Ανηφόρισα νωχελικά, παρά το δριμύ κρύο, την Λιοσίων περιμένοντας να βρω την καλή παρέα (Γιάννα και Μπάλφι, ξέρετε ποιοι είστε...) για το εναρκτήριο live αυτής της χρονιάς. Ενδοιασμούς δεν είχα, απλώς ήθελα να επιβεβαιώσω και από πρώτο χέρι, αυτά που είχα ακούσει για τα live των FIREWIND, δηλαδή κέφι, ένταση, παλμός και "feel good" ενέργεια τόσο στο κοινό, όσο και στη μπάντα.

Δεν πέρασε πολύ ώρα, από την άφιξη μας στο Gagarin, πριν οι ELDRITCH ανέβουν στην σκηνή, κάτω από ένα δυνατό και ειλικρινές χειροκρότημα καλωσορίσματος. Ομολογώ, πως μην έχοντας ακούσει τίποτα από την πλούσια δισκογραφία τους, με άφησαν κάπως μετέωρο. Η απόδοση τους κυμάνθηκε σε υψηλά επίπεδα, ήταν δεμένοι σαν μπάντα, ο τραγουδιστής είχε έντονη σκηνική παρουσία, αλλά οι progressive/power συνθέσεις τους δεν κατάφεραν να με σαγηνεύσουν. Κάποια μέρη των τραγουδιών τους με κέρδιζαν και εκεί που σκεφτόμουν πως έπρεπε να τους τσεκάρω, το επόμενο μέρος μου φαινόταν αδικαιολόγητα βαρύ για την συγκεκριμένη σύνθεση και εκεί αποτραβιόμουν εκ νέου. Παρά τα κάποια τεχνικά προβλήματα και τον υπερφορτωμένο ήχο, έπαιξαν γύρω στην μία ώρα, μας έδωσαν και μια (ημιεπιτυχημένη) διασκευή στο “My Sharona” και αν προς το τέλος ψυχανεμίστηκα μια κόπωση του κοινού, εντούτοις το χειροκρότημα του αποχαιρετισμού ήταν το ίδιο θερμό και έντονο με αυτό του καλωσορίσματος. Οπότε φρονώ πως "αποστολή επιτυχημένη" για την πρώτη τους επίσκεψη στην Ελλάδα.

Διάλειμμα για μπίρες και τεκίλες, και γύρω στις δέκα το intro του “Into the Fire” ακούγεται, καθώς ένας ένας οι FIREWIND ανεβαίνουν επί σκηνής. Ο κόσμος, γύρω στα 800 άτομα, είναι πολύ ζεστός και το sing along είναι δεδομένο, σε κομμάτια όπως το “Head Up High” και το “Allegiance”. O ήχος είναι λίγο αδύναμος, ειδικά στις κιθάρες, αφήνοντας όμως κατ αυτόν τον τρόπο χώρο στον Αpollo να λάμψει. Άμεσος και επικοινωνιακός, ξεδιπλώνει την απίστευτη φωνή του και δεν ήταν τυχαία τα λόγια του Gus G εκεί προς το τέλος της συναυλίας, για μία από τις καλύτερες φωνές παγκοσμίως.

Το set είναι φυσικό να επικεντρωθεί στο Premonition album, κάνοντας μάλιστα τα τραγούδια του να ακούγονται ακόμα πιο δυναμικά. Προς τιμή, όμως των Firewind, αλλά και των οπαδών που φανερά γνώριζαν τι άκουγαν, αποδίδεται ισόποση σημασία και το παρελθόν της μπάντας και έτσι τραγούδια σαν το “Ι am the Anger”, “Between Heaven and Hell”, “Κill to Live”, τo “Fire and the Fury”, καθώς και το προσωπικό αγαπημένο “Tyranny” δίνουν δυναμικό παρών.

Ο ήχος από το μέσο της συναυλίας γίνεται καλύτερος, προσωπικά όμως σε κάποια σημεία αισθανόμουν πως έχανα την φωνή του Apollo, ίσως επειδή παράλλασσε λίγο της φωνητικές του γραμμές και το άτεχνο αυτί μου δεν τις έπιανε. Όπως και να έχει όμως, η μπάντα δείχνει ότι το κατέχει και με το παραπάνω, καταλαγιάζοντας παράλληλα τους φόβους μου, ότι δηλαδή είναι 5 μεγάλες μονάδες που απλώς παίζουν μαζί. Οι τύποι είναι μια γροθιά και μακάρι να συνεχίσουν με αυτό το lineup για πολύ καιρό ακόμη.

Γκρινιάζοντας λιγάκι για την έλλειψη περισσότερων τραγουδιών από το Αllegiance, το encore με τα αναμενόμενα “Maniac” και “Βreaking the Silence” / “Falling into Pieces” με την συμμετοχή της κυρίας Tara Teresa μου αφήνει μια γλυκύτατη αίσθηση στον ουρανίσκο και μια περίεργη επώδυνη αίσθηση στον αυχένα...

Ω ναι!Οι Firewind απέδειξαν περίτρανα πως είναι μια μεγάλη, παγκόσμια μπάντα, που λατρεύει αυτό που κάνει και για αυτό αναμένω εναγωνίως για την επόμενη συνεύρεση μας...