Εκείνο το Σάββατο, πρέπει να ήταν μια από εκείνες τις βραδιές, για τις οποίες κανείς διαβάζει, έχοντας μια μικρή ελπίδα ότι μπορεί να τις βιώσει και ο ίδιος. Η αίσθηση, δηλαδή, ότι κάτι μαγικό συντελείται, ότι «γράφεται ιστορία» και ότι τίθεται το μέτρο σύγκρισης. Oι HAGGARD έδειξαν περίτρανα ότι την μεγάλη μπάντα δεν την κάνει το hype, η “στουντιακή” απρόσωπη ψηφιακή τελειότητα, αλλά η απόδοση στο σανίδι, η αμεσότητα και κυρίως ο σεβασμός προς τον θεατή που έρχεται να σε παρακολουθήσει, όχι με την μορφή της δουλικότητας και του «fan service», αλλά με την μορφή του αμοιβαίου σεβασμού που δημιουργεί ο εκατέρωθεν θαυμασμός. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη χρονική τους σειρά.

Στις 9 παρά τέταρτο, από τα μεγάφωνα του Gagarin ακούγεται το γνωστό θέμα Lux Aeterna του Clint Mansell και μην γνωρίζοντας για την ύπαρξη support συγκροτήματος, πολλοί και εγώ την πατήσαμε νομίζοντας πως στην σκηνή ανεβαίνουν οι Haggard.

Αντί αυτών βγήκαν οι REMEMBER TWILIGHT, μια γερμανική μπάντα, η οποία στο τυπικό της thrash, προσθέτει την ύπαρξη δύο βιολιών και ενός oboe, παιγμένο από έναν τύπο που εμφανίστηκε φορώντας ένα μαύρο φουστοειδές… Λυπάμαι, αλλά μου φάνηκαν βαρετοί και ανέμπνευστοι, και πέρασα τον καιρό χαζεύοντας τις δυο όμορφες βιολίστριες. Οι συνθέσεις τους μου φάνηκαν τυπικές και αδιάφορες και η όλη προσπάθεια του τύπου με το oboe να ξεσηκώσει τον κόσμο μου φάνηκε τραβηγμένη από τα μαλλιά.

Βέβαια, το κοινό και προς τιμή του ήταν αρκετά ζεστό δίνοντας τους το χειροκρότημα του. Το τραγελαφικό ήταν, πως στο δεύτερο τραγούδι τους, ρώτησα έναν διπλανό μου για το αν ξέρει το όνομα του συγκροτήματος και αυτός με απόλυτη σιγουριά μου απάντησε πως είναι οι HAGGARD..Παρά τις επίμονες διορθώσεις μου δεν φάνηκε να πείθεται..Ίσως να πείστηκε αργότερα.

Αργότερα, όταν επιτέλους οι HAGGARD, με ένα σύνολο 13 ατόμων, ανεβαίνουν στη σκηνή και σιγά σιγά αρχίζουν να ξεδιπλώνουν τις δικές τους παραλλαγές στα μεσαιωνικά παραμύθια. Το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι ο ήχος, ο οποίος αφήνει τον απαραίτητο ζωτικό χώρο σε κάθε όργανο και σε κάθε φωνή να δώσουν της δική τους ψηφίδα στο μωσαϊκό που χτίζει η μπάντα. Τραγούδι με τραγούδι, το μωσαϊκό γίνεται όλο και πιο όμορφο με τον κάθε οπαδό να αποζητάει και να παίρνει τα δικά του αγαπημένα τραγούδια. Οι εκτελέσεις των “The Day As Heaven Wept/Origin Of A Crystal Soul” φέρνουν ρίγη συγκίνησης στους φανατικούς του πρώτου θρυλικού album, τα “Per Aspera Ad Astra” και “Observer” μας θυμίζουν πόσο άριστος δίσκος είναι το “Eppur Si Muove”, ενώ τα τραγούδια από το “Tales Of Ithiria” ακούγονται πιο ζωντανά και δυναμικά σε σχέση με τις στουντιακές εκτελέσεις.

Στο παραδοσιακό “Herr Mannelig”, ο Asis μαζί με τον έτερο κιθαρίστα και τον μπασίστα, κατεβαίνουν από την σκηνή και συντονίζονται μαζί και ανάμεσα στο κόσμο. Είναι πλέον φανερό πως και το δεύτερο στοίχημα έχει κερδηθεί. Οι αποστάσεις μεταξύ μπάντας και οπαδών είναι εκμηδενισμένες και σε αυτό το αλισβερίσι θετικής ενέργειας και αμοιβαίου θαυμασμού πατάει πολύ στέρεα και με περισσή αυτοπεποίθηση το συγκρότημα.Η soprano Su Ehlers, σαν ένα όμορφο ναρκισσιστικό παγώνι, κερδίζει τις εντυπώσεις με τα κάλλη, το πάθος και φυσικά την φωνή της, ενώ ο τενόρος Fifi Fuhrmann δίνει τον απαραίτητο αλήτικο τόνο, με την εμφάνιση του αλλά και τις καλλιτεχνικές ακροβασίες του, σαν το fire breathing.

Βέβαια, είναι φανερό πως όλα πιστώνονται στον Asis Nasseri, που σαν μαέστρος καθοδηγεί τα νήματα σε αυτήν την μυσταγωγία. Το σχεδόν αλάνθαστο ηχητικό αποτέλεσμα και η αρμονική συνύπαρξη των ετερόκλητων ηχητικών κόσμων δείχνουν την μεγάλη του αξία ως μουσικού. Σπάζοντας τα γερμανικά στερεότυπα αποδεικνύεται και τρομερά επικοινωνιακός, με σαφή αίσθηση του humor, αποδίδοντας παράλληλα το σεβασμό και τον θαυμασμό του προς το ελληνικό κοινό.

Με τα “In A Pale Moon’s Shadow” και “Αwakening the Centuries” να κλείνουν το χορταστικό και υπερπλήρες show, διάρκειας δύο ωρών και ενός τετάρτου, συν και μία διασκευή στο “You Suffer” των NAPALM DEATH, η βραδιά εν μέσω συνεχών επευφημιών, χειροκροτημάτων και ιαχών φτάνει σε ένα τέλος. Από μουσικής άποψης βέβαια, γιατί χωρίς να έχει περάσει ούτε ένα λεπτό από το τέλος της συναυλίας, όλα τα κύρια μέλη της μπάντας κατέβηκαν στην αρένα και κάθισαν πάνω από μία ώρα με τους fans για να μιλήσουν, να υπογράψουν αυτόγραφα και να φωτογραφηθούν στο απόλυτο φιλικό κλίμα.

Το είπαμε και στην αρχή..το μέτρο σύγκρισης τέθηκε και είναι πάρα πολύ υψηλό. Τυχεροί, όσοι το βίωσαν από πρώτο χέρι!!Long Live HAGGARD!!