Το να έρθει μια αμιγώς sludge μπάντα στην κωλοχώρα μας είναι κάτι σαν όνειρο θερινής νυκτός. Το να την υποστηρίξει το “κοινό”, που διαρκώς παραπονιέται ότι βλέπει όλο τα ίδια και τα ίδια, είναι για μένα αυτονόητο. Έστω 200 νοματαίοι θα παρευρεθούν. Αυτό τουλάχιστον πίστευα, πριν πάω στο χώρο που θα λάμβανε χώρα η συναυλία. Για να μην τα πολυλογώ γύρω στα 100 άτομα βρέθηκαν εκεί. Μην ήταν η μέρα (Τρίτη), μην ήταν το εισιτήριο (20 €); Για μένα και οι δύο παράγοντες δε στέκουν σαν εμπόδιο. Κάθε μέρα είναι τα “metal clubs” γεμάτα από αργόσχολους. Όσο για τα 20 ευρώ είναι λογικό ποσό όταν πρόκειται για δύο ξένες μπάντες και δη του βεληνεκούς των GRIEF. Τέλος πάντων, προσωπική άποψη... Οι δήθεν sludge - άδες που δεν ήρθαν βγήκαν ζημιωμένοι.

Στο ζουμί τώρα. Πρώτοι βγήκαν (χωρίς καθυστερήσεις) οι FORMIKATION. Τριάδα (φωνή, κιθάρα, τύμπανα) που παίζει grind στο ύφος μπαντών όπως οι PIG DESTROYER και λοιποί ανώμαλοι. Έχουν ενέργεια, έχουν καλά riffs, έχουν ΚΑΛΟ τραγουδιστή, λίγο τον drummer να μαζέψουν γιατί το παρακάνει και βγαίνει εκτός μέτρου. Γρήγορα δίκασα, αλλά θέλει μάζεμα. Είναι όμως μικρός και έχει μέλλον. Η χύμα αισθητική τους κερδίζει τον κόσμο, συνολικά.

Συνεχίζουμε με τη δεύτερη ντόπια μπάντα. Πιο κοντά στο ύφος των headliners, οι HEAVENSORE έπαιξαν ένα(;) κομμάτι διάρκειας μισής ώρας. Ναι, βάλτε το να δουλέψει. Τι άλλο από doom, drone; Το μονότονο εναρκτήριο riff τους μπορεί να διήρκησε λίγο παραπάνω, αλλά όταν το κομμάτι απέκτησε δομή και που και που συνοδευόταν από σκισμένα φωνητικά, σίγουρα χάρισε το χαμόγελο σε κάθε παρευρισκόμενο. Προμηθευτείτε το cd τους, “Asmodai”. Χαίρομαι να βλέπω μπάντες που επιλέγουν να παίζουν είδη με τα οποία ασχολούνται λίγοι στη μασχάλη της Ευρώπης.

Και περνώντας στις ξένες μπάντες που συμπλήρωναν τη βραδιά, εδώ να αναφέρω ότι δεν είχα ακούσει σχεδόν τίποτα από τους Αμερικάνους TRAP THEM. Η επιδερμική μου επαφή με τη σελίδα τους στο myspace, με είχε αφήσει αδιάφορο, το λιγότερο. Έλα όμως που μετά το πέρας της εμφάνισής τους, έτρεχα και δεν έφτανα. ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Ένας τραγουδιστής που χωρίς να έχει ιδιαίτερη φωνή, τυπική σχισμένη, κέρδιζε τον καθένα άνετα. Διαρκές χτύπημα και πιστοποίηση του πόσο του αρέσει αυτό που κάνει. Απίστευτος drummer με ιδιαίτερο παίξιμο και κάτι blast beats στο ξαφνικό ότι πρέπει... Η μουσική τους περίεργη, στη βάση της hardcore, crust με τον εν λόγω κύριο να παρέχει το απαραίτητο grind αλατάκι στη συνταγή. Με διαφορά η καλύτερη μπάντα της βραδιάς (τουλάχιστον από πλευράς εκτέλεσης), κάτι με το οποίο πιστεύω θα συμφωνήσει μεγάλη μερίδα του κοινού, πού όμως είχε βρεθεί εκεί για τους παρακάτω.

GRIEF και ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Μεθύστακες, ακόλαστοι, σκατάδες ενωθείτε. Με τους τρεις από τους τέσσερις να είναι σε κατάσταση απόλυτης μέθης, με χορδή να σπάει και να μην το αντιλαμβάνονται καν, με αλλαγή στίχων από “σιχαίνομαι την ανθρώπινη φυλή”, σε “σιχαίνομαι τους γαμημένους Γάλλους”, με sludge αντίληψη, για μια ώρα περίπου (θα σας γελάσω εδώ), έδιναν τα διαπιστευτήρια του γιατί αποτελούν για μια από τις κορυφαίες μπάντες στο είδος τους. Έπρεπε να το κάνουν το re-union και πραγματικά είμαστε τυχεροί που τους είδαμε. Ο ήχος ήταν όπως έπρεπε, σημαντικός παράγοντας στο μουσικό τους είδος. Η ατμόσφαιρα φιλική, όλα ιδανικότατα. Ίσως από τις πληρέστερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει.

Το μόνο αρνητικό που πήρα, ήταν η σκέψη του γιατί να φέρνει ένας διοργανωτής μπάντες του είδους, όταν σίγουρα θα μπει μέσα. Γιατί να ρισκάρει, όταν οι πιθανότητες είναι σχεδόν πάντα εναντίον του; Τι να γίνει. Τα λέμε στους IRON MAIDEN, ξέρω ‘γώ...