Την πρώτη φορά που είχε επισκεφτεί τη χώρα μας ο Blaze Bayley, πριν 11 χρόνια, ήταν τραγουδιστής στους MAIDEN στο κατάμεστο κλειστό του Περιστερίου και σήμερα ήρθε και εμφανίστηκε στο On Stage μπροστά σε 100 άτομα! Σίγουρα οι MAIDEN είναι τεράστια μπάντα και ό,τι σαβούρα και να σέρνουν από πίσω τους θα γεμίζουν στάδια. Όμως είναι ο Bayley μια τέτοια σαβούρα; Κατά τη γνώμη μου όχι. Οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησε με τους MAIDEN ήταν σίγουρα διαφορετικοί και κατώτεροι από τους περισσότερους δίσκους που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε, αλλά παρέμεναν σε υψηλότατα επίπεδα σε όλους τους τομείς. Και οι δίσκοι που κυκλοφόρησε με το προσωπικό του σχήμα μετά τη φυγή (...διωγμό) του είναι το λιγότερο ικανοποιητικοί.

Τη συναυλία άνοιξαν οι 4ΒΙΤΤΕΝ κατά τις 9.30. Αρκετά καλό γκρουπάκι, με το hard rock τους να ικανοποιεί, αλλά χωρίς να είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Η κοπέλα στα φωνητικά διαθέτει μια πολύ καλή φωνή, αλλά δεν βγάζει το group από τη κατηγορία του αιώνιου support. Ευχάριστο ξεκίνημα και με μια καλή διασκευή στο “Neon Nights”, έτσι για τα περαστικά στον γίγαντα.

Σειρά είχαν οι FURY UK, οι οποίοι παίζουν κλασικό heavy με ψήγματα από speed. Είχαν όλες τις προϋποθέσεις με το μέρος τους, καθώς power trio και μουσάτος στο συγκρότημα αποτελούν εγγύηση! Ευτυχώς ανταπεξήλθαν στις εικασίες μου, αφού δεν τους είχα ξανακούσει. Η φωνή μου θύμισε σε σημεία λίγο από Hetfield (...λίγο όμως), ωραία refrain και γενικότερα με έπεισαν τόσο ώστε να ασχοληθώ μαζί τους και εκτός συναυλίας. Ο ήχος μέχρι στιγμής ήταν αρκετά καλός (...ειδικά για τα δεδομένα του On Stage Club).

Και περίμενε μέχρι να βγει ο Bayley για να χαλάσει. Αρκετά μπουκωμένος στην αρχή, αλλά στην πορεία έφτιαξε, όχι και θαύματα όμως. Τώρα για τον Blaze, τι να πω; Ο τύπος είναι ο ορισμός της τιμιότητας. Έπαιξε μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά περίπου, με τέτοιον ενθουσιασμό αυτός αλλά και το υπόλοιπο group λες και έπαιζαν σε γεμάτο στάδιο, και όχι σε μια μισoάδεια τρύπα. Και έχουν υπάρξει και καλύτερες εποχές γι’ αυτόν. Έχει χοντρύνει και είναι εμφανώς γερασμένος, αλλά πάντα με τη γνωστή φαβορίτα και τη μπαντάνα να κρύβει την καραφλίτσα (...μα καλά δεν έκανε εμφύτευση;!;).

Βγήκε στη σκηνή με το “The Man Who Would Not Die” σαν δήλωση σε όσους τον έχουν ξεγραμμένο. Έξοχη εμφάνιση με τη φωνή του σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, με ένα set-list που επικεντρώθηκε κυρίως στον τελευταίο του, πολύ καλό δίσκο. Όλη η εμφάνιση του ήταν εξαιρετική αλλά ειδικά σε κομμάτια όπως το φανταστικό “Samurai”, το “Waiting For My Life To Begin”, το “The Tenth Dimension” και φυσικά τα τρία MAIDEN που έπαιξε (“The Clansman”, ”Futurereal”, ”Man on the Edge”) η συναυλία εκτοξεύτηκε! O τύπος το έχει ακόμα και φαίνεται να γουστάρει αυτό που κάνει, αν και για να πω την αλήθεια είδα μια σπίθα “παράνοιας” στα μάτια του… Άξιος!!!