Φαίνεται πως στην Αγγλία η κυβέρνηση έχει πάρει σκληρότερα μέτρα από την ελληνική για το συνταξιοδοτικό. Ίσως το ΙΚΑ της χώρας έχει περισσότερη γραφειοκρατία από το δικό μας. Ένα είναι σίγουρο. Οι URIAH HEEP, ευτυχώς για εμάς τους οπαδούς τους, θα αργήσουν να πάρουν σύνταξη. Και όσο αυτό θα αργεί, τόσο εμείς θα απολαμβάνουμε συναυλίες τους σαν και αυτή που παρακολουθήσαμε στις 6 Φεβρουαρίου. Έχοντας δει το συγκρότημα μόλις 8 μήνες πριν περίμενα να μου δώσουν κάτι καινούριο στην εμφάνισή τους. Κάτι που να την ξεχωρίζει από τις φορές που τους έχουμε ξαναδεί. Και στο τέλος της βραδιάς ομολόγησα πως ως ένα σημείο το κατάφεραν.

Ανέβηκαν στην σκηνή ακριβώς στις 21.30 και ξεκίνησαν το set τους με το ομότιτλο κομμάτι του τελευταίου τους δίσκου ''Wake The Sleeper'', βρίσκοντας ένα κοινό αρκετά νωχελικό στην αρχή αλλά όλο και πιο ενθουσιώδες στην συνέχεια. Αμέσως μετά τα πάντα πάγωσαν για τον γράφοντα, ακριβώς την στιγμή που ο Bernie Shaw ανακοινώνει τον τίτλο του επόμενου κομματιού. Τη στιγμή που τα χείλη του βγάζουν τις λέξεις ''Return To Fantasy'' η μόνη εντολή που δέχομαι από τον εγκέφαλό μου είναι: ''Ανατρίχιασε, Χτυπήσου''. Φανταστικό κομμάτι, αναλλοίωτο στις δεκαετίες και πραγματικά χαίρομαι που αποφάσισαν να το παίξουν ζωντανά και είχα την τύχη να το ακούσω. Ακολούθησαν κάποια κομμάτια από τον επερχόμενο, άτιτλο ακόμα, δίσκο τους που δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν και πολύ. Ανάμεσα σε νεότερες συνθέσεις τους εμφανίστηκε και το all time classic ''Bird Of Prey'' που ξεσήκωσε για λίγο το κοινό μέχρι να έρθει η ώρα για μεγαλύτερες επιτυχίες.

Όταν έχεις στα χέρια σου μία φωτογραφική μηχανή και σε απόσταση 2-3 μέτρων την ζωντανή ιστορία του συγκροτήματος, τον μεγάλο Mick Box, το ίδιο το flash σε καθοδηγεί προς το μέρος του. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι χάρμα οφθαλμών να τον βλέπεις live. Τα κόλπα με το χέρι και την κιθάρα του, οι ευφάνταστες γκριμάτσες του, οι κιθαριστικές γνώσεις του ή μήπως το αιώνιο χαμόγελο που έχει πάντα για όλους και για όλα; Τι να πρωτοπεί κανείς; Βέβαια δεν πρέπει να αδικήσουμε και τα υπόλοιπα μέλη των Heep που απέδωσαν τα μέγιστα. Οι Bernie Shaw, Trevor Bolder & Phil Lanzon είναι σχεδόν 20 χρόνια μαζί και έχουν μάθει να συνεργάζονται με κλειστά μάτια. Και φυσικά η τελευταία προσθήκη του Russell Gilbrook στα drums δεν στερείται δυνατοτήτων. Όλοι αυτοί μαζί συνέθεσαν ένα live για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, όπως συνηθίζεται να λέμε.

Είχε έρθει η ώρα του κοινού να τραγουδήσει σε ένα κομμάτι θρύλο στην σαραντάχρονη ιστορία τους. Ο Mick Box παίζει το εισαγωγικό του κομματιού και ο κόσμος αμέσως φωνάζει ''Free Me''. Χαμός. Μέχρι και ο Bernie Shaw μας άφησε να πούμε εμείς το κομμάτι μιας και ο ίδιος δύσκολα ακουγόταν. Τα ''Sunrise'' & ''Free N' Easy'' που ακολούθησαν, μας βρήκαν στο ίδιο tempo, αν και το τελευταίο το περίμενα με ανυπομονησία. Μαζί με το ''Return To Fantasy'' ήταν τα δύο κομμάτια που δεν είχα ακούσει ξανά και τα περίμενα όπως ο ναρκομανής τη δόση του. Εν μέσω αναφορών του Shaw για το ελληνικό φαγητό, μας είπε και την λέξη ''κλέφτικο'' χαϊδεύοντας την κοιλιά του και ακολούθησε το ''γύφτικο'' εεε…το ''Gypsy'' για να μας θυμίσει τις πρώιμες στιγμές της ιστορίας του συγκροτήματος. 40 χρόνια είναι αυτά. Πρέπει να μας ταξιδέψουν σε κάθε εποχή.

Για τελείωμα θα κρατούσαν την κλασική πλέον τριάδα κομματιών και μεγαλύτερων επιτυχιών τους. Στο ''July Morning'' βλέπουμε τον Bernie Shaw να κάθεται στο monitor ακριβώς μπροστά μας και να τραγουδά αυτό το 10λεπτο έπος με την κατάλληλη συναισθηματική φόρτιση που το συνοδεύει. Αν και ελαφρώς φάλτσος σε μερικά σημεία του κομματιού, έχουν περάσει και τα χρόνια, το απέδωσε ικανοποιητικά και αυτό είναι που μας αρκεί στο 2010 που βρισκόμαστε. ''Easy Livin'' για τη συνέχεια και μόνο ''easy'' δεν ήταν η διατήρηση της ισορροπίας μας, αφού μάλλον ο περισσότερος κόσμος περίμενε αυτό το κομμάτι για να χτυπηθεί με την ψυχή του. Και οι Heep τα έδωσαν όλα για να το ευχαριστηθούμε. Όταν μας χαιρέτησαν όλοι σχεδόν ξέραμε πως θα βγουν ξανά για το κομμάτι που τους έκανε γνωστούς σε όλο τον κόσμο. Πλέον δεν νοείται συναυλία Uriah Heep χωρίς το ''Lady In Black'', όσο κι αν κάποιοι το έχουν βαρεθεί και…το βλέπουν συνέχεια στον ύπνο τους. Το κοινό το χρειαζόταν και το συγκρότημα το προσέφερε. Απλή προφορική συμφωνία που κάνει εκατοντάδες κόσμου ικανοποιημένο.

Αυτό που εγώ συνειδητοποίησα ήταν ότι είναι πολύ δύσκολο να φύγεις ανικανοποίητος από συναυλίες μερικών συγκροτημάτων. Αυτά τα groups συγκαταλέγονται στην κατηγορία ''εγγυήσεις'' και αναμφίβολα σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι URIAH HEEP. Μπορεί τα παράπονα για την μη εκτέλεση ορισμένων κομματιών, όπως τα ''Sympathy'', ''Stealin'' & ''The Wizard'', να ήταν έντονα, άλλα σίγουρα οι περισσότεροι έφυγαν ικανοποιημένοι. Αν και ακόμα πιστεύω πως ήταν καλύτεροι σε προηγούμενη συναυλία τους, τώρα ξέρω πως μετά από μια πλήρως ανάποδη και γκαντέμικη ημέρα, πέντε τύποι που κουβαλούσαν πάνω τους 40 χρόνια rock ιστορίας κατάφεραν να μου φτιάξουν το κέφι ακόμα και με μπαλάντες και να μου δώσουν και ένα καλό δώρο για να τους θυμάμαι ως την επόμενη φορά. Είπε κανείς ότι μια πένα από τον Mick Box είναι ασήμαντο δώρο…;

Uriah Heep Setlist:
''Wake The Sleeper''
''Return To Fantasy''
''Only Human''
''Book Of Lies''
''Bird Of Prey''
''Corridors Of Madness''
''Love In Silence''
''Rain''
''Free Me''
''Sunrise''
''Free N' Easy''
''Gypsy''
''Angels Walk With You''
''July Morning''
''Easy Livin''
''Lady In Black''