Υπάρχουν κάποιες μέρες που ο καθένας που ακούει metal θέλει να το εκθειάσει. Να το θαυμάσει. Να το χαιρετήσει με τη γροθιά σφιγμένη και ανυψωμένη. Να του πει ένα ''Hail'' βρε αδερφέ. Κάποιος κύριος ονόματι Kai Hansen φρόντισε πρόσφατα να το κάνει album και να γίνει η φωνή εκατομμυρίων οπαδών του είδους. Αυτός ο κύριος με την παρέα του, που τυχαίνει να ονομάζονται GAMMA RAY, μας επισκέφθηκαν στις 19/2/2010 στο Fuzz Club με σκοπό να μας κάνουν να χαιρετήσουμε το metal σε όλες τις συνθέσεις που το αναπαρήγαγαν όλα αυτά τα χρόνια. Και αλήθεια ποιος να πίστευε πως στο τέλος της βραδιάς θα καβαλούσαμε επιτέλους αυτόν τον αναθεματισμένο ουρανό που μας έβγαλε το λαρύγγι να τον φωνάζουμε; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Την βραδιά άνοιξαν οι SECRET SPHERE που, παρά την πολύ καλή φωνή του τραγουδιστή τους, δεν ενθουσίασαν το κοινό. Συμπαθητικές συνθέσεις, δεν λέω, αλλά τίποτα το σπουδαίο αν εξαιρέσουμε το τελευταίο κομμάτι που έπαιξαν του οποίου αδυνατώ να συγκρατήσω τον τίτλο. Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε τους FREEDOM CALL, συγκρότημα της συνομοταξίας των Gamma Ray με τον Chris Bay στα φωνητικά και την κιθάρα και, μέχρι πρότινος, τον Dan Zimmermann (Gamma Ray) στα drums. Εδώ οι συνθέσεις πιο μελωδικές, κερδίζουν το περισσότερο κοινό και το κάνουν να τραγουδά μαζί με το συγκρότημα, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκρατήσει την προσμονή για ότι ακολουθεί. Για την ιστορία όμως οι Freedom Call έκαναν μία πολύ καλή εμφάνιση και η αφεντιά μου θα του ψάξει περισσότερο στο μέλλον.

Και πάμε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς. Σήμερα το μενού έχει βρασμένο κοινό και καπνούς να βγαίνουν από τη σκηνή. Και επειδή όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, βλέπουμε φλεγόμενες μηχανές στις άκρες της σκηνής και 4 φιγούρες να ξεπροβάλλουν με αρχηγό τον Kai Hansen, από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή να σε αφοπλίζει με αυτό το μοναδικό του χαμόγελο. Τι κι αν οι κήποι του αμαρτωλού προκαλούν ντελίριο, τι κι αν η νέα τάξη πραγμάτων δεν μπορεί καλά καλά να επιβάλλει…τάξη; Είναι φανερό ότι το γεμάτο Fuzz Club πρόκειται να περάσει ένα δίωρο σχεδόν ατελείωτου metal συνδυασμένο με διασκέδαση που μόνο οι Rays ξέρουν να προσφέρουν. Henjo Richter και Dirk Schlachter τα κουπιά της metal βάρκας των Gamma Ray, πάντα οδηγούμενη από τον μεγάλο Kai, και στη μηχανή ο Dan Zimmermann. Με αυτό το πλήρωμα μας οδηγούν και στα λημέρια του νέου τους δίσκου με τα ''Empathy'' & ''Deadlands'', κομμάτια που, κατά την προσωπική μου άποψη, αποτελούν τις κορυφές της νέας δουλειάς του συγκροτήματος.

Αλλά η κορύφωση για τον γράφοντα φτάνει όταν ακούγεται το ''The Saviour'' και ο μόνος λόγος είναι ότι το συγκεκριμένο intro προλογίζει το έπος που ονομάζεται ''Abyss Of The Void''. Ατελείωτο head banging και τραγούδι στίχο-στίχο μαζί με τον Kai. Κάπου εδώ είναι που ο Dan μας προσφέρει ένα εμπνευσμένο drum solo συνοδευόμενο από can-can (ναι καλά διαβάζετε). Πραγματικά ενδιαφέρον και σίγουρα σπάει τη βαρεμάρα που πολλές φορές σου προκαλεί ένα κλασικό drum solo. Μετά το ''Armageddon'' ακούσαμε και το title track του καινούριου δίσκου, ''To The Metal'', το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως σε live εκτέλεση ανεβαίνει πολλές σκάλες σε σχέση με την studio έκδοσή του. Είναι ευκαιρία για τον κόσμο να τραγουδήσει ''Hail To The Metal, Hail Heavy Metal'' και οι Gamma Ray δεν του στερούν αυτή την ευχαρίστηση.

Όμως τι θα ήταν ένα τέτοιο live χωρίς τα κομμάτια που ανέδειξαν τους Γερμανούς; Και αν με τα ''Rebellion In Dreamland'' & ''Man On A Mission'' δεν νιώσατε αρκετά, έρχεται ένα ξεγυρισμένο ''I Want Out'' στο encore να τα ισοπεδώσει όλα. Σχεδόν πάντα ο Kai θυμάται τα χρόνια του στους Helloween, χαρίζοντας κάθε φορά τις κομματάρες που έγραφε τότε, αλλά ποιος να περίμενε πως αυτό θα γινόταν εις διπλούν εκείνο το βράδυ. Ενώ φωνάζω με όλη μου τη δύναμη σε κάποια στιγμή σταματώ για να ακούσω όλο το Fuzz να φωνάζει ρυθμικά. ''Ride The Sky, Ride The Sky''. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα τόσες φωνές συγχρονίστηκαν για να απαιτήσουν δυνατά και καθαρά αυτό που ήθελαν να ακούσουν. Διαβουλεύσεις επί σκηνής, το συγκρότημα ρωτάει ο ένας τον άλλο αν θυμούνται το κομμάτι, ο Henjo ντρέπεται που δεν το θυμάται καλά, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Λαϊκή απαίτηση και πρέπει να παιχτεί. Ο Kai δηλώνει ότι αν και δεν το έχουν προβάρει θα το παίξουν και είναι σαν να λέει ''γκρεμίστε το''. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι έγινε, αυτό που μπορώ να πω μόνο είναι ότι δύσκολα άκουγα μουσική και φωνητικά. Τα συμπεράσματα δικά σας. Το κλασικό hit ''Send Me A Sign'' κλείνει το set και μαζί μία από τις καλύτερες εμφανίσεις των Gamma Ray στη χώρα μας.

Μπορεί να μην έπαιξαν τα πολύ κλασικά τους κομμάτια, μπορεί να επικεντρώθηκαν παραπάνω από το αναμενόμενο στο νέο τους δίσκο, μπορεί ακόμα να είχαν τη δυνατότητα να παίξουν περισσότερο αλλά δεν θυμάμαι ούτε έναν μετά τη συναυλία να πέρασε άσχημα. Σίγουρα σημαντικό για ένα συγκρότημα που αγάπησε και πάντα θα αγαπά ο Έλληνας οπαδός του χώρου. Ξέρουμε πολύ καλά ότι ''Land Of The Free'' και ''Power Plant'' δεν ξαναβγαίνουν, όμως όσο μπορούν να βγάζουν αξιοπρεπείς δίσκους σαν τον τελευταίο ας έρχονται να τους βλέπουμε ξανά και ξανά. Οπότε μέχρι την επόμενη φορά…Hail To The Metal..!!

Gamma Ray Setlist:
''Welcome/Gardens Of The Sinner''
''New World Order''
''Empathy''
''Deadlands''
''Fight''
''Mother Angel''
''No Need To Cry''
''The Saviour/Abyss Of The Void''
''Drum Solo''
''Armageddon''
''To The Metal''
''Rebellion In Dreamland''
''Man On A Mission''
''I Want Out''
''Ride The Sky''
''Send Me A Sign''