Φτάσαμε αισίως στον πέμπτο χρόνο διοργάνωσης ενός festival που δικαίως θεωρείται από πολλούς το σημαντικότερο εγχώριο συναυλιακό γεγονός τη τελευταία πενταετία. Ένα festival το οποίο φέρνει θρύλους του παρελθόντος που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δε θα περιμέναμε να απολαύσουμε live, αλλά και νέα underground συγκροτήματα, που ελπίζουμε να μην περάσουν και αυτά στη λήθη τόσο άδοξα, χωρίς έστω να έχουν την ευκαιρία να ακουστούν. Το μόνο στενάχωρο της υπόθεσης είναι ότι για να γεμίσει ένας χώρος σαν το An club χρειάζεται να στείλει αντιπροσώπους όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση (και όχι μόνο).

Οι πορείες, η απουσία μέσων μαζικής μεταφοράς, το τρελό μποτιλιάρισμα, αλλά κυρίως ο κακός υπολογισμός χρόνου από μέρους μου δεδομένης της κατάστασης, είχαν σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσω αρκετά και να προλάβω μόνο το τελευταίο κομμάτι των CONVIXION, “Heavy Metal Re Mounia”. Μικρό το κακό, αφού θα έχω την ευκαιρία να τους παρακολουθήσω πάμπολλες ακόμα φορές στο μέλλον. Ευτυχώς, η συναυλία ξεκίνησε με καθυστέρηση μιας ώρας περίπου (πάλι καλά να λέμε αφού λόγω απεργίας της ολυμπιακής παραλίγο να ακυρωθούν PRAYING MANTIS και SAVAGE GRACE) και πρόλαβα να δω το καλύτερο συγκρότημα της μέρας…

Οι ARRYAN PATH βγήκαν στη σκηνή με το ολοκαίνουριο, μαγευτικό “Minas Tirith” και από κει και πέρα η επιλογή των κομματιών ήταν τουλάχιστον ονειρική: το επίσης νέο “Molon Lave”, το ομώνυμο “Arryan Path”, το εκπληκτικό “Road to Macedonia”, το έπος “Osiris”, το επικολυρικό “Epic of the Sorrowful Argonaut”... Γενικά, μόνο φοβερά κομμάτια ακούσαμε από αυτούς. Στα χνάρια των MANOWAR, εκτέλεσαν και αυτοί το “Nessun Dorma”, κάτι που σίγουρα δεν χρειαζόταν για να καταλάβουμε ότι ο τραγουδιστής έχει φωνάρα. Σε γενικές γραμμές, τα μέλη της μπάντας ήταν πολύ δεμένα μεταξύ τους και κατάφεραν, αν αυτό είναι δυνατόν, να αποδώσουν τα κομμάτια ακόμα καλύτερα από το CD, χωρίς ο λόγος που συνέβη αυτό να είναι απλά η μέτρια παραγωγή του. Αυτό που θα ήθελα προσωπικά είναι μία στάλα λιγότερα πλήκτρα, αλλά σίγουρα όχι απόλυτη διαγραφή, αφού προσδίδουν στη μπάντα έναν απίστευτο επικό λυρισμό.

Από τους MORTICIAN δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Έχοντας ακούσει μόνο το φοβερό EP “No War” ήλπιζα και τα νέα κομμάτια τους να ακολουθούσαν την ίδια μουσική κατεύθυνση αλλά και ποιότητα. Ξεκινώντας με το “No War” φάνηκε ότι σίγουρα δεν θα απογοητεύσουν. Έπαιξαν φυσικά όλο το EP (άλλα δυο κομμάτια δηλαδή) σε πολύ καλές εκτελέσεις, με μοναδική ένσταση τα λίγο πιο γρέζα απ’ ότι χρειαζόταν φωνητικά μίας, κατά τ’ άλλα, εμβληματικής φιγούρας. Από το demo έπαιξαν το “Street Warrior”, το “We Must Get Back” και το καταπληκτικό “Sacrifice of Sin”. Τα νέα κομμάτια δε με ενθουσίασαν, κινούμενα σε πιο speed-thrash ρυθμούς με τα φωνητικά να σκληραίνουν ελάχιστα πιο πολύ. Το κλείσιμο έγινε με μία διασκευή στο κλασικό “Breaking The Law”.

Οι MARAUDER, κλασική αξία στα live, δεν υπήρχε περίπτωση να απογοητεύσουν. Γιόρτασαν τα 20 χρόνια από τη δημιουργία τους, πραγματοποιώντας ένα special setlist βασισμένο αποκλειστικά σε κομμάτια του πιο γνωστού (και μάλλον καλύτερου) δίσκου τους, “1821”. Καλή φάση, ειδικά για όσους τους έχουν δει διψήφιο αριθμό φορών και γούσταραν να ακούσουν τραγούδια που υπό κανονικές συνθήκες μένουν εκτός. Έτσι, λοιπόν, δίπλα στα κλασικά “The Greek Revolution Begins”, “Free Like An Eagle” και “The Return Of The Warrior”, ακούσαμε εξίσου ωραία κομμάτια όπως τα “God's Will”, “Faces In The Sky” και το συγκλονιστικό “Fight For The Glorious Town”. Αυτά προς το παρόν, αφού σε λίγες βδομάδες θα γιορτάσουν την εικοσαετία τους σε δικά τους show σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Οι PRAYING MANTIS ήταν το συγκρότημα που ταίριαζε λιγότερο στο ύφος του φεστιβάλ. Αυτό βέβαια κάθε άλλο παρά χάλασε κανέναν. Το γεγονός αυτό, βέβαια, θα μπορούσε εύκολα να αντισταθμιστεί παίζοντας ολόκληρο το ντεμπούτο τους, που με το ένα πόδι πατάει στο N.W.O.B.H.M. και με το άλλο στο AOR. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έγινε και παρότι ξεκίνησαν φοβερά με τα “Children Of The Earth” και “Panic In The Streets”, έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το τέλος για να ακούσουμε κάτι που θα μας ξυπνήσει… Μιλάμε φυσικά για τα “Turn The Tables” και “Captured City”. Στο ενδιάμεσο, πολλά κομμάτια από το τελευταίο μέτριο δίσκο τους καθώς και μια μέτρια γλυκανάλατη επιλογή από τους 90’s δίσκους τους με εξαίρεση το φανταστικό “A Cry For The New World”.

Σειρά είχαν οι WILD KNIGHT, μία μπάντα διασκευών ως επί το πλείστον, αφού το set τους ήταν βασισμένο σε X-WILD και RUNNING WILD. Ενώ η απόδοση των κομματιών ήταν πιστότατη, η επιλογή ήταν μετριότατη, κυρίως όσον αφορά τα X-WILD κομμάτια. Φτάνω στο σημείο να πω ότι τα καλύτερα ήταν τα “Mystica Deamonica” και “ Dragonslair”, τη στιγμή που έχουν πραγματικά τεράστιες κομματάρες, όπως το “Wild Knight”, το οποίο ευτυχώς έπαιξαν στο τέλος. Το θέμα, βέβαια, είναι ότι οι περισσότεροι δεν γνώριζαν καλά τις δουλειές των X-WILD και όπως ήταν επόμενο περίμεναν να ακούσουν κάτι από Rock’n’Rolf, ειδικά τώρα που αυτό θα ήταν το καλύτερο δυνατό υποκατάστατο των πρόσφατα διαλυμένων RUNNING WILD. Πάντως, στα δύο κομμάτια που ακούστηκαν (“Under Jolly Roger” και “Riding the Storm”) έγινε πραγματικά χαμός.

Όταν, λοιπόν, στην αρχή μιλάγαμε για συγκροτήματα-θρύλους, προφανώς εννοούσαμε τους SAVAGE GRACE. Με Christian Logue στα φωνητικά, ελπίζαμε να δούμε μια τουλάχιστον αξιοπρεπή εμφάνιση. Το γεγονός ότι δεν υπήρχαν πουθενά δείγματα ώστε να πάρουμε μια ιδέα του τι να περιμένουμε live ήταν κάπως ανησυχητικό. Ύστερα από μια παρανοϊκή εισαγωγή εμφανίστηκαν στη σκηνή οι SAVAGE GRACE, με τον Logue ντυμένο στα άσπρα σαν αρχιερέας παραθρησκευτικού δόγματος. Μπάσιμο με “Bound To Be Free” και η πώρωση εξαφανίζει κάθε σκέψη. Γαμώ. Συνέχεια με το “Into The Fire” και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι ο ήχος είναι χάλια, η μία κιθάρα είναι εντελώς εκτός και η φωνή δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου. Και όμως, συνεχίζω να γουστάρω. Στο “Betrayer” η φωνή αρχίζει σιγά-σιγά να ακούγεται, αλλά δεν του βγαίνει με τίποτα. Ούτε καν στα ενδιάμεσα κενά μεταξύ των τραγουδιών δεν μπορεί να μιλήσει. Όπως και να έχει, το “After The Fall From Grace” δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

Από κει και πέρα, η παντελής απουσία φωνής άρχισε να με ενοχλεί, αφού το μόνο που ακουγόταν ήταν μερικές ψιλές νότες. Όπως ήταν επόμενο, ο Logue χρειαζόταν κάποια διαλείμματα και αυτά ήρθαν με την μορφή solo: πρώτα στα drums και έπειτα στην κιθάρα. Στη συνέχεια ακούστηκαν τα: “Master Of Disguise”, “We Came We Saw We Conquer”, “Sins Of The Damned” και “The Dominatress”. Για το τέλος άφησαν δύο διασκευές σε DEEP PURPLE και SAXON, τα “Burn” και “Motorcycle Man” αντίστοιχα. Πραγματικά ανούσια κίνηση για ένα συγκρότημα που έχει δύο δίσκους γεμάτους διαμάντια. Οτιδήποτε και να διάλεγε από αυτά θα γινόταν της πουτάνας!

Κάπως έτσι, λοιπόν, τελείωσε η πρώτη μέρα. Με ανάμεικτα συναισθήματα, αφού από τις τρεις τελευταίες μπάντες περίμενα αρκετά περισσότερα. Όπως και να έχει, ήταν συνολικά μία πολύ ωραία συναυλία, αλλά είμαι σίγουρος ότι η δεύτερη μέρα που ακολουθεί θα μου δώσει περισσότερες συγκινήσεις.

Υ.Γ. την τρέλα του Logue την εντοπίσαμε όλοι με μόνο μία κλεφτή ματιά στο βλέμμα του. Ε, διαβάστε εδώ να ολοκληρωθεί η εικόνα που όλοι σχηματίσαμε:
http://www.roadrunnerrecords.com/blabbermouth.Net/news.aspx?mode=Article&newsitemID=35424