7:30 η ώρα. Ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί έξω από το χώρο της συναυλίας. Αρκετά άτομα μικρής ηλικίας. Ίσως οι μεγαλύτεροι να ήθελαν η αφίσα από έξω να γράφει SAVATAGE για να κάνουν πιο αισθητή την εμφάνισή τους. Παρόλα αυτά, ο μεγάλος –απ’ όλες τις απόψεις- Jon Oliva έχει ένα δίσκο να προωθήσει. Όσο και αν δεν πρόκειται να φτάσουν αυτές οι κυκλοφορίες τα έπη του παρελθόντος, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που κάνει ο “χοντρός” είναι, το δίχως άλλο, τίμιο. Άσχετα αν όλοι μας πήγαμε εκεί για να ακούσουμε το “Gutter Ballet”.

Τη συναυλία την άνοιξαν οι Έλληνες NEED. Μια από τις πλέον ελπιδοφόρες εγχώριες μπάντες, παίζοντας ένα μίγμα Pantera/Tool/Alice In Chains. Η μπάντα δείχνει έτοιμη να κάνει το μεγάλο βήμα – αν της δοθούν ποτέ οι ευκαιρίες. Ήταν πολύ δεμένοι και ο τραγουδιστής, αεικίνητος, πήγαινε πέρα δώθε στο λίγο χώρο που του επέτρεπε η σκηνή. Παρόλα αυτά, δεδομένου ότι ο ήχος τους ήταν λίγο παράταιρος με το πνεύμα της συναυλίας, δεν έτυχαν ιδιαίτερης ανταπόκρισης από την πλειοψηφία του κοινού. Στα 45 λεπτά που παίξανε, το μόνο σίγουρο είναι ότι απέδειξαν πως είναι από τους εξέχοντες της ελληνικής σκηνής, με εμπνευσμένα κομμάτια και προσωπικό στυλ. Ας τους ευχηθούμε να είναι τυχεροί στο μέλλον.

Κατά τις 10:00 ήρθε η ώρα του. Τα πλήκτρα του στήθηκαν μπροστά στη σκηνή για να έρθει να τα μαγέψει. Απλός όσο ελάχιστοι, σαν να ετοιμάζεται να παίξει στο σαλόνι του σπιτιού του για κάποιους κολλητούς, με αέρα δεκαετιών στο κουρμπέτι, το μόνο που έκανε είναι να ερμηνεύσει με το μοναδικό του τρόπο μερικά από τα τελειότερα τραγούδια που έχουν εμφανιστεί στη μουσική αυτή. Καθώς επίσης και μερικά κομμάτια από τις προσωπικές του δουλειές, τα οποία live στέκονταν αξιοπρεπέστατα.

Η συναυλία ξεκίνησε με το εξωγήινο “Sirens” για να συνεχίσει με την έκπληξη του setlist, το “Unusual” από το δίσκο “Power Of The Night” του 1985. To κοινό από κάτω, ενθουσιασμένο, τραγούδαγε με πάθος. Η συναυλία εξελισσόταν κανονικά, όταν ο Jon έπαιξε τις εναρκτήριες νότες του “Gutter Ballet”. Όλοι άρχισαν να παραληρούν, οι ανατριχίλες έκαναν την εμφάνισή τους. “Another sleepless night, concrete paradise”. Η φωνή του Oliva ήταν σε άριστη φόρμα. Μετά τη μερική κάθαρση που μας προσέφερε το τέλος αυτού του θείου τραγουδιού, ο Jon μας ανακοίνωνε ότι θα ήθελε να αφιερώσει το επόμενο τραγούδι στον εκλιπόντα αδερφό του, τον τεράστιο Criss Oliva καθώς, όπως μας είπε, πιστεύει ότι είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ μαζί. “Hounds”.

Ο ήχος της συναυλίας ήταν καλός. Ο Oliva έπιασε τις ψιλές του με αρκετή άνεση και ακούσαμε ύμνους όπως τα “Hall Of The Mountain King”, “Jesus Saves”, “Mentally Yours” αλλά και το πολύ καλό ομώνυμο τραγούδι από τον τελευταίο του δίσκο, “Global Warning”. Μα η μεγαλύτερη έκπληξή μου ήταν στο “When The Crowds Are Gone”. Το συγκεκριμένο δεν το είχαν παίξει στις προηγούμενες συναυλίες τους και είχα συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δε θα το άκουγα. Μάλιστα, όπως μας αποκάλυψε και ο ίδιος ο Jon, είχε να το παίξει πολλά χρόνια. Και, ευτυχώς, εμείς ήμασταν από τους τυχερούς!

Το αγαπημένο κομμάτι του ελληνικού κοινού και ίσως το πιο αναγνωρίσιμο των SAVATAGE δε θα μπορούσε να λείπει. Όλος ο κόσμος σαν μια φωνή τραγούδησε το “Believe”, και ο απολαυστικότατος στις εκφράσεις του Oliva απλά μας κοιτούσε χαμογελώντας.

“When the crowds had gone…”…βγήκα από το Blue, ενώ είχε κολλήσει μέσα μου το riff του “Hall Of The Mountain King”. Έκλεισα τα αυτιά μου. Προσπαθώντας έτσι να το κρατήσω όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα μου….

Υ.Γ.: Ένα πράγμα θέλω να ζητήσω. Όχι reunion. Θα ήταν αχάριστο εκ μέρους μου, όταν η μπάντα έχει ήδη προσφέρει τόσα πολλά να της ζητάω κι άλλα. Απλά έχω μια λόξα: Να ακούσω το “Morphine Child” live μια μέρα. Ίσως, κάποτε…