Η δεύτερη μέρα του πέμπτου UP THE HAMMERS festival είχε ένα από τα πιο δυνατά line-up στη βραχύχρονη ιστορία του θεσμού. Ενός θεσμού που, ούτως ή άλλως, είναι από τα ελάχιστα συναυλιακά δρώμενα για τα οποία πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που λαβαίνουν χώρα στην Ελλάδα. Συνολικά, όλα τα συγκροτήματα έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι το heavy metal έχει ακόμα πολλά να δώσει. Το κοινό δεν έμεινε πίσω: ήταν, ίσως, το πιο συνειδητοποιημένο κοινό που έχω δει σε live, αφού συμμετείχε ενεργά καθ' όλη τη διάρκεια, ενώ όσο πλησιάζαμε προς το τέλος δεν έχανε ούτε στίχο. Βέβαια, τίποτα απ’ όλα αυτά δε συγκίνησε τον ηχολήπτη… Καταλαβαίνω ότι ο χώρος του An Club δεν ενδείκνυται για καλό ήχο, όμως κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει η κοροϊδία: Αφού βλέπεις ότι ακούγεται ΜΟΝΟ μια βαβούρα, χαμήλωσε τα μπάσα και άσε μας να ακούσουμε λίγο και τη φωνή. Έχουμε αυτό το βίτσιο, βλέπετε… Θέλουμε να ακούμε τη φωνή και όχι απλά να χτυπιόμαστε υπό δυνατούς, άγριους, αδιευκρίνιστους θορύβους. Πάλι καλά που οι μουσικές ήταν τόσο τέλειες ώστε απολαύσαμε το κάθε δευτερόλεπτο. Έστω και έτσι…
Μ. Π.

Αρχικά ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν τη μέρα οι DANTESCO, οι οποίοι (ευτυχώς) ακυρώθηκαν και τη θέση τους πήραν οι RAGING STORM, οι οποίοι είναι πια επανενωμένοι και έχουν σκοπό να συνεχίσουν ενεργοί, όπως μας πληροφόρησαν. Οι RAGING STORM, με το είδος που έχουν αποφασίσει να παίζουν -και κυρίως λόγω των ιδιαίτερων φωνητικών- ήταν εξ’ αρχής σίγουρο ότι δεν απευθύνονταν σε μεγάλα ακροατήρια. Όσους, όμως, άγγιξαν με τη μουσική τους, θα τους έχουν για πάντα δίπλα τους. Πέρασαν κάποια χρόνια από τη τελευταία τους συναυλία, όχι όμως αρκετά για να μειώσουν έστω και λίγο την συναυλιακή εγγύηση που προσέφεραν πάντα. “Sons Of Valhalla”, “Heavy Metal Faith”, “Minotaur” μερικά από τα τραγούδια που ακούστηκαν και, ευτυχώς, παρά το ότι εμφανίστηκαν τόσο νωρίς, το club είχε αρκετό κόσμο να τους υποδεχτεί στο comeback τους.
Γ.Θ.

Οι IN SOLITUDE με το ντεμπούτο τους μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον, χωρίς όμως να με συγκινήσουν ιδιαίτερα, κάτι που δεν άλλαξε με την εμφάνισή τους εδώ. Ωραία κομμάτια (γεμάτα “δανεικά” μέρη βέβαια) και άψογα εκτελεσμένα, που όμως δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ιδιαίτερη κινητικότητα στο κοινό. Φυσικά, λόγω της ιδιαιτέρως μικρής τους ηλικίας, πιστεύω ότι στο μέλλον θα δείξουν κάτι καλύτερο. Εν τω μεταξύ, είχαν και μια περίεργη στάση πάνω στη σκηνή, αφού δεν μίλησαν καθόλου κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους και όταν τέλειωσε το set-list πέταξαν τα όργανα κάτω και έφυγαν στην ψύχρα.
Γ.Θ.

Οι DEXTER WARD είχαν την τύχη να είναι η μοναδική μπάντα του festival με άψογο ήχο. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, σε αυτούς παίζουν τα πρώην μέλη των BATTLEROAR, Μανώλης Καραζέρης και Marco Concorezzi. Η φωνή του τελευταίου (που ήταν ντυμένος Rob Halford!) ήταν εξαιρετική, όμως γεννούσε ενδόμυχες συγκρίσεις με την προηγούμενη μπάντα του. Παίζοντας τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο τους αλλά και 2 διασκευές, το “Go It Alone” των CIRITH UNGOL και το “Twilight Zone” των IRON MAIDEN, επέδειξαν ένα δυνατό σύνολο, τόσο συνθετικά όσο και από άποψη απόδοσης πάνω στο σανίδι.
Μ.Π.

Οι πρώτη δόση του έπους ήρθε με τους ATLANTEAN KODEX, το τρομερό EP των οποίων, “The Pnakotic Demos”, έχει σταθεί αρκετό για τη δημιουργία λίγων αλλά φανατικών ακολούθων σε όλη την Ευρώπη, πόσο μάλλον στην Ελλάδα όπου το επικό μέταλλο πάντα θα έχει τους υποστηρικτές του. Είναι γεγονός ότι η μπάντα επί σκηνής δεν είχε τον larger than life αέρα μεγάλου συγκροτήματος, κάτι που θα αποκτήσουν σίγουρα με τα χρόνια. Ο τραγουδιστής τους, Markus Becker, ήταν συμπαθητικότατος και από τη στιγμή που άρχισε να ακούει την ίδια του τη φωνή (από το τρίτο κομμάτι και μετά δηλαδή, όταν και έφτιαξε ο ήχος) ήταν αντάξιος των προσδοκιών. Άλλοτε αργόσυρτοι και άλλοτε πιο power, μας παρουσίασαν όλα τους τα κομμάτια, όπως επίσης και μια φανταστική διασκευή στο συναυλιακό “Doom Over The World” των θεών REVEREND BIZARRE. Και μόνο που ακούσαμε κομματάρες όπως το “From Shores Forsaken”, η εμφάνισή τους κρίνεται άκρως επιτυχημένη.
Μ.Π.

Ιδιαίτερα περίεργη περίπτωση συγκροτήματος οι OVERDRIVE, οι οποίοι εμφανίστηκαν με ένα single στις αρχές των 80’s και ο πρώτος τους δίσκος βγήκε το 1990. Από εκεί και πέρα, κυκλοφόρησαν άλλους τρεις, μπουχτισμένους στα πλήκτρα. Ο ένας εξ’ αυτών, το “On Wizard Ridge” είναι φανταστικός. Τώρα, ποιες οι πιθανότητες να επικεντρωθούν σε αυτόν και κατά συνέπεια η εμφάνιση τους να ικανοποιήσει; Ε, όσες και να ήταν αυτές, ευτυχώς συνέβη! Ακούσαμε τα “Nightmare”, “On the Run”, “Nuclear Bomb” και “On Wizard Ridge” τα οποία ήταν υπέροχα. Όμως ένα ερώτημα παραμένει: γιατί ρε πούστη μου ένα τέτοιο συγκρότημα να έχει πλήκτρα; Δεν είναι απλά ανούσια, είναι ενοχλητικά…
Γ.Θ.

Τίποτα δε μας προετοίμαζε γι’ αυτό που θα επακολουθούσε με την εμφάνιση των ENFORCER. Οι Σουηδοί ήρθαν εδώ με ένα δίσκο στις αποσκευές τους, τον δυναμίτη ονόματι “Into The Night” όπου άκουγε κανείς από NWOBHM μέχρι RIOT και HELSTAR. Προκάλεσαν αμηχανία σε όλους στο An όταν ανέβηκαν στη σκηνή με την πληθωρική metrosexual εμφάνισή τους που θα ταίριαζε σε φτασμένους rock stars. Που να ξέραμε, όμως, ότι τα μαλλιά κομμωτηρίου και τα κολάν που άφηναν ελάχιστα στη φαντασία ήταν η μικρότερη έκπληξη που μας περίμενε. Τέτοια δύναμη, τέτοιο ενθουσιασμό, τέτοια ούμπαλα δεν έχω ξαναδεί σε live. Αυτά τα παλικάρια (αλήθεια ήταν κανείς τους πάνω από 23 χρονών;) αν είχαν γεννηθεί 3 δεκαετίες πριν θα αποκτούσαν τεράστιο status στη metal κοινότητα. Και όλα αυτά με έναν άθλιο ήχο. Το μόνο που μπορούσαμε να ακούσουμε από τον τραγουδιστή ήταν οι τσιρίδες του. Τίποτε άλλο. Όταν, όμως, μια μπάντα έχει θράσος και τσαμπουκά σε υπέρμετρο βαθμό, δε σε νοιάζει. Όταν ολόκληρο το club είχε πάρει φωτιά, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Συγχαρητήρια.
Μ.Π.

Οι SLAUTER XSTROYES έχουν κυκλοφορήσει μόνο δισκάρες. Δεν είναι πολλές στον αριθμό, για του λόγου το αληθές είναι 2, μία το 1985 και άλλη μία το 1998. To US Power συναντάει την progressive κιθαριστική παράνοια και όλα αυτά διανθισμένα με μία επική διάθεση. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια στο UP THE HAMMERS που έφερε μια τέτοια μπάντα και περισσότερος κόσμος ήρθε σε επαφή με τον δύσπεπτο ήχο τους. Βέβαια, πριν το live υπήρχε ένα μεγάλο ερωτηματικό: Η φωνή του πρώην τραγουδιστή τους, John Stewart, ήταν από τις πλέον ιδιαίτερες και οι φωνητικές γραμμές από τις πλέον δύσκολες να τραγουδιστούν. Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από τον κύριο Steven Reimer που βρίσκεται πια πίσω από τα μικρόφωνα της μπάντας;

Η φωνή του Steven Reimer ήταν πέρα από κάθε προσδοκία: τραγουδούσε ολόιδια με τον προκάτοχό του και δεν έχανε ούτε νότα. Μπορεί να μην είχε την κινητικότητα ή την επικοινωνία με το κοινό που είχαν οι ENFORCER, μα δεν είναι αυτό το ζητούμενο για τους SLAUTER XSTROYES. Συνολικά, έκαναν μια τέλεια εμφάνιση και οποιοσδήποτε ήταν μέσα στο An οφείλει να αισθάνεται τυχερός που τους παρακολούθησε. Και όντως έτσι έγινε, αφού η ανταπόκριση του κοινού ήταν χάρμα ιδέσθαι. Απλά για την ιστορία, ανάμεσα στις κομματάρες που ακούστηκαν ήταν και τα “Winter Kill”, “City Of Sirtel”, “NSZ 190”, “Mother, Mother Fucker”, “Wicked Bitch”, “Black Rose And Thorns”. Αν υπάρχει μια μπάντα που πρέπει να λυπάται που έχασε όποιος δε βρέθηκε στο An εκείνο το Σάββατο, αυτοί είναι οι Slauter Xstroyes γιατί ένας θεός ξέρει πότε θα τους ξαναδούμε. Ας ελπίσουμε όμως ότι δε θα περάσει πολύς καιρός, γιατί βγάζουν και καινούριο δίσκο!
Μ.Π.

Δικαίως headliners της βραδιάς ήταν οι DOOMSWORD, αφού σε μια πορεία δεκατριών χρόνων και τεσσάρων δίσκων έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν μόνο αριστουργήματα. Και αν υπήρξαν συγκροτήματα από τα οποία δεν ξέραμε τι να περιμένουμε, εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό της εγγύησης, αφού αφ’ ενός δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε ένα μέτριο τραγούδι και αφ’ ετέρου σε όλες τις προηγούμενες εμφανίσεις τους στη χώρα μας απέδωσαν τα μέγιστα.

Έτσι, λοιπόν, και τώρα δεν υπήρχε λόγος να γίνει κάτι διαφορετικό. Ξεκίνησαν με το “In The Battlefield”, συνέχεια με το “Days of High Adventure” και το συγκλονιστικό “For Those Who Died With Sword in Hand”. Από κει και πέρα θα ξεχώριζα τα “Swords Of Doom”, “Steel Of My Axe”, “Heathen Assault”, “Warbringer”, “Doomsword” και “Sacred Metal” σαν κορυφές, πριν μας αποχαιρετήσουν οριστικά με το “The Siege”. Με ένα ιδιαίτερα μεγάλο set-list για festival με τόσα ονόματα, μίας ώρας και σαράντα λεπτών περίπου, μας ταξίδεψαν μέχρι την Valhalla και μας άφησαν να ρίξουμε και μία κλεφτή ματιά στο Ragnarok. Ενδιάμεσα έπαιξαν ένα νέο κομμάτι, το “Wrath Of The Gods”.
Γ.Θ.

Έτσι, λοιπόν, τελείωσε και το πέμπτο κεφάλαιο του UP THE HAMMERS με απόλυτη επιτυχία, και μας αφήνει να περιμένουμε και να ελπίζουμε για πολλά πολλά ακόμα. Φυσικά, η δεύτερη μέρα ξεχώρισε με μεγάλη διαφορά από την πρώτη, η οποία όχι μόνο ήταν εκ των πραγμάτων πιο αδύναμη, αλλά και τα περισσότερα συγκροτήματα δεν πλησίαζαν καν τις προσδοκίες μας. Εν αντιθέσει, οι μπάντες στη δεύτερη μέρα κοίταζαν τις προσδοκίες μας από ψηλά και τις χλεύαζαν, με λαμπερό παράδειγμα τους SLAUTER XSTROYES που μου χάρισαν μια από τις πιο δυνατές συναυλιακές εμπειρίες που έχω ζήσει. Άντε και του χρόνου λοιπόν, με τα ονόματα που έχουν αρχίσει να ακούγονται να μας κάνουν ήδη να μετράμε μέρες.
Γ.Θ.