Να ένα live στο οποίο πήγαμε απόλυτα υποψιασμένοι και με μεγάλες προσδοκίες. Οι πόρτες θα άνοιγαν στις 9… Έλα όμως που η κλασική ελληνική αργοπορία την οποία όλοι έχουμε μάθει να συνυπολογίζουμε δεν τιμήθηκε όπως θα έπρεπε και οι πόρτες άνοιξαν βρίσκοντας τον υπογραφόμενο αποσβολωμένο και με το πιτόγυρο ανά χείρας να παρακολουθεί τον κόσμο που έμπαινε για να του φάει τη θέση στο «κάγκελο». Όχι ότι υπήρχε κάγκελο –στην πραγματικότητα ήταν μια σειρά τραπέζια- αλλά όπως και να έχει συμβιβαστήκαμε λίγα εκατοστά πιο πίσω. Ο κόσμος ήταν αρκετός. Ο χώρος δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτος βέβαια, αλλά η προσέλευση κρίνεται ικανοποιητική. Η από στόμα σε στόμα διαφήμιση για την αξία των 2 συγκροτημάτων αλλά και οι συνήθεις λάτρεις του ευρύτερου χώρου του post-rock που δε θα χάσουν την ευκαιρία να πάνε σε ένα τέτοιο live, ακόμα και αν δεν έχουν λιώσει με ακροάσεις επί ακροάσεων τους δίσκους όπως επιβάλλει η φύση του συγκεκριμένου ύφους μουσικής φαίνεται ήταν οι κυριότεροι παράγοντες της σχετικής πληρότητας. Για την τελευταία φάρα οπαδών μπορεί να γίνει μεγάλη κουβέντα, η οποία όμως δε θα οδηγήσει πουθενά και εντέλει δεν αφορά και κανέναν το πώς απολαμβάνει τα συγκροτήματα ο μουσικός του συνδαιτυμόνας. Το σημαντικότερο είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία ήξερε ότι επρόκειτο να δει ένα συγκρότημα που έβγαλε από τους καλύτερους και συναισθηματικότερους progressive δίσκους των 00s. Και αν δεν το ήξερε, το έμαθε στη συνέχεια...

Τη συναυλία άνοιξαν οι –συμπατριώτες των 65DAYSOFSTATIC(!) όπως προνόησε να μας ενημερώσει η εταιρία μέσω του poster- MAYBESHEWILL, οι οποίοι με καινούριο δίσκο στις πλάτες τους και την αποδοχή του κόσμου ήδη από το ντεμπούτο τους βγήκαν στη σκηνή κατά τις 10 30 (να που μέχρι και η αργοπορία αργοπορεί, έχουμε φτάσει σε άλλο επίπεδο!). Οι MAYBESHEWILL είναι μια μπάντα που γράφει πραγματικά όμορφη μουσική, με την post rock αισθητική των κορυφώσεων και τον πολύ heavy ήχο της που την κάνει μαζί με τα ηλεκτρονικά στοιχεία να διαφοροποιείται κάπως από τους υπόλοιπους. Όλα αυτά στο studio γιατί στη σκηνή η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Ο λόγος; Όλη η ουσία της μουσικής τους δεν παιζόταν live αλλά ήταν προηχογραφημένη, αφού η μπάντα δεν είχε πληκτρά. Έτσι στη μεγάλη διάρκεια του live βλέπαμε τα παλικάρια αυτά από τη Βρετανία να συνοδεύουν το playback, αφού αν σε αρκετές στιγμές γινόταν κάτι και σταμάταγε αυτό, το μόνο που θα ακούγαμε θα ήταν ακόρντα παιγμένα στη σειρά και ένα rhythm section που σε καμία περίπτωση δεν ήταν κάτι το φοβερό. Μέχρι και τα αφηγηματικά φωνητικά που υπάρχουν διάσπαρτα στα τραγούδια ήταν προηχογραφημένα, γεννώντας μας την απορία: «Δεν μπορούσε απλά ένας να πάρει το μικρόφωνο και να τα απαγγείλει;» Είναι γεγονός ότι αισθανόσουν αμηχανία μπροστά στη σκηνή όταν σε στιγμές που υπήρχαν μόνο πλήκτρα ολόκληρη η μπάντα σταματούσε να παίζει. Συγγνώμη κύριοι MAYBESHEWILL, γράφετε πολύ όμορφη μουσική, αλλά αυτό που είδαμε live δεν ήταν, ούτε και σεβασμός προς τους ακροατές. Νομίζω ότι είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί εύκολα ώστε την επόμενη φορά να δούμε πραγματικά αυτό που μπορείτε να μας δώσετε.

Ας περάσουμε όμως στην ουσία της βραδιάς της 19ης Σεπτεμβρίου. Στην μπάντα που έχει μπολιάσει το progressive rock των PINK FLOYD αλλά και όλων των 70s με το post rock, σε μια εξίσωση που έχει μία και μοναδική λύση: τις ανατριχίλες. Η απόδοση και των 8 μελών της μπάντας ήταν εκπληκτική. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συγκεκριμένοι ΜΟΥΣΙΚΟΙ μπορούν να βγάλουν το συναίσθημα του δίσκου σε live και αυτό είναι τεράστια υπόθεση. Θα μπορούσαν δηλαδή, αν δεν τους χαντάκωνε ο ήχος. Πέρα από τα (σχεδόν) a capella σημεία, τα φωνητικά θάβονταν κάτω από τον ήχο των ηλεκτρικών κιθάρων, όπως και το τσέλο και το μπάσο –γεγονός εξαιρετικά ενοχλητικό. Εμείς όμως αποφασίσαμε να στρουθοκαμηλίσουμε για να απολαύσουμε τις θεϊκές μουσικές που κατέκλυζαν το χώρο. Βέβαια, δεν πρέπει να αγνοήσουμε το ελαφρυντικό ότι υπήρχαν 8 όργανα επί σκηνής και είναι δύσκολο να βγει ο πρέπων ήχος –εδώ δε βγαίνει αλλού και αλλού! Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ήταν τα “Human Nature Dictates The Downfall Of Humans”, “444”, “You Take The Devil Out Of Me”, “Song For The Loved”, ύμνοι που μπορεί να φανταστεί οποιοσδήποτε τα έχει ακούσει τι συναισθήματα μπορούν να προκαλέσουν όταν παίζονται ζωντανά. Αυτά τα κομμάτια ήταν οι κορυφαίες γήινες στιγμές του live. Επειδή οι εξής 2 στιγμές που θα αναφερθούν είναι μεταφυσικές: Από τη μία το απόλυτα συναυλιακό όπως αποδείχθηκε “Burnt Reynolds”, με όλο τον κόσμο να τραγουδάει τα χορωδιακά και η συναυλία να απογειώνεται όπως λίγες φορές έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει. Και από την άλλη το εικοσάλεπτο εναρκτήριο κομμάτι του “Night Raider”. Ναι αυτό με τον μεγάλο τίτλο. Αυτό διάλεξαν για encore και μας μετέφεραν αλλού με τα εξωπραγματικά που έπαιζαν, πάντα με τον αέρα μεγάλης αλλά και απόλυτα προσγειωμένης μπάντας. Πέρα από τα κομμάτια των 3 δίσκων τους, έπαιξαν και ένα καινούριο από την επερχόμενη κυκλοφορία τους, το οποίο ήταν ακόμα πιο hard rock, ακόμα πιο 70s –και μας άνοιξε την όρεξη για τα καλά- ενώ έπαιξαν και μια διασκευή στους THE GUN CLUB.

Κάπου εδώ στέρεψαν τα λόγια. Κάπου εδώ γεννάται η επιθυμία να τους ξαναδούμε, αλλά με ήχο-κρύσταλλο αυτήν τη φορά. Κάτι που θα γίνει πολύ σύντομα όπως μου είπε περιχαρής ο Joe Volk μετά το live. Αναμένουμε.