Για αρκετό κόσμο που ασχολείται με το ακραίο κομμάτι του metal το grindcore αποτελεί το πλέον θεραπευτικό είδος σε πνευματικό επίπεδο. Όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό, μετά από μια εβδομάδα δουλείας και τρεξίματος το να ακούς τέτοια “τερματισμένη” και με σαφή “ανθρωπιστικό” χαρακτήρα μουσική, όπως και να το κάνουμε, καθαρίζει τον εγκέφαλο από τις περιττές πληροφορίες.

Για αυτό ξενέρωσα όταν καθυστερημένος, λόγω δουλείας, κατάλαβα ότι μάλλον θα έχανα την πρώτη μπάντα που έπρεπε να παίζει στις 8 “sharp”. Αμ δε, το live τελικά ξεκίνησε με μεγαλύτερη καθυστέρηση από την δική μου (όχι την διανοητική, αυτή δεν πλησιάζεται).

Οπότε μπαίνοντας στο An κατά τις 9, δεν περίμενα πολύ μέχρι οι PROGRESS OF INHUMANITY να ανέβουν στη σκηνή. Η μπάντα είναι τρίο και σνομπάρει τους μπασίστες. Αυτό όμως δεν τους αποτρέπει από το να έχουν γεμάτο και ογκώδη ήχο. Τα riffs τους είναι επιεικώς γαμηστερά, ιδανικά για “μπάχαλες” καταστάσεις στο pit, άλλοτε πατώντας στο brutal death μοτίβο και άλλοτε χώνοντας με crust ενέργεια. Ο τραγουδιστής αν και σχετικά στατικός αποστομώνει με τα άψογα φωνητικά που θυμίζουν τους τεράστιους TRAGEDY. Όσο για τον drummer, που είναι γνωστή φυσιογνωμία από τους VULNUS, τα λόγια είναι περιττά. Αρκεί να δει κανείς τον τρόπο που βιάζει στην κυριολεξία το ταμπούρο. Ψάξτε τους.

Ακολούθησαν οι SLAVEBREED οι οποίοι επιβεβαίωσαν για ακόμη μια φορά την εξαιρετική live φήμη τους. Με κέντρο της προσοχής τον τραγουδιστή βούλωσαν στόματα για ακόμη μια φορά. Ο τύπος έχει πετάξει το κόμπλεξ ντροπής του Έλληνα frontman και τα σπάει. Η υπόλοιπη μπάντα είναι προβαρισμένη μέχρι παρεξηγήσεως, με τρομερό δέσιμο και παρόλο που παίζουν τα κομμάτια του “Pain Syndicate” λίγο πιο “τσίτες” από ότι στο δίσκο είναι αλάνθαστοι και διατηρούν το χαρακτηριστικό τους groove. Έπαιξαν και νέο υλικό, το οποίο είναι πιο ευθύ grindcore από αυτό του debut album. Οι πρώτες ενδείξεις μαρτυρούν ότι έχουν ανέβει ένα ακόμη σκαλοπάτι συνθετικά οπότε το νέο cd θα είναι δισκάρα. Για ακόμη μια φορά τα “Scorned”, “Choke” και “Doppelganger” έδειξαν το δρόμο, το σωστό, στους σβέρκους μας…πάνω, κάτω, πάνω, κάτω, επανέλαβε. Το ότι το καλοκαίρι, εν μέσω ευρωπαϊκής περιοδείας, παίζουν στο OBSCENE (μαζί με BIRDFLESH και πολλούς άλλους) μόνο τυχαίο δεν είναι.

Για το τέλος αφήνουμε την σοβαροφάνεια του γραφείου στην άκρη και ντυνόμαστε, καλόγριες, πυτζάμα-σώβρακο-καρατέκα και αφάνα υπεραθλητής με χορηγό τα Intersport!!!! Αυτοί είναι με λίγα λόγια οι BIRDFLESH, η μπάντα που δείχνει ένα πελώριο κωλοδάχτυλο στον πλαστικοποιημένο μεταλλά που όλοι κρύβουμε. Έτσι βλέπουμε τον Achmed Abdulex (ή αλλιώς σωσίας του Vince Vaughn) στις κιθάρες να έχει αυτό το ύφος του δυσκοίλιου guitar hero που κατεβάζει κλίμακες σε υπερηχητικές ταχύτητες συνεχώς ή να παίρνει γενικά true heavy metal πόζες, έχουμε τον ελληνικής καταγωγής Adde Mitroulis να δημιουργεί ανάποδους σταυρούς με τις μπακέτες ή να κάνει evil sign συνεχώς αλλά και τον Panda Flamenco στο μπάσο να ανεβοκατεβάζει το μπάσο του ρυθμικά σαν τον Steve, τον γνωστό. Το ελληνόπουλο (λέξη που προκαλεί συμπόνια για τον απόδημο ελληνισμό) πέρα από την εμφανή καλή διάθεση του ψαρωτικό συνδυασμό drums/φωνητικά, είναι και ωραίος τύπος, τόσο ώστε να συμμετέχει στα γαλλικά made in Greece που άκουγε συνεχώς (εννοείται για πλάκα).

Λίγο πολύ βέβαια αυτά ήταν αναμενόμενα, γιατί αυτό που έκανε την διαφορά ήταν η τέλεια απόδοση κάθε κομματάρας που επέλεξαν να παίξουν. Επίσης το γεγονός ότι κάθε κομμάτι είχε τον χιουμοριστικό πρόλογο του είχε την πλάκα του. Έτσι ακούσαμε τραγούδια για παρέες εφήβων που έχουν κατασκηνώσει σε λίμνη, για τα “ατυχήματα” του να κολυμπάς σε σουηδική πισίνα, την ξενέρα του να παίρνεις δουλεία για το σπίτι και πως εκδικείσαι το αφεντικό σου για αυτό, την ομορφιά ενός αιωρούμενου σώβρακου, το πώς πίνουν μπύρες στη Σουηδία και άλλες χαρούμενες και καθημερινές ιστορίες. Απολαύσαμε μεταξύ άλλων “Happy Hour, Crazy Hour”, “Teenage Mutilator”, “True Glove And The Purgatory Passion”, “External Wounds Of Vagina Power”, “Night Of The Ultimate Mosh”, “Catmouth”, “I Don't Wanna Live, I Don't Wanna Die”, “Morbid Jesus”, “Destination Athens”, “The Flying Penis”,” Mongoloid Wannabe” και ένα σωρό άλλα που δεν θυμάμαι.

Γενικά ένα υπέρ του δέοντος θεϊκό live, με κορυφαίες μπάντες σε περίοδο φόρμας (η δική μας αγωνιστική περίοδος μόλις ξεκίνησε), οκ προσέλευση κόσμου (είπαμε κάνουμε οικονομίες για τον αγροτουρισμό του καλοκαιριού) και κυρίως ωραίο εύθυμο κλίμα.