Το Rockwave του 2008, όσον αφορά την metal κοινότητα, θεωρώ ότι ήταν άκρως επιτυχημένο. Οι έλληνες deathsters θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιαίτερα τυχερούς, δίοτι σε λίγες ώρες απόλαυσαν τρεις από τις μεγαλύτερες μπάντες του ιδιώματος σε μεγάλα κέφια. Αλλά και οι υπόλοιπες μπάντες απέδωσαν τα μέγιστα, με καλό ήχο και με κεφάτο κόσμο. Εάν έλειπε και η σκόνη, η οποία σηκωνόταν σε κάθε moshpit ή χοροπηδηχτό, τα πάντα θα ήταν καλύτερα…κατ’άλλα όλα πήγαν σύμφωνα προγράμματος και δεν νομίζω να υπάρχουν σοβαροί λόγοι για γκρίνια.Λόγω εργάσιμης μέρας και ώρας χάσαμε τους UNIVERSE 217 και τους INSIDEAD και οφείλουμε γι,αυτό το λόγο να ζητήσουμε συγνώμη από τις μπάντες. Φτάσαμε λίγο πριν τις 3 στον συναυλιακό χώρο, όπου ο κόσμος μόλις άρχιζε να μαζεύεται…ας τα πάρουμε αναλυτικά…


Ένα από τα κορυφαία ελληνικά συγκροτήματα και μάλλον το κορυφαίο στον κλασικό power μεταλλικό ήχο ήταν το τρίτο συγκρότημα που θα έβγαινε στο vibe stage! Οι INNERWISH έχοντας πια και την εμπειρία σαν όπλο στη φαρέτρα τους δε μας έδωσαν τίποτα λιγότερο από αυτό που θέλαμε! Η φωνάρα που ακούει στο όνομα Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος παρατήρησε ότι ανάμεσα στο λίγο, λόγω της ώρας, κόσμο που βρισκόταν από κάτω, υπήρχαν πολλές γνωστές φάτσες (sic) από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους. Αυτό ίσως και να τους έδωσε φτερά καθώς όλα τα μέλη του συγκροτήματος απέδωσαν τα μέγιστα υπό τον καυτό ήλιο του καύσωνα, ενώ δεν πτοήθηκαν από το πρόβλημα που προέκυψε στα drums όταν ο κύριος Μόρος τα βάραγε πιο δυνατά απ’ ό,τι έπρεπε και χρειάστηκαν αλλαγή!

Στα μισά της συναυλίας ο περισσότερος κόσμος κατηφόρισε προς το terra stage όπου οι “νοσηροί άγγελοι” ξεκίναγαν το live τους. Οι υπόλοιποι κολλημένοι όμως, μείναμε να ακούσουμε κομματάρες όπως ενδεικτικά τα “Midnight Call”, “Spacerunner”, “Eye of the Storm”, σε ένα setlist που προερχόταν από ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Στο τέλος μόνο χαμόγελα θα μπορούσαν να υπάρξουν και μια ευχή ώστε το κοινό τους, εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον, να γίνει ακόμα μεγαλύτερο από ό,τι ήδη είναι. Το αξίζουν άλλωστε!
Μάνος Πατεράκης

Τρέχοντας όρμησαν οι fans των MORBID ANGEL με το που άνοιξαν τα κάγκελα για την μεγάλη σκηνή. Σε λίγα λεπτά οι death metallers έδωσαν το έναυσμα με το “Rapture” για δύο μεγάλα moshpits. Ο David Vincent κάλυπτε εξ ολοκλήρου τις υποχρεώσεις του frontman, έχοντας σε αποκλειστικότητα την επικοινωνία με το κοινό. Ο Trey Azagthoth, αντιθέτως, ήταν αφοσιωμένος στην κιθάρα, παίζοντας τις αρρωστημένες μελωδίες του. Καλοδεχούμενος έγινε και ο νέος κιθαρίστας τους, Thor Anders Myhren.

Ο ήχος ήταν πολύ καλός και “γεμάτος”, με λίγα αδύναμα σημεία, όπου το μπάσο χανόταν. Το βραχύ 45λεπτο setlist περιστράφηκε γύρω από τα “Domination” και “Covenant”, κάτι απόλυτα αναμενόμενο. Θετικές αντιδράσεις προκάλεσε η εκτέλεση ενός νέου κομματιού, ονόματι “Nevermore”, που θα συμπεριλαμβάνεται στο επόμενο “I…” δίσκο τους, γεμίζοντας μας ελπίδες για δισκογραφική επανάκαμψη των Morbid Angel μετά το μέτριο “Heretic”.

Setlist: “Rapture”, “Pain Divine”, “Maze Of Torment”, “Nevermore”, “Immortal Rites”, “Evil Spells”, “Chapel Of Ghouls”, “Fall From Grace”, “Dawn Of The Angry”, “Where The Slime Live”, “God Of Emptiness”
Μαρία Μερίκα

Αν και οι Morbid Angel παρέδωσαν ζεσταμένο το κοινό στους OPETH, μεγάλο ποσοστό αποχώρησε για τα περίπτερα- “οάσεις” μετά το νέφος σκόνης που είχαν εισπνεύσει, έχοντας μείνει μόνο το ετερόκλητο πιστό κοινό των prog deathsters.

Τέταρτη φορά για τους Opeth στην Ελλάδα και το κοινό τους δείχνει να μην τους χορταίνει- πόσο μάλλον με 45λεπτο set. Με τις πρώτες νότες του “Demon Of The Fall” κάποιο τεχνικό πρόβλημα ανάγκασε τον Akerfeldt να ζητήσει μία διακοπή δευτερολέπτων και το “hit” του “My Arms, Your Hearse” ξεκίνησε πάλι...

Σίγουρα ο αφόρητος ήλιος δεν ήταν ότι καλύτερο για το feeling της συναυλίας, αλλά το φυσικό περιβάλλον της Μαλακάσας βοήθησε στην υποβολή της ατμόσφαιρας των ταξιδιάρικων prog περασμάτων της μουσικής των Σουηδών…

Ο συνήθως φλύαρος Mikael επικαλέστηκε λίγο, αυτή τη φορά, τις κωμικές του ικανότητες, ενώ ο Akesson ήταν αρκετά αποκομμένος από τον κόσμο. Αποκορύφωμα της εμφάνισής τους ήταν σίγουρα το κλασικό “Master’ s Apprentices” - όπου υπήρχε η μεγαλύτερη κινητικότητα και συμμετοχή στο τραγούδι - και δευτερευόντως, το “must” στα setlists τους, “The Drapery Falls”.

Setlist: “Demon Of The Fall”, The Baying Of The Hounds”, “Master’s Apprentices”, “Heir Apparent”, “The Drapery Falls”.
Μαρία Μερίκα

Οι SEPULTURA αποτελούν ένα από τα πολυαγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού μεταλλικού κοινού, οπότε η εμφάνιση των αδερφών Cavalera, οι οποίοι συνεργάζονται και πάλι μετά από 12 χρόνια αναμενόταν με κάτι λίγο παραπάνω από ανυπομονησία. Πιστοί στο οργανόγραμμα του festival, οι CAVALERA CONSPIRACY όρμηξαν με τσαμπουκά πάνω στο σανίδι, στις 19:15, με το “Inflicted”, από το ομώνυμο album και το σκηνικό μύριζε μπαρούτι. Αν και ο ήχος δεν ήταν πολύ καλός, με την μία κιθάρα να μένει αρκετά πίσω, αμέσως οι σβέρκοι ξεκίνησαν τις παλινδρομικές κινήσεις και moshpits σχηματίστηκαν αριστερά και δεξιά της σκηνής.

Συνέχεια με το “Sanctuary” και ο κόσμος από κάτω έχει ζεσταθεί για τα καλά. Η σπίθα ανάβει με την αναγγελία του “Territory” και τις πρώτες νότες του κομματιού τις ακολουθούν απανωτές εκρήξεις αδρεναλίνης από το κοινό, που απολάμβανε το θέαμα στο μέγιστο. Ο ήχος έχει πλέον καθαρίσει και ο πανικός συνεχίζεται με το “Terrorize” και το πρώτο μεγάλο σοκ έρχεται με το που ακούγονται τα “Arise” και “Dead Embryonic Cells” σε medley, με το TerraVibe να σείεται στο γνωστό break του δεύτερου κομματιού. Το συγκρότημα αποδίδει το υλικό αλάθητο και στιβαρό, καθώς συνεχίζει με το “The Doom Of All Fires”.

Με το πέρας του κομματιού, ο Max ενθαρρύνει το κοινό σε άπταιστα ελληνικά: ‘‘Γαμήστε τα όλα...’’, και το έπος “Refuse/Resist” παίρνει σειρά, χωρίς κανέναν να θέλει να χαλάσει χατίρι σε αυτόν τον τεράστιο frontman, που απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο του live, αποδίδοντας με πάθος την κάθε νότα που παίζει και τραγουδά. Ο Igor πίσω από τα drums δίνει σεμινάριο ποιοτικότατου και υπερηχητικού drumming, o Marc Rizzo ξεχειλίζει και αυτός από πάθος, παίζοντας κιθάρα και χορεύοντας με φιγούρες που παραπέμπουν ευθέως σε Capoeira, ενώ ο Joe Duplantier σχεδόν αθόρυβος, δίνει το ‘βήμα’ στους υπολοίπους.

Η έκπληξη της μέρας ακολουθεί και ακούει στο όνομα “Wasting Away” των Nailbomb, με τους Αφούς Cavalera να μας στέλνουν αδιάβαστους. Μedley των “Desperate Cry” και “Inner Self” και το δεύτερο μεγάλο σοκ είναι γεγονός, με το κοινό μόνο που δεν έχει πέσει στα γόνατα να προσκυνήσει το group. Η σκυτάλη περνάει στο “Black Ark”, στο οποίο ο θετός υιός του Max, Ritchie, ανεβαίνει επί σκηνής και βοηθάει στα δεύτερα φωνητικά, ακριβώς όπως στο album του συγκροτήματος.

Μερικές ανάσες και ώρα για τις ξεχωριστές στιγμές που ακολουθούν, με την εκτέλεση του “Orgasmatron” των Motorhead, το οποίο διαδέχεται το “Hex”. “Troops Of Doom” είναι το επόμενο κομμάτι που παίζεται, με τον Ritchie να αντικαθιστά τον Igor, πίσω από τo drumkit και τελευταίο κομμάτι για να ολοκληρωθεί το set του group, το “Roots Bloody Roots”, που σχεδόν οδηγεί το κοινό σε φρενίτιδα. Όσοι παρακολούθησαν τους “CC” έγιναν μάρτυρες μιας απίστευτης εμφάνισης που έκαναν οι Βραζιλιάνοι στην καυτή Μαλακάσα, κάνοντας μας να περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν.
Θανάσης Μπόγρης

Δεν μπορώ να σκεφτώ ιδανικότερη ευκαιρία να δούμε ζωντανά τους θρυλικούς grind/ deathsters CARCASS, οι οποίοι επανενωμένοι, οργώνουν τα καλοκαιρινά festivals της Ευρώπης. Σίγουρα η εμφάνισή τους στο billing του Rockwave, αποτελούσε ένα από τα highlights της διοργάνωσης, γεγονός που έμελλε να αποδειχτεί και στην πράξη. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κατά τις 8:00, τα 4 μέλη του group εφορμούν στη σκηνή εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων από το κοινό, με το “Inpropagation” και τα πνεύματα ανάβουν μονομιάς. Ρυθμικό death metal που συνεπαίρνει το κοινό αλλά και όλα τα μέλη των Morbid Angel και Opeth, που παρακολουθούν το live από τα δεξιά της σκηνής.

Ο ήχος είναι σύμμαχος του group, μιας και είναι καθαρός από την αρχή. “Buried Dreams” στη συνέχεια και ο ενθουσιασμός του κοινού ανεβαίνει κατακόρυφα. Το κλασσικό “Corporal Jigsore Quandary” είναι το επόμενο κομμάτι που παίζουν οι Βρετανοί και η αδρεναλίνη πιάνει ταβάνι με το “Carnal Forge” που ακολουθεί. Το grind hitάκι “Incarnated Solvent Abuse” έπεται και το κοινό πιάνει φωτιά, με το moshpit μπροστά από τη σκηνή και το crowdsurfing, καλά να κρατούν.

Το “Heartwork” album έχει την τιμητική του με τα “No Love Lost”, “This Mortal Coil” και “Embodiment” να ακολουθούν, με το intro του “Edge Of Darkness” κάπου ανάμεσα τους σφηνωμένο, και με το κοινό να βρίσκεται στον έβδομο ουρανό, απολαμβάνοντας ιστορικές στιγμές. Αξίζει να σημειωθεί πως πριν αυτήν την τριπλέτα κομματιών, το group αντιμετώπισε μερικά τεχνικά προβλήματα ενώ είδαμε και τον αυθεντικό τους drummer, Ken Owen, να δράττεται της ευκαιρίας και να αντικαθιστά για λίγο τον Daniel Erlandsson και να χαρίζει στο κοινό μερικές συγκινητικές στιγμές. μερικές συγκινητικές στιγμές. Να θυμίσουμε πως αυτός ο άνθρωπος αντιμετωπίζει ακόμα και σήμερα κινητικά προβλήματα, που προκλήθηκαν από χειρουργική επέμβαση το 2000, για την αντιμετώπιση εγκεφαλικής αιμορραγίας. Βουτιά στο παρελθόν του group, με το “Reek Of Putrefaction” και τον κόσμο κάτω από την σκηνή, να βρίσκεται στα πρόθυρα παροξυσμού, πράγμα που δεν σταμάτησε ούτε στο επόμενο κομμάτι, το “Keep On Rotting In The Free World”. Τα “Genital Grinder”, “Death Certificate” και “Exhume To Consume” ακούστηκαν στα καπάκια και για κλείσιμο οι Σουηδοί κράτησαν το έπος “Heartwork”.

Όλα τα κομμάτια αποδόθηκαν με απίστευτη ακρίβεια, με το group να βρίσκεται σε καταπληκτική φόρμα και όλα τα μέλη να είναι κεφάτα και να απολαμβάνουν την αλληλεπίδραση με το κοινό. Σίγουρα πιο ενθουσιασμένος απ’ όλους ήταν ο Jeff Walker, ο οποίος συνεχώς αστειευόταν και μίλαγε στον κόσμο. Με το τέλος της εμφάνισης παρατήρησα πολλά γελαστά πρόσωπα, εικόνα που μιλάει από μόνη της για το θέαμα που είδε το κοινό, μιας και πριν το live, οι προσδοκίες ήταν υπεραυξημένες λόγω του all-star line-up της μπάντας αλλά και της μεγάλης ιστορίας που κουβαλάει. So...wake up and smell the Carcass…
Θανάσης Μπόγρης

Ταυτόχρονα στην main stage του festival, εμείς, οι ευαίσθητες μεταλλικές ψυχές (aaaargh!!!), γίναμε μάρτυρες της καλύτερης female-fronted metal εμφάνισης στην χώρα μας. Οι “άκυροι”, για το εν λόγω billing, WITHIN TEMPTATION, ένα από τα πιο ζεστά ονόματα στο commercial metal απέδειξαν την αξία τους και η τραγουδίστρια τους, Sharon Den Adel, άνετα κερδίζει τον τίτλο της MISS FONARA 2008. Μαγική φωνή, φινετσάτη παρουσία, εκλεκτική επικοινωνία με τον κόσμο, η “Μεγάλη Ολλανδέζα” (…η μικρή μπορούμε να πούμε ότι είναι η Anneke) μας έδωσε το σαγόνι στο χέρι, τραγουδώντας τα “The Howling”, “What Have You Done”, “The Heart Of Everything”, “Our Solemn Hour”, “Hand Of Sorrow” από το τελευταίο τους album, τα “Jullian”, “Stand My Ground”, “Angels” από το “Silent Force” album τους και τα κλασικά “Mother Earth”, “Deceiver Of Fools” και “Ice Queen”.

Ο ήχος παρέμεινε σε πολύ καλά επίπεδα σε όλη την διάρκεια του show, η υπόλοιπη μπάντα δεν είχε προβλήματα στην απόδοση των ομολογουμένως, εύκολων, τεχνικά, ασμάτων και ο κόσμος χλιαρός στην πρώτη επαφή του με τους Ολλανδούς συνετέλεσαν σε μια πολύ θετική παρουσία, ανάμεσα στις “βροντές” και τις “κραυγές” που προηγήθηκαν. Δεν με εξέπληξαν, διότι περιοδεύουν ακατάπαυστα και ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο ότι θα δούμε κάτι το επαγγελματικό (…γαμάτο backdrop).

Θέλω επίσης να πω στο παιδί που πέταξε το μπουκάλι προς την σκηνή, ότι πιθανός λόγος της αστοχίας του είναι οι κάλοι που έχει στο χέρι του από την πολυετή χρήση της παλάμης του για αυνανιστικούς λόγους.
Αλέξανδρος Τοπιντζής

Ώρα για PRIEST…ώρα για μεταλλικό ξεφάντωμα…

Στην περιοδεία τους για την προώθηση του “Nostradamus” album τους, οι JUDAS PRIEST σκέφτηκαν να κάνουν μια παράτολμη κίνηση. Να ξεθάψουν κομματάρες όπως τα “Eat Me Alive”, “Between The Hammer And The Anvil”, “Devil's Child, “Hell Patrol”, “Dissident Aggressor”, “Rock Hard, Ride Free” και να τις ενσωματώσουν στο κλασικό setlist τους. Ωραία κίνηση για τους οπαδούς, “πλήξη και ανία” για τους μετριοπαθείς…

Ο Halford εμφανώς βελτιωμένος, φωνητικά, σε σχέση με το 2004 και με την υπόλοιπη μπάντα σε κέφια, οι “Metal Gods” έκαναν την δουλεία τους τίμια και με σύμμαχο τον καλό ήχο ξεσήκωσαν αρκετές φορές το Terravibe. Τα “Sinner”, “Painkiller” και “Electric Eye” με έκαναν να ξεχάσω την κούραση μου (…Τετάρτη γαρ) και να κουνήσω το γέρικο κορμί μου. Το υπόλοιπο κοινό έπραξε ανάλογα και απ’ότι φάνηκε όλοι στο τέλος ήταν ευχαριστημένοι. Τα καινούργια κομμάτια “The Prophesy” και “Death” ήταν ίσως οι καλύτερες επιλογές από το νέο album, ενώ η σκηνική μεταφορά τους από τον “τρελό” καραφλό ήταν απολαυστική.

Μην μου ζητήσετε να συγκρίνω την προηγούμενη εμφάνιση τους με την φετινή. Το 2004 ζήσαμε όλοι μια μαγική συγκυρία, ένα αξέχαστο βράδυ (…συνδυάστηκε και με την πρόκριση της Ελλάδας στα προημιτελικά του Euro) που όμοιο του μόνο αυτό των Sabbath, βρίσκω. Φέτος στο Terravibe ξαναείδαμε ένα ιερό τέρας να βρυχάται και όχι να παραπαίει και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό…

Αλέξανδρος Τοπιντζής