Η ανακοίνωση της εμφάνισης των PRIMORDIAL πραγματικά μου είχε προκαλέσει ρύγος. Θες το ότι την προηγούμενη φορά ήταν απλά καλοί με τους MOURNING BELOVETH (σ.Α …φέρτε τα album τους στο Ελαντα ρε “νιαμού”) να κλέβουν την παράσταση; Θες το ότι ο τελευταίος δίσκος είναι άλλο ένα έπος στην δισκογραφία τους; Θες το ότι ο Alan είναι ένας από τους καλύτερους front men της πιάτσας; Από όπου και αν το δεις, μόνο τεράστια προσμονή μπορεί να σου δημιουργηθεί...

Η βραδιά ξεκίνησε με μία πολύ μεγάλη έκληξη. Την θέση των AGNES VEIN είχαν πάρει οι DEAD CONGREGATION. Παρόλο που το όνομά τους έχει ακουστεί αρκετά στους underground κύκλους ομολογώ ότι δεν είχα έρθει σε επαφή με το υλικό τους.
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.
Με το που ανέβηκαν στην σκηνή μας πείρε και μας σήκωσε. Τα παλικάρια δεν αστειεύονται και με πολύ καλό ήχο μας πρόσφεραν ανόθευτο death metal χωρίς φρουφρού και αρώματα. Η προσεγγισή τους είναι τελείως σκατόψυχη και εσχατολογική, παραγώμενη από riff-άρες και κορυφαία απόκοσμα φωνητικά. Οι κιθάρες πραγματικά θερίζουν και σε πορώνουν συνεχώς. Οι ταχύτητες αλλάζουν από τρελά γκάζια σε βαλτώδη περάσματα και σου μαυρίζουν τη ψυχή με χαρακτηριστική ευκολία. Δεμένοι σαν μπάντα, τα έδωσαν όλα, αλλά μάλλον έπεσαν πολύ “heavy” στο κοινό, που όμως ανταπέδωσε με θερμό χειροκρότημα. Αν γουστάρεις μπάντες όπως οι INCANTATION θα κολλήσεις. Εγώ ήδη βγήκα στη γύρα να βρω τις κυκλοφορίες τους (1EP & 1album)...

Στην συνέχεια MAEL MORDHA και celtic-doom metal με ανεβασμένες ταχύτητες, καθαρά φωνητικά και ήχους φλογέρας να κάνουν την εμφάνιση τους εδώ και εκεί. Τα τσοπάνικα μέρη θυμίζουν AES DANA ενώ έχουν και μία τζούρα MOURNING BELOVETH στο doom της υπόθεσης, στα προηγούμενα όμως είναι απλά μία κατηγορία (τουλάχιστον) κάτω. Κοινώς αν δεν ήταν Ιρλανδοί και φίλοι με τους headliners μάλλον θα βρισκόντουσαν στην πατρίδα τους. Πάνω στη σκηνή όμως, προσπαθούν να κάνουν το κοινό να περάσει καλά. Ειδικά ο μπασίστας τους, βαμμένος όπως όλοι, ήταν τρελή μορφή θυμίζοντας μου το Golum. Σε γενικά γραμμές ήταν μέτριοι ως πολύ μέτριοι, αλλά ο κόσμος γούσταρε αρκετά οπότε πάσο.

Χωρίς καμία καθυστέρηση οι
PRIMORDIAL βρίσκονται στη σκηνή και για την επόμενη, περίπου, 1,5 ώρα γίνομαστε μάρτυρες του καλλίτερου live της μπάντας σε ελληνικό έδαφος. Κοιτώντας τον ματωμένο Alan είναι σαν να βλέπεις όλους τους Ιρλανδούς πολεμιστές να κραυγάζουν για την ένδοξη ιστορία της πατρίδας τους. Άνθρωπος που ακόμα και η θερμή υποδοχή των οπαδών δεν τον αποτρέπει να ζει μέχρι τέλους τους φορτισμένους του στίχους, που τονίζω ΜΟΝΟ αυτή η φωνή αξίζει να τους τραγουδά. Η υπόλοιπη μπάντα κρατά συνειδητά low-profile γιατί απλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κορυφαίο ερμηνευτή.

Το setlist αρκετά ισορροπημένο, με το βάρος να δίνεται στο "To The Nameless Dead" album. Κάθε τραγούδι και ένα έπος, σου προκαλούσε ανατριχίλα. Που να πρωτοσταθεί κανείς; Στο θεϊκό “Sons Of The Morrigan” με τον Alan να φωνάζει “No saw how far I fell, and no one ever knew, that was a heart of flesh deep within me” ή στο “As Rome Burns” με τον κόσμο να κραυγάζει “Sing sing sing to the slaves, sing to the slaves that Rome burns”; ‘Ό,τι και αν υποθεί είναι λίγο. Όλα τα τραγούδια ήταν highlight. “No Nation On This Earth”, “The Song Of The Tomb”, “Empire Falls”, “Gods To The Godless”… οι κορυφαίες στιγμές όμως ήταν άλλες... Ο Alan ξεκινά "About 150 years ago..." και όλοι ξέρουμε τι ακολουθεί, “The Coffin Ships”, ένας ύμνος με όλη την σημασία της λέξης. Ο κόσμος σαστισμένος παρακολουθεί τον Alan να μοιρολογεί τους νεκρούς. Όταν ακούστηκαν τα “oh God, that dread should be so dear and human flesh so cheap” ένιωσα πραγματικά παράξενα.

Πριν προλάβουμε να συνέλθουμε έρχεται και το δεύτερο χτύπημα καπάκι. Το “Heathen Tribes” σου δημιουργεί παθολογική λατρεία για την Ιρλανδία, όλα περνούν στο background και κελτικά σύμβολα γυρνούν στο μυαλό... Ο κόσμος σε όλη την διάρκεια της συναυλίας δεν σταμάτησε να τραγουδά δείχνοντας αγάπη και αναγνώριση στην πιο επική μπάντα του σήμερα. Άντε να ξαναέρθουν γρήγορα!!!

Slante Alan!!!