Τις τελευταίες ημέρες πριν το live με είχε κυριεύσει η έγνοια για την εμφάνιση δύο από των κορυφαίων Βρετανικών ροκ συγκροτημάτων. Ειδικά για την εμφάνιση των DEF LEPPARD (…μεγάλη μου αδυναμία) οι προσδοκίες ήταν πραγματικά μεγάλες. Μαζί με τον γνωστό μας και μη εξαιρετέο Αλέξανδρο Τοπιντζή ξεκινήσαμε κατά τις 19.00 για το πολυπόθητο live. Τα παρατράγουδα δεν έλειψαν στην διαδρομή βεβαίως, βεβαίως. Ένα φορτηγάκι με γύφτους πήγαινε “αργά τα ζώα”, σε κάποια φάση έμεινε στο δρόμο, στρίψαμε για να ξεφύγουμε, μπλέξαμε στα στενά του Μοσχάτου και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Όταν φτάσαμε γύρω στις 8 οι “δικοί μας” HANNIBAL μόλις είχαν ξεκινήσει, παρουσιάζοντας τραγούδια από την καινούργια τους δεύτερη δισκογραφική δουλειά. Δυστυχώς δεν γνωρίζω πολλά για το συγκρότημα, έπαιξαν όμως αυτό το κράμα Industrial ρυθμών με hard rock μελωδίες αρκετά πετυχημένα αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων. Σε κάποια σημεία ο ήχος έκανε κάποια άσχημα παιχνίδια στο συγκρότημα αλλά τα παιδιά δεν φάνηκε να πτοούνται κάνοντας σε σύνολο 45 λεπτών μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση.

Hannibal SET LIST: Burn Me Alive
Let The Rain
My God
Du Hast
The It
Therapy
Without Your Love
My Girl
Thunderstruck +Highway To Hell
Touch Me Now

Ελάχιστα λεπτά μετά τις 21.00 τη σκυτάλη πήραν οι WHITESNAKE. To ξεκίνημα γνωστό με τον David Coverdale να ορθώνει το stand του μικροφώνου στο Θεό. O ήχος καθ’ όλη τη διάρκεια του set ήταν σχετικά αδύναμος αλλά αυτό βέβαια δεν αποθάρρυνε ούτε εμάς, ούτε τους μουσικούς. Ο καινούργιος drummer δεν είχε πρόβλημα να αντεπεξέλθει στα νέα του καθήκοντα και μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς που απαρτίζουν το line up, συγκροτούν ένα δυναμικό σύνολο. Από την άλλη, ο «ξανθός» με τα με τα πλούσια κυματιστά μαλλιά , τις χαρακτηριστικές πόζες και το αφοπλιστικό χαμόγελο – στοιχεία που κυριαρχούσαν σε ολόκληρο το live.

Θα έλεγε κανείς η ωριμότητα της ηλικίας έχει προστεθεί στην γοητεία του, έχοντας δυστυχώς αντιστρόφως ανάλογες συνέπειες στη φωνή του. Με τα υπόλοιπα μέλη να αναλαμβάνουν κάποια φωνητικά, δίνεται ένας ωραίος τόνος στα τραγούδια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γίνεται επί σκοπού προσπαθώντας να κρύψει το υπαρκτό πρόβλημα της φωνής του. Όσο αφορά το set list οι WHITESNAKE τίμησαν το τελευταίο album τους “Good to be bad” με τέσσερα τραγούδια “Βest Years”, “Can You Hear The Wind Blow”, “Lay Down Your Love”, “A Fool In Love” τα οποία ήταν εν μέρει υπεύθυνα για το σκαμπανέβασμα της ενθουσιώδης απόδοσης του κοινού. Φυσικά και έγινε μνεία στην περίοδο 85-89 με εξαίρεση το “Ain't No Love In The Heart Of The City” και τη μισή εκτέλεση του “Ain't Gonna Cry No More”- με καλύτερες στιγμές για το group τα “Is This Love” και “Here I Go Again” (…αφιερωμένο στον Mel Galey που κατέληξε την επομένη μέρα…R.I.P.). Η μπάντα μας αποχαιρέτησε με το “Still Of The Night” που το τέλος του συνοδεύτηκε μ’ ένα κακό Plant copy paste screaming. Η μπάντα αποχώρησε μέσα σε έντονο χειροκρότημα αλλά μία το αδύναμο set list, μία η φωνητική «απουσία» του Coverdale, ήταν αδύνατο να ισορροπήσουν τη τραμπάλα με τις ευτυχισμένες αναμνήσεις από το παρελθόν και τις μαύρες σκέψεις για το μέλλον του συγκροτήματος.

WHITESNAKE Setlist:Best Years
Fool For Your Loving
Can You Hear The Wind Blow
Love Ain’t No Stranger
Lay Down Your Love
Is This Love
Guitars solo
A Fool In Love
Ain’t Gonna Cry No More
Ain’t No Love In The Heart Of The City
Give Me All Your Love
Here I Go Again
Still of The Night

Μετά από ένα μισάωρο διάλειμμα ακούγεται το “For those about to rock” των AC/DC από τα ηχεία δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για το έμπα των DEF LEPPARD. Η εισαγωγή του “Rocket” ξεσηκώνει τους πάντες με το group να ορμάει στην σκηνή - το πάρτυ μόλις ξεκίνησε. Βέβαια, ο ήχος στην αρχή είχε κάποια προβλήματα, ειδικά ο Elliot δεν ακουγόταν καθαρά. Ευτυχώς, κάθε ίχνος ανησυχίας ξεθύμανε γρήγορα στο επόμενο τραγούδι “C’mon C’mon”, με το τοπίο να γίνεται ξεκάθαρο στα “Animal”, “Nine Lives”, “Make Love Like a Man”, “Love bites”. Ακολουθεί ένα όμορφο bass solo από τον Savage το οποίο ενώθηκε έξυπνα με τη διασκευή στο “Rock on”. Ανέκαθεν, οι Leps συνδύαζαν bass ή guitar solos που οδηγούσαν σε κάποιο cover. Στο ακουστικό set ακούσαμε τα “Two Steps Behind” και ολόκληρο “Bringin on a Heartbreak” συνοδευόμενο όπως και στο δίσκο “High ‘N’ Dry” από το instrumental “Switch 625” φέρνοντας τον αδικοχαμένο Steve Clark στις μνήμες των περισσοτέρων. Για να είμαστε ειλικρινείς, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν αρκετά νωθρές, χλιαρές μέχρι εκείνο το σημείο. Από το“Hysteria” και μετά ο κόσμος «ξύπνησε» παρασυρόμενος από τον ένα ύμνο μετά τον άλλον, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου και φτάνοντας αισίως στην πολυπόθητη ερώτηση “Do you want to get rocked?”. Μετά το τέλος του “Let’ s get rocked” η γενική απαίτηση των οπαδών για μια δεύτερη έστω επιστροφή της μπάντας στο σανίδι ναυάγησε.

Άκρως επαγγελματική εμφάνιση από τους Leppard με σχεδόν άψογο ήχο (…να ’ναι καλά οι φιλιππινέζοι ηχολήπτες!!!), καλό στήσιμο πάνω στην σκηνή, με τον Joe Elliot να προτρέπει τον κόσμο να διασκεδάσει περισσότερο, σε κάποιες στιγμές που έδειχνε αρκετά “βαρύς”. Σίγουρα περιμέναμε ερμηνευτικά πιο πολλά από τον ίδιο αλλά ήταν εμφανής το πέρασμα του χρόνου παρ’όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλε. Προσωπικά θα ήθελα μεγαλύτερο set list αλλά έστω και αυτό το best off ήταν αρκετό για να κορέσει την πείνα μας. Να σταθώ στα τελευταία λόγια του Elliot: “Να μας θυμάστε ώστε να ξανάρθουμε”
Να’σαι σίγουρος γι’ αυτό φίλε μου!

DEF LEPPARD Setlist:Rocket
C'mon C'mon
Animal
Nine Lives
Make Love Like A Man
Love Bites
Bass solo
Rock On
Two Steps Behind
Bringin On The Heartbreak
Switch 625
Hysteria
Armageddon It
Photograph
Pour Some Sugar On Me
Rock Of Ages

Encore:
Let’s Get Rocked