Είναι τεράστια η χαρά που νιώθεις όταν ανακοινώνονται συγκροτήματα που δεν περίμενες ποτέ να δεις. Έτσι λοιπόν και με τους ANGELWITCH, ένα από τα πρώτα ονόματα που σου έρχονται στο μυαλό όταν ακούς για N.W.O.B.H.M. Ένα μουσικό (...και μουσειακό πλέον) είδος που ανάμεσα στους πολλούς θησαυρούς που έβγαλε, το ομώνυμο των ANGELWITCH φαντάζει σαν το θησαυροφυλάκιο του Σκρούτζ Μακ Ντακ! Έχοντας στο μυαλό και τη φήμη που τους ακολουθεί για καταπληκτικά live με το νέο line-up και ελπίζοντας να επικεντρωθούν σε κομμάτια από το πρώτο δίσκο και τα demos τους, οι προσδοκίες ήταν ιδιαίτερα υψηλές. .

Φτάνοντας στο An, έπαιζαν ήδη οι CLAIRVOYANT(...έχασα τους CONVIXIONπου προηγήθηκαν) που καλύτερα να τους έχανα. Κάθε φορά που τους βλέπω είναι το ίδιο ανούσιοι, παρ’ ότι είχαν κυκλοφορήσει το συμπαθητικό “Fighter’s Soul” πριν κάμποσα χρόνια. Έπαιξαν και δύο διασκευές στο τέλος του set σε MALMSTEEN και STRYPER, χάλια και οι δύο.

Σειρά είχαν οι STRIKE LIGHT που με το παλιομοδίτικο metal τους ταίριαζαν γάντι με τους headliners. Σε κομμάτια όπως το ομώνυμο και το “Inner Voices” μας παρέσυραν στα νοσταλγικά 80’s. Με καινούριο τραγουδιστή και κιθαρίστα μας άνοιξαν την όρεξη για τους ANGELWITCH, παίζοντας και μια πολύ καλή διασκευή σε TOKYO BLADE.

Πέραν των προσδοκιών ήταν το set-list των ANGELWITCH, αφού έπαιξαν κομμάτια μόνο από τον πρώτο δίσκο και τα demos τους. Με μόνο σταθερό μέλος τον κιθαρίστα-τραγουδιστή Kevin Heybourne, τα νέα μέλη απέδωσαν φανταστικά τεχνικά αλλά και σε συναίσθημα τα κομμάτια, με τα φωνητικά να μην είναι βέβαια αυτά που θυμόμασταν, αλλά αρκετά καλά για τίγκα πώρωση! Ο ήχος ικανοποιητικότατος, και το συγκρότημα έδειξε να γουστάρει. Καλύτερες στιγμές τα “White Witch”, “Confused”, “Sorceress”, “Angel of Death”, “Extermination Day” και φυσικά το hitάκι τους “Angel Witch”. Είναι γεγονός βέβαια ότι είναι μπάντα του ενός δίσκου αφού 30(!!!) χρόνια μετά τη κυκλοφορία του, ακόμα αυτόν παίζουν.

Επίσης φάνηκε ότι το 70% του κοινού πήγε στη συναυλία για ένα-δύο κομμάτια, αφού στα υπόλοιπα είχε την κινητικότητα συνταξιούχου που περιμένει σε ουρά στο ΙΚΑ στις 6 το πρωί. Στα μείον τις συναυλίας η πολύ μικρή διάρκεια, αφού με το ζόρι πέρασε την μια ώρα. Τουλάχιστον δεν έκανε κοιλιά (...που να προλάβει) και δεν ακούσαμε ακόμα ένα βαρετό drum solo. Ακόμα ένα συγκρότημα βγήκε από το χρονοντούλαπο και μας πρόσφερε ένα live. Μόνο εάν γυρίζαμε πίσω στον χρόνο, με κάποιον μαγικό τρόπο, θα παρακολουθούσαμε κάτι καλύτερο.