Κάτι η ανάκαμψη του group, μετά την έλευση του Tomi Joutsen στις τάξεις του, κάτι η υπόσχεση από τον Tomi Koivussari, στην προ ημερών συνέντευξή του στο Avopolis.gr/metal, για ένα ξεχωριστό set και κάτι η μαγική γεύση που μου είχαν αφήσει από την πρώτη εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους το 2002, με είχαν κάνει να μην βλέπω την ώρα να παρακολουθήσω τους AMORPHIS ζωντανά, για ακόμη μια φορά. Όντας ένα από τα αγαπημένα μου group και γνωρίζοντας τα υψηλά standards που έχουν θέσει οι ίδιοι, με έκαναν και εμένα με την σειρά μου να έχω υψηλές προσδοκίες για αυτή τους την εμφάνιση.

Φθάνοντας καθυστερημένα στο Gagarin, οι POISONBLACK είχαν ξεκινήσει από ώρα το set τους και το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν τα τελευταία τέσσερα κομμάτια που έπαιξαν. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πολυ-ενθουσιάστηκα απ’ότι είδα και αν κατάλαβα καλά και από τις αντιδράσεις του κοινού, πάρα πολλοί είχαν βαρεθεί. Ευτυχώς για εμάς τελείωσαν και οι τεχνικοί άρχισαν να κάνουν τις απαιτούμενες αλλαγές για να ξεκινήσει η εμφάνιση των headliners.

Κατά τις 10:20 τα φώτα σβήνουν και μετά από μια σύντομη εισαγωγή η μπάντα ανέβηκε επί σκηνής, εν μέσω επευφημιών, με το “I of Crimson Blood” από το τελευταίο τους άλμπουμ, το εξώφυλλο του οποίου, κοσμούσε το πίσω μέρος της σκηνής. ‘‘Towards and Against’’ για συνέχεια και το κοινό ζεσταίνεται, μιας και το γκρούπ έχει φοβερή όρεξη να μας προσφέρει μοναδικές στιγμές. Το “Drowned Maid” ακολουθεί και ο ενθουσιασμός γιγαντώνεται μιας και οι Φιλανδοί ξεκινούν να ‘‘ακουμπούν’’ το πιο παλιό τους υλικό.

Εν ακολουθία το ‘‘Divinity’’ και πλέον η μπάλα χάνεται. Η ατμόσφαιρα δονείται και το κοινό τραγουδά μαζί με τον Tomi Joutsen κάθε στίχο του κομματιού, ο οποίος είναι και ο πλέον κινητικός πάνω στην σκηνή, σε σχέση με τους υπολοίπους. Η μπάντα απολαμβάνει την κάθε νότα που παίζει και ο κόσμος φαίνεται να το αφουγκράζεται. Κάπου εκεί ξεκινά μια φοβερή αλληλεπίδραση που οδηγούσε τα μεν μέλη του γκρούπ να αποδίδουν τα κομμάτια τους σε κορυφαία επίπεδα και το κοινό να απολαμβάνει το show όσο δεν πάει άλλο.

Το επόμενο κομμάτι που παίχτηκε ήταν το “The Smoke” και σειρά είχε το εξωτικό “Better Unborn”, που με τα oriental στοιχεία του αποτέλεσε και ένα από τα highlights της βραδιάς. Στο προσκήνιο επανήλθαν κομμάτια από το τελευταίο άλμπουμ, με το πιασάρικο “Silent Waters” και το μπαλαντοειδές “Her Alone” να αποδίδονται πριν το γκρούπ περάσει πάλι στο “Elegy” άλμπουμ και πιο συγκεκριμένα στο riffάτο “Against Widows”, όπου επικράτησε χαμός και η σκηνή ξαφνικά φάνταζε πολύ μικρή για να χωρέσει αυτό το συγκρότημα.

Οι κιθαρίστες, Tomi Koivussari και Esa Holopainen, αποδίδουν τα μέρη τους με τρομερό πάθος, ο ντράμερ Jan Rechberger είναι αλάνθαστος και στιβαρός στο παίξιμό του, δίνοντας τον ρυθμό στους υπόλοιπους, μαζί με τον μπασίστα Niclas Etelävuori. O Santeri Kallio με τα πλήκτρα του, έδινε την κατάλληλη απόχρωση σε κάθε σύνθεση και ο Tomi Joutsen, με ένα ρετρό μικρόφωνο ανά χείρας, το οποίο έχει γίνει και το trademark του, έδινε την ψυχή του, αποδεικνύοντας πως είναι λίρα εκατό για το συγκρότημα, γιατί εκτός από απίστευτος τραγουδιστής είναι και καταπληκτικός performer.

Από τα ηχεία του club ακούγεται το “Karelia”, intro του 1ου τους άλμπουμ και αποτελεί προπομπό του “Vulgar Necrolatry” που παίζει η μπάντα. Σειρά είχαν η κανονική έκδοχή του “My Kantele” και το ψυχεδελικό “Alone”. Κάπου εκεί είχε έρθει το τέλος της κανονικής διάρκειας του set list, που ολοκληρώθηκε με την εκτέλεση του “The Castaway” και το γκρούπ να αποχωρεί από την σκηνή εν μέσω αποθέωσης, για να επιστρέψει μετά από λίγο για το encore. Η σκυτάλη πέρασε στο θεΐκό “Leave Scars” και στο hit “House of Sleep”, για να ολοκληρώσουν αυτή την μαγική βραδιά με το ονειρικό “Black Winter Day”.

Κάπου εκεί τα φώτα άναψαν και το ταξίδι μας στις χίλιες λίμνες, μετά από περίπου μιάμιση ώρα, είχε λάβει τέλος, με τους AMORPHIS να ολοκληρώνουν τις εμφανίσεις τους στην χώρα μας και να μας ευχαριστούν για να την προσέλευσή μας. Μόλις τελείωσε η συναυλία αναπόφευκτα το μυαλό μου γύρισε 6 χρόνια πίσω προσπαθώντας να κάνω μερικές συγκρίσεις, όταν και τους είδα και πρώτη φορά, με τον Pasi Koskinen στα φωμητικά. Έχω την εντύπωση πως οι AMORPHIS είναι περισσότερο φρέσκοι από τότε, με τον Tomi να υπερκαλύπτει το κενό του Pasi, αποδίδοντας με μεγάλη ευκολία όλα τα κομμάτια, είτε είναι παλιά ή καινούργια και να απελευθερώνει πλέον το γκρουπ στο να παίξει κομμάτια από όλα τα άλμπουμ του. Ευχόμαστε πλέον να επιστρέψουν για live στην Ελλάδα το συντομότερο δυνατό, έτσι ώστε να ξαναζήσουμε ξεχωριστές στιγμές.