Αν και η προγραμματισμένη ώρα έναρξης ήταν οι 19:00, δε νομίζω να ψάρωσε κανείς και να παραβρέθηκε από τόσο νωρίς. Όσον αφορά εμένα, σημαντικός λόγος με υποχρέωσε να είμαι εκεί με δύο ώρες καθυστέρηση περίπου, όταν οι GRAVE έπαιζαν τα 4 τελευταία κομμάτια τους. Κρίμα που άργησα μιας και η μπάντα έδειχνε ιδιαίτερα στιβαρή και πιστή στο παλιομοδίτικο death metal. Με τον κόσμο να μην ανταποκρίνεται πολύ, μιας και από ότι φάνηκε οι περισσότεροι ήρθαν για τις επόμενες μπάντες, οι Σουηδοί μας αποχαιρέτησαν με το “Into the Grave” όπου και έγινε ένα μικρό τζέρτζελο. Από συζητήσεις με άτομα σχετικά με τη φάση τους, πληροφορήθηκα ότι το όλο set τους ήταν ιδιαίτερα καλό.

Με την προσέλευση κόσμου να κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα οι Άγγλοι, επίσης παλιά καραβάνα του ήχου, BENEDICTION βγήκαν και για μιάμιση ώρα (πού ίσως κούρασε πολλούς) επιδόθηκαν σε death metal με πιο street punk προσέγγιση, αμιγώς grind σε σημεία θα έλεγα εγώ. Ο μπροστάρης Dave Hunt (επίσης στους λατρεμένους ANAAL NATHRAKH), μιλώντας ανάμεσα στα κομμάτια, κατάφερνε να είναι ιδιαίτερα συμπαθητικός και να μη γίνεται γραφικός. Ατού. Στο μουσικό της υπόθεσης τώρα, η εμφάνισή τους ήταν αξιοπρεπέστατη, κάτι που επιβεβαίωνε και η αντίδραση του κοινού. Στις πρώτες σειρές ιδιαίτερα το mosh είχε την τιμητική του. Ο ήχος ήταν λίγο περισσότερο μπάσος από ότι έπρεπε, αλλά κάτι τέτοιο αποτελούσε ψηλά γράμματα. Πόσο μάλλον όταν η μπάντα έδινε και έπαιρνε από το κοινό. Το κλίμα ήταν θετικό, οι Άγγλοι έδειχναν να καταδιασκεδάζουν και δεν έπαυαν να ευχαριστούν. Αν ξέραμε τι θα επακολουθήσει, θα επιθυμούσαμε η συναυλία να είχε τελειώσει μετά από αυτούς. Θα καταλάβετε στη συνέχεια.

Κατ’ αρχήν να πω ότι πήγα στη συναυλία για τους PESTILENCE. Ακόμα θυμάμαι το κόλλημα που είχα φάει με τεχνικό death metal όταν και προμηθεύτηκα τους δίσκους των CYNIC, ATHEIST και των εν λόγω κυρίων. Ιδιαίτερα το “Spheres” αποτελούσε συχνό άκουσμα για τα τρυφερά και αμόλυντα αυτάκια μου, βρε παιδιά. Έτσι όταν πληροφορήθηκα το reunion (κίνηση στην οποία είμαι κάθετα αντίθετος), από τη μία λέω αρπαχτή, αλλά σαν οπαδός ψάρωσα και προμηθεύτηκα και το cd τους, ”Resurrection Macabre”. Το οποίο έχει πετάξει από πάνω του τους πειραματισμούς του “Spheres” και φλερτάρει με πιο old school καταστάσεις. Μέχρι εδώ καλά, θα μπορούσε να πει κανείς. Γνώριζα ότι και το set list τους θα αναφερθεί κυρίως σε αυτό, αφού αυτό προωθούν, ήξερα ότι θα παίξουν και μερικά καλά κομμάτια από το ένδοξο παρελθόν, λέω πού θα πάει, καλά θα περάσουμε και ίσως φύγει και ένα δάκρυ συγκίνησης. Έλα όμως που ο ιθύνων νους της μπάντας, ο ιδρυτής όπως μας έλεγε διαρκώς ανάμεσα στα κομμάτια, Patrick Mameli είχε διαφορετική άποψη. Το άτομο παίρνει το βραβείο του πιο αστείου front man που έχω δει. Φαντάζομαι πως σε κάτι τέτοιο συμφωνούν όσοι παρακολούθησαν την εμφάνισή τους. Βιασμός τους ονόματος PESTILENCE, τραγική παρουσία, μια μπάντα νεκρή, άγευστη. Ο μαλάκας να λέει διαρκώς ανάμεσα στα κομμάτια fuck και όλα τα παράγωγα της λέξης αυτής, με την ηλίθια φωνή του να θυμίζει homo sapiens με αγαμίες σε κυνήγι για γυναίκα. Μάντεψε μαλάκα. Έτσι δε θα σου κάτσει ούτε κλινικά νεκρή τύπισσα. Η φωνή του τα έφτυσε μετά από λίγο, αρκετοί την έκαναν με ελαφρά και όλοι μείναμε απογοητευμένοι από το ξεφτιλίκι που παρακολουθήσαμε. Διάλυσέ το τώρα που είναι νωρίς. Ντροπή. Ευτυχώς που έπαιξαν οι άλλες δύο μπάντες και έσωσαν κάπως την κατάσταση.