Αλητεία, μεθύσια, γκόμενες, ψυχεδέλεια, stoner-οκαταστάσεις, μαγκιά, τρέλα, έκσταση, “σταρχιδισμός”… Ναι καλά καταλάβατε μιλάμε για τον Dave Wyndorf και τους MONSTER MAGNET, η μουσική των οποίων δύναται να οδηγήσει σε νιρβάνα όμοια της οποίας κανένα ναρκωτικό δεν μπορεί να επιφέρει. Ο Dave δυστυχώς δεν αρκέστηκε μόνο στη μουσική όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα τα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας του το 2006 να τον αναγκάσουν να αποτοξινωθεί επιτέλους από τις καταχρήσεις αλλά και να μεταμορφωθεί ανεπιστρεπτί.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή όμως. Την αρχή που βρώμαγε southern-ιλα και bourbon όταν οι Αθηναίοι POTERGEIST μας λιθοβόλησαν με groove-άτο sludge έχοντας κάτι παραπάνω από εμφανείς ομοιότητες με DOWN. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν χαλαρές, αλλά σε αυτό δεν συνετέλεσε σε καμία περίπτωση η απόδοση της μπάντας. Αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά και τους παροτρύνουμε να απογαλακτιστούν από τις επιρροές τους και να προχωρήσουν τη δουλειά ένα βήμα παραπέρα, γιατί τις έχουν τις δυνατότητες.

Κάπως έτσι πέρασε όμορφα η ώρα μας και ήρθε η στιγμή να βγουν στη σκηνή οι άρχοντες της βραδιάς, MONSTER MAGNET. Η όψη του Wyndorf δεν πρέπει να ξένισε κανέναν στο Gagarin, αφού να ‘ναι καλά το youtube, όλοι ξέραμε πως ήταν. Πάνε οι κυλιακοί-φέτες, πάει η υπερκινητικότητα, πάνε τα σκισμένα αμάνικα, όπως επίσης πάνε οι καλλίγραμμες κοπέλες που ανέβαζαν στη σκηνή ως μέρος του show. Ο νέος Wyndorf είναι 3 φορές ο παλιός λόγω των θεραπευτικών αγωγών που είχε ακολουθήσει, πολύ πιο στατικός, νηφάλιος και φορώντας ένα αέρινο φούτερ σα να πήγαινε γυμναστήριο να κάνει διάδρομο. Ναι, δεν μπορούσε να βγάλει με τίποτα την αλητεία του παρελθόντος. Η φωνή του όμως είχε μείνει ανεπηρέαστη σχεδόν στο ακέραιο. Και το σχεδόν δεν πάει στο ότι η απόδοσή του δεν έπιανε τα στανταρ του παρελθόντος, αλλά στο ότι είχε γίνει πιο μπάσα, έτσι ώστε να ταιριάζει και στην όλη του εμφάνιση.

“I can see by the hole in your head that you want to be friends, you’re the right one baby!” Έναρξη λοιπόν με το ομώνυμο κομμάτι της δισκάρας “Dopes to Infinity”, μάλλον τον καλύτερο δίσκο που έβγαλε ποτέ η μπάντα. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, σχεδόν γέμιζε το μεγάλο Gagarin και –φυσικά- προοιώνιζε το sold out της επόμενης ημέρας. Είναι άλλωστε γνωστό ότι το stoner αποκτά όλο και περισσότερο κοινό στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Οι MONSTER MAGNET φρόντισαν εξαρχής να μας κουνήσουν επιδεικτικά το δάχτυλο βροντοφωνάζοντας πως “they are all here, all doged all spaced but all so beautiful.” Ακολούθησε το “Crop Circle” και έπειτα ο πανζουρλισμός στο –ποιο άλλο- “Powertrip”. Κι έτσι έχουμε ένα (κατά τ’ άλλα κάπως χλιαρό) κοινό να ουρλιάζει και να χτυπιέται ότι δε θα δουλέψει ποτέ ξανά στη ζωή του!

Το “Twin Earth” θα είναι το πρώτο -και ευτυχώς όχι το τελευταίο κομμάτι- που θα μας παίξουν από το “Superjudge”. Έπειτα το αργόσυρτο τέρας υπό το όνομα “Third Alternative” έκανε την εμφάνισή του με τα απίστευτα ξεσπάσματά του. Ο Wyndorf ήταν λυρικότατος στις εκφράσεις του, άλλοτε σπαραξικάρδιος και άλλοτε αγριεμένος. Σίγουρα αυτή ήταν μια από τις καλύτερες ερμηνείες του εκείνη τη βραδιά, μιας και δεν είχε τις απαιτήσεις σε κίνηση που είχαν τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κομμάτια.

Στη συνέχεια, τα “Zodiac Lung”, “Radiation Day” και “The Right Stuff” μας επανέφεραν στη ροκιά που τρέχει στο αίμα των MONSTER MAGNET για να φτάσουμε στην κορύφωση με τα “Negasonic Teenage Warhead” και φυσικά το “Space Lord” (MOTHER FUCKEEEEEEER!!!). Περιττό να πούμε ότι στα 2 τελευταία η πώρωση έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη. Ο Wyndorf μπορεί να είχε ιδρώσει αλλά δεν έχανε ούτε νότα! Όλη η μπάντα βρισκόταν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση.

Στο encore έκαναν το μπάσιμο με την κομματάρα “Superjudge”, ενώ βάσει προηγούμενων setlist ο περισσότερος κόσμος περίμενε να ακούσει το “Cage Around The Sun” στη θέση του. Η έκπληξη ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη, χωρίς βέβαια να θέλουμε να υποτιμήσουμε το Cage. Ακολούθησε το “Tractor” και το ψυχεδελικά ξεχειλωμένο “Spine Of God” όπου η μπάντα έκανε ως συνήθως τα “δικά της”, αφού έφτασαν μέχρι και να παίζουν το ρεφραίν του “American Pie” του Don McLean!!

Στο τέλος Jim Baglino πήρε την κάμερα χειρός και βιντεοσκοπούσε τις αντιδράσεις του κοινού (λέτε να τα δούμε πουθενά αυτά τα πλάνα;) σηματοδοτώντας το τέλος μιας πολύ όμορφης βραδιάς. Δεδομένων των συνθηκών, πήραμε ότι καλύτερο είχαν να μας δώσουν και σίγουρα απέδειξαν ότι η φλόγα καίει ακόμα μέσα τους. Σειρά έχει ένας δίσκος καλύτερος από το μέτριο “Four Way Diablo”. Εις το επανιδείν!