Η επιστροφή των SATYRICON στην Ελλάδα μετά από το 2003 και για δεύτερη φορά, στην σχεδόν εικοσάχρονη μουσική πορεία τους, με χαροποίησε ιδιαίτερα μόλις ανακοινώθηκε. Από την κυκλοφορία του “Volcano” album, η μπάντα έχει γίνει πολύ πιο mainstream και η ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητά της τα τελευταία χρόνια, είχε εξάψει την περιέργειά μου στο πως θα αντικατοπτρίζονταν αυτό στην ζωντανή τους εμφάνιση. Επίσης, έντονος προβληματισμός με διακατείχε όσον αφορά το setlist της βραδιάς, ένεκα του ότι τα δύο τελευταία albums τους (πολύ λιγότερο το καινούργιο) είναι υποδεέστερα σε σχέση με ότι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι και το “Volcano”. Αρκετά όμως με τους ‘‘προσυναυλιακούς’’ προβληματισμούς και ας δούμε πως εξελίχτηκαν τα πράγματα.

Αφού έφτασα καθυστερημένα στο χώρο της συναυλίας, δυστυχώς έχασα το πρώτο σχήμα που άνοιξε και τη συναυλία, τους Αθηναίους DARK VISION , ενώ πυρετωδώς ετοιμαζόντουσαν οι επίσης Αθηναίοι RAVENCULT να πατήσουν το σανίδι. Προσωπικά μιλώντας, θεωρώ τα παιδιά ίσως την πιο ελπιδοφόρα ελληνική μπάντα και ιδιαίτερα στο ήχο της, στο παραδοσιακό-όσο-δεν-πάει-άλλο black metal. Έχοντας δει ξανά ζωντανή τους εμφάνιση το 2005 (support στους MAYHEM τότε), είχα ένα μέτρο σύγκρισης και μπορώ να πώ πως έχουν ανέβει σκαλιά παραπάνω σε live καταστάσεις. Ανελέητο headbanging, νορβηγοπρεπείς ‘‘μελωδίες’’, κατάμαυρα riffs, καταiγιστικό drumming, σε αρπάζουν κατευθείαν από τον σβέρκο και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Ακούστηκαν κυρίως κομμάτια από το ντεμπούτο τους, το πολυαγαπημένο μου “Dethrone The Son Of God” από το “Armageddon Rising” EP, καθώς και κάποια κομμάτια που πιθανολογώ πως είναι από την επόμενη δουλειά τους. Πανάξιοι τα παλικάρια.

Κατά τις 10:15 τα φώτα χαμήλωσαν και από τα ηχεία του Gagarin ακουγόταν το “Hell’s Bells”, μιας μεγάλης αγάπης του Satyr (μια άλλη μεγαλύτερη αγάπη του, ακούστηκε μετά το τέλος του live). Πέντε λεπτά αργότερα και μέσα σε ένα ιντερλούδιο, η μπάντα πάτησε τη σκηνή με τον Satyr να ακολουθεί τελευταίος, με τη βοήθεια δεκανικιών. “Repined Bastard Nation” για αρχή και το κοινό γουστάρει κάργα. Ο ήχος είναι διαυγής, δυνατός και ογκώδης, ότι πρέπει για το ύφος των κομματιών και στα καπάκια σκάει το “The Wolfpack”. Ο Satyr εμφανώς ενθουσιασμένος, χαιρετίζει το ελληνικό κοινό και μας εξηγεί πόσο σημαντική είναι για την μπάντα η υποστήριξη που λαμβάνει στην 17ετή της πορεία από τους Έλληνες οπαδούς. Επίσης εξηγεί πως η συναυλία αποφασίστηκε να γίνει κανονικά παρά το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με το πόδι του, μετά από ατύχημα που είχε την ίδια μέρα και την εμφανή του αδυναμία να κινηθεί στο πάλκο όπως ο ίδιος θα επιθυμούσε. Σε ανταπόδοση όμως αυτού μας υπόσχεται ειδική ‘‘μεταχείριση’’, όσον αφορά τη συνέχεια του live και βουτιά στο 1996, με το “Forhekset”, από το Nemesis Divina album.

Ο ενθουσιασμός του ακροατηρίου πιάνει ταβάνι και οι SATYRICON στρέφονται σε πιο πρόσφατα κομμάτια και στο “Now Diabolical” από τον ομώνυμο δίσκο. Παρόλες τις αμφιβολίες μου, το κομμάτι έχει τρομερή απήχηση στο κοινό και προς έκπληξή μου, ακούγεται πολύ καλύτερο ζωντανά, σε σχέση με το album. O Satyr ερμηνεύει με πάθος και δείχνει πόσο χαρισματικός frontman είναι, ο απίστευτος και αστείρευτος δυνάμεων Frost, δεν έχει σταματήσει δευτερόλεπτο από την έναρξη του show, να κάνει headbanging, παραμένοντας χειρουργικά ακριβής στο παίξιμό του, ενώ η υπόλοιπη μπάντα το κατ’ ευχαριστιέται, αποδίδοντας αλάνθαστα τα μέρη της. “Black Crow On A Tombstone” και στα καπάκια οι κομματάρες “With Ravenous Hunger” και “Filthgrinder” μας στέλνουν αδιάβαστους. Οι ομοβροντίες συνεχίστηκαν με τα “Die By My Hand” και “Commando”, ενώ στα “My Skin is Cold” και “The Pentagram Burns”, ο Satyr παίρνει το “όπλο” του και η μπάντα αποδίδει με τρείς κιθάρες, με τον ήχο να ακούγεται πολύ συμπαγής. Κάπου εκεί είχε έρθει και η ώρα για την προσωρινή αποχώρηση της μπάντας και την επάνοδό της στο σανίδι για το encore. Ο ενθουσιώδης Satyr και ενώ ήταν ένα βήμα πριν να σεληνιαστεί με την πάρτη μας, προλογίζει το hit του group, “Fuel For Hatred”, με έναν μίνι χαμό να λαμβάνει χώρα. “K.I.N.G.” για τη συνέχεια και η ώρα για το τελευταίο τραγούδι είχε έρθει, με το κοινό να το ζητά επιτακτικά και τον πανύψηλο Νορβηγό να μας ζητά να τραγουδήσουμε το επικό του μέρος. “Mother North” και ο μαύρος χαμός συντελείται στο Gagarin με τους εκστασιασμένους οπαδούς να ‘‘αλαλάζουν’’. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο φωτισμός κατά τη διάρκεια του κομματιού, όπου ένα φως έπεφτε στον χωμένο πίσω από το drumkit, Frost και ένα άλλο κατευθείαν στο μακιγιαρισμένο πρόσωπο του Satyr, που απογείωνε τον ήδη λυρικό και επικό χαρακτήρα του κομματιού.

Μετά από μιάμιση σχεδόν ώρα, είχε έρθει η στιγμή η μπάντα να μας αποχαιρετήσει και εν μέσω χειροκροτημάτων οι SATYRICON υποκλίθηκαν και ευχαρίστησαν το ελληνικό κοινό. Τα φώτα άναψαν και το “The End” των THE DOORS (η άλλη αγάπη που λέγαμε παραπάνω…) ακουγόταν από τα ηχεία του club, όντας ο επίλογος μιας καταπληκτικής βραδιάς. Πότε είπαμε κύριοι ότι ξανάρχεστε;;;