Με τις αρμόζουσες θερμοκρασίες και τον κατάλληλο συννεφιασμένο ουρανό, οι AMORPHIS επισκέφτηκαν άλλη μία φορά τη χώρα μας για να μας ταξιδέψουν στα λυρικά μουσικά μονοπάτια του “Skyforger” και όχι μόνο… Το “Silver Bride” εγκαινίασε το φθινοπωρινό μας ταξίδι. Ο ήχος ήταν ασταθής, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό...

Ο Tomi Joutsen είναι πραγματική attraction για τις live εμφανίσεις με τις «μεδουσέ» τζίβες του που έπιαναν τη μισή σκηνή κάθε φορά που έκανε headbanging. Κατά τα λοιπά, το χοντροκομμένο, retro μικρόφωνο του “έπιανε” κάθε του ανάσα. Περιττό ν’ αναφέρω πως η φωνή του είναι ακόμη πιο εκφραστική από τα CDs… Από την άλλη, οι δύο ακρογωνιαίοι λίθοι του group, Esa Holopainen και Tomi Koivusaari, ήσαν πιο συγκρατημένοι άλλα εμφανώς ικανοποιημένοι με την υποδοχή και ανταπόκριση του κοινού.

Με μοναδική παράβλεψη τα “Tuonela” και το αδύναμο “Far from the Sun”, το setlist τίμησε όλα τα albums τους, με έμφαση στο “Skyforger” προφανώς. “Castaway”, “Black Winter Day” και “Signs from the North Side” σήμαναν μια μικρή κινητοποίηση στο κέντρο και, όπως αναμενόταν, στο hit “House of Sleep” σχεδόν όλο το club τραγουδούσε εν χορώ. Ίσως κάποιοι ενοχλήθηκαν που από κάποια κομμάτια έπαιζαν μόνο την εισαγωγική μελωδία σαν intros σε αυτά που συμπεριλαμβάνονταν στο setlist, γιατί περίμεναν να τα ακούσουν ολόκληρα (πχ “Magic & Mayhem”, “Against Widows”).

Setlist: “Silver Bride”, “Sampo”, “Towards& Against”, “Castaway”, “The Smoke”, “Majestic Beast”, “Alone” (αφιερωμένο στη σχέση!!), “Silent Waters”, “Cares”, “From the Heaven of my Heart”, “Sky is Mine”, “Black Winter Day”/ “Signs from the North Side”, “House of Sleep”, “My Kantele”

Άφησα τα support τελευταία αυτή τη φορά γιατί δεν αποκόμισα τίποτα. Ίσα ίσα μερικές φορές χασμουριόμουν κιόλας. Κατ αρχάς οι AMORAL, αν και μοιάζουν με σχολιαρόπαιδα, έχουν ήδη τέσσερις δίσκους στο ιστορικό τους. To μοντέρνο power που παίζουν τελευταία δε μου κίνησε το ενδιαφέρον. To eyeliner τι το θέλετε ρε???

Οι BEFORE THE DAWN παίζουν το φιλανδικό μελωδικό death της σειράς με την ξενέρωτη εναλλαγή καθαρών και brutal φωνητικών που έχει καταντήσει κλισέ. Respect στον frontman - lead κιθαρίστα που φαίνεται ότι κρατεί όλη την μπάντα. Ο δεύτερος κιθαρίστας περισσότερο έπαιρνε πόζες και ο αξιολάτρευτος drummer (τι πίνεις;) γελούσε σα χαζούλης!!