμενο όταν αναφερόμαστε σε νέο κομμάτι εννοούμε ό,τι κυκλοφόρησαν από το 1990 μέχρι σήμερα!), μια κατάσταση που θύμιζε αγαλματάκια ακούνητα, αφού στα νέα κομμάτια επικρατούσε στο κοινό στασιμότητα και απάθεια, ενώ με την πρώτη νότα κάθε ύμνου, γιατί μόνο τέτοιοι υπάρχουν στους πρώτους δίσκους, άρχιζε το ανελέητο head banging, το συνεχόμενο crowd-surfing με γροθιές υψωμένες και λαρύγγια ματωμένα. Το θέμα είναι ότι απέδωσαν τα παλιά κομμάτια άψογα παρ’ ότι ο Knutson (ο ένας από τους δύο εναπομείναντες στο συγκρότημα από το αρχικό line-up) με το τέλος κάθε κομματιού φαινόταν ότι δεν θα την “έβγαζε” μέχρι το επόμενο…

Ικανοποιητικότατοι και πορωτικότατοι λοιπόν, σε μία συναυλία που κακά τα ψέματα είχε κυρίως νοσταλγικό χαρακτήρα, αφού δεν μπορούμε να μιλάμε για group-άρα τη στιγμή που η διαφορά των πρώτων δίσκων είναι χαοτική σε σχέση με ό,τι άλλο μας έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα και χάρη στους οποίους (δίσκους) κατάφεραν να γεμίσουν, αν και όχι ασφυκτικά, το Sin City.