Αν ρωτούσε κάποιος έναν οπαδό της hard rock & heavy metal μουσικής τη δεκαετία του '70 αν πίστευε πως θα δει κάποτε ζωντανά στην Ελλάδα τους BLUE OYSTER CULT, τότε μάλλον θα έπαιρνε κατηγορηματικά αρνητική απάντηση. Ποιος να έλεγε όμως πως εν έτη 2009, έχουμε φιλοξενήσει ήδη το συγκρότημα στη χώρα μας αρκετές φορές και στις 12 Δεκεμβρίου θα τους βλέπαμε για δεύτερη φορά τα τελευταία 2 χρόνια. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ στην περσινή συναυλία τους, για την οποία άκουσα τα καλύτερα, και έτσι έσπευσα να παρακολουθήσω την φετινή με πολύ όρεξη και ανυπομονησία.

Δεν υπήρχε κάποιο support group να ανοίξει την συναυλία και έτσι περίπου ένα τέταρτο μετά τη προγραμματισμένη ώρα έναρξης, οι αξιότιμοι κύριοι Eric Bloom, Buck Dharma καθώς και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή του Gagarin. Από την πρώτη στιγμή της εισαγωγής με το ''The Red And The Black'' κατάλαβα πως θα παρακολουθήσουμε μία ιστορική βραδιά γεμάτη από τις καταπληκτικές αυτές συνθέσεις που σημάδεψαν και χαρακτήρισαν το group στην σαραντάχρονη και πλέον ιστορία τους. Ο κόσμος άναψε για τα καλά όταν ακούστηκαν στη σειρά τα ''Burnin' For You'' και ''Cities On Flame With Rock And Roll'', κομμάτια που αποτελούν δύο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.

Εκτός από τα κομμάτια που βρίσκονταν στο setlist τους είχαμε την ευκαιρία να δούμε και το συγκρότημα να τζαμάρει με αλλεπάλληλα, και τολμώ να πω κάποιες στιγμές, κουραστικά solos σε όλα τα όργανα δείχνοντας όμως ότι αποτελείται από ικανούς και δημιουργικούς μουσικούς. Αν εξαιρέσει κανείς την μεγάλη σχετικά διάρκεια αυτών, μπορεί να πει ότι μιλάμε για καταπληκτικές εμπνεύσεις.

Τα ''Shooting Shark'' και ''The Vigil'' έπονται με τους Eric Bloom και Richie Castellano να εναλλάσσονται σε κιθάρες και πλήκτρα και τον Buck Dharma να αναλαμβάνει πολλές φορές τα φωνητικά. Κάπως έτσι φτάνουμε στην εκτέλεση του ''Godzilla'' με την θεϊκή ατάκα-εισαγωγή από τον Eric Bloom ''Something big is coming. Is it the Minotaur? No it is…'' ''Godzilla'' αναφωνεί το κοινό και ακολουθεί ο κακός χαμός. Στο ενδιάμεσο του κομματιού παίχτηκε και ένα μικρό medley από κομμάτια των Queen, όπου και είδαμε την τρέλα που κουβαλάει μέσα του ο μπασίστας Danny Miranda. Φοβερός τύπος.

Το κλασικό ''(Don't Fear) The Reaper'' κλείνει το κανονικό set με όλο τον κόσμο να το τραγουδά στίχο-στίχο και τον γράφοντα να έχει ανατριχιάσει και να φωνάζει με όλη του τη δύναμη. Όμως δεν θα μας άφηναν ποτέ έτσι. Encore με το ''See You In Black'' που μπροστά στα άλλα έμοιαζε με thrash metal ύμνο και για κλείσιμο η κομματάρα ''Hot Rails To Hell'' με τον Richie Castelano στα φωνητικά και την μπάντα να τα δίνει όλα στο τελείωμα (Τρομερή εκτέλεση!!!).

Μπορεί να μην έπαιξαν πάνω από 90 λεπτά, ίσως να μπορούσαν να βάλουν κάποια ακόμα κομμάτια στο set, αλλά σίγουρα τους άφησαν όλους ικανοποιημένους. Έλειψαν : το “κομμάτι – λαϊκή απαίτηση” (''Astronomy'') και κάποια κομμάτια που θα ήθελα πολύ να ακούσω όπως τα ''Career Of Evil'' και ''ME262''. Όμως είναι πολύ δύσκολο να χωρέσεις 40 χρόνια μουσικής ιστορίας και υπέρτατων δίσκων σε μόνο μιάμιση ώρα set. Εισπράξαμε και από αυτή την εμφάνιση τους κάτι το εκπληκτικό και κάτι μου λέει πως δεν ήταν η τελευταία φορά. Έχουν χρέος να ξαναπαίξουν μπροστά σε ένα κοινό που τους λατρεύει και θα τους τιμά σε κάθε ευκαιρία. Άντε και την επόμενη φορά με τις παραπάνω παραγγελιές!!

SETLIST:
The Red And The Black
Before The Kiss, A Redcap
Burnin' For You
Cities On Flame With Rock And Roll
Buck's Boogie
Shooting Shark
The Vigil
Black Blade
Then Came The Last Days Of May
Godzilla
(Don't Fear) The Reaper
See You In Black
Hot Rails To Hell