Με το που φτάνω έξω από το An λίγο μετά τις 9 βλέπω την ανακοίνωση ότι το live θα ξεκινήσει με καθυστέρηση μιάμισης ώρας αφού οι πτήση των Αμερικανών είχε αργοπορήσει χαρακτηριστικά. Δεν γαμιέται λέω, τους DARKEST HOUR δεν τους βλέπουμε κάθε μέρα, άσε που τα support ανήκουν στην αφρόκρεμα της ελληνικής σκηνής. Φορτώνουμε λοιπόν με υπομονή και περιμένουμε…

Τελικά οι πόρτες άνοιξαν γύρω στις 10 με τους TARDIVE DYSKINESIA να ανεβαίνουν ένα μισάωρο αργότερα και να κάνουν το αυτονόητο… να θερίζουν ανυποψίαστα παρθένα αυτιά. Όσοι δεν έχετε δει αυτή τη μπάντα χάνετε αντικειμενικά και πρέπει να το κάνετε όσο πιο σύντομα γίνεται. Με ήχο μπετόν αρμέ μας μαστίγωσαν με τις riff-άρες τύπου MESHUGGAH για περίπου μία ώρα και έδειξαν πως παίζεται το ρυθμικά ασύμμετρο metal που ξεχειλίζει ποιότητα. Όσο για τη σκηνική τους παρουσία, αυτή είναι σταθερά καλή με συνεχές headbanging αν και νομίζω ότι η μικρή σκηνή του An τους περιόριζε. Ο κόσμος σταθερά ψαρωμένος μαζί τους. Ανάμεσα στις κομματάρες του “Distorting Point of View”, με αποκορύφωμα το “No One Cares”, έπαιξαν και αρκετό καινούργιο υλικό που σπέρνει εξίσου. Από αυτά ξεχώρισε το πολύ καλό “Complicity”. Ελπίζω να βρουν σύντομα εταιρία γιατί θα μας φάει το myspace στο τέλος.

Στην συνέχεια οι ENDSIGTH (ex-FOR WHAT IS WORTH) δεν άφησαν τίποτα όρθιο σε ένα από τα καλύτερα live τους που έχω δει. Εμφανώς σε καλή διάθεση μας πώρωσαν όσο δεν πάει με μεταλλικό hardcore που παραπέμπει σε τσαμπουκά ανάμεσα στους AT THE GATES και τους TRAGEDY. Αυτό μεταφράζεται σε θεϊκές, μεταλλικές κιθάρες σουηδικού τύπου (από τις καλές, όχι τις τυποποιημένες) αλλά και ανόθευτα hardcore moshing περάσματα. Ειδικά κάτι beatdowns είναι ότι πρέπει για να αρχίσεις τους “μύλους” και τις εναέριες κλοτσιές στο pit. Το ότι το stage diving πήγε σύννεφο δεν είναι τυχαίο. Ο τραγουδιστής πέρα από πολύ καλά τσιριχτά φωνητικά είναι και εξαιρετικός στη επικοινωνία με το κοινό βρισκόμενος σε συνεχή κατάσταση εύστοχης ατάκας. Έπαιξαν και αυτοί περίπου για μια ώρα και μας άνοιξαν την όρεξη για αυτό που θα ακολουθούσε…

Το οποίο όμως δεν είχε φτάσει ακόμη. Η ώρα ήταν περίπου μία και οι DARKEST HOUR αγνοούνταν, λογικό άρα να υπάρχει διάχυτος αναβρασμός και γενικευμένη ανησυχία. Ευτυχώς πρόλαβαν και το αυθόρμητο χειροκρότημα κατά την είσοδο τους στο club έδειξε τι θα ακολουθήσει. Γρήγορο soundcheck και πολλά παιδιά να παίρνουν θέσεις στα πλάγια της σκηνής για ένα χάος από stagedivings. Όπερ και εγένετο, το “Doomsayer” έδωσε το έναυσμα για έναν επικών διαστάσεων πανικό πάνω και κάτω από τη σκηνή με ένα πλήθος οπαδών να βουτά συνεχώς από τη σκηνή. Ο John Henry αναγνωρίζει το γεγονός ότι μας έστησαν σαν ψωνισμένη cosmopolitan γκόμενα και σιγοντάρει το κοινό ώστε αυτό να ξεφύγει τελείως. Πάντως όταν απολογείται για το παραλίγο φιάσκο μας έπεισε για την μεταμέλεια του. Συνέχεια με “Sadist Nation” και τον πανικό να συνεχίζεται αμείωτος. Πώς να κοπάσει θα ρωτήσει κανείς με αυτά τα κομμάτια; Έλα μου ντε… “Deamons”, “District Divided”, “With a Thousand Words to Say But One” και “Sound The Surrender” λειτουργούν τέλεια live ενώ το “Convalescence” είναι το καλύτερο DARKEST HOUR τραγούδι και προκαλεί γενική συμμετοχή στο refrain. Έπαιξαν και νέα κομμάτια, από το επικείμενο “The Eternal Return”, με το “No God” να ξεχωρίζει. Ο κόσμος σε όλο το live δεν σταμάτησε να χτυπιέται και να τραγουδά σπρώχνοντας τη μπάντα σε ακόμη καλύτερη απόδοση. Τόσο μάλιστα που στο encore (με “Tunguska” και ακόμη άλλο ένα κομμάτι το οποίo δεν θυμάμαι ) o John πέρα από stagediving σκαρφάλωσε στο μονόζυγο για τα φώτα και κρεμιόταν σαν ακροβάτης. Μεγάλες στιγμές λέμε!!! Το τέλος τους βρήκε ανάμεσα στους οπαδούς να αποσπούν και να κάνουν κολακευτικά σχόλια. Εμφάνιση που μπαίνει χαλαρά στο hall of fame με τις καλύτερες εμφανίσεις του metal/hardcore χώρου.