UP THE HAMMERS III FESTIVAL: Ημέρα Πρώτη

8.30 περίπου, όταν έφτασα στο μισογεμάτο An club, έχοντας ήδη χάσει τα πρώτα σχήματα (HATHENDOM, AIRGED LAHM), τα αίματα είχαν ήδη ανάψει με τους Αμερικάνους SENTINEL BEAST να δίνουν ρέστα στη σκηνή. Με ενθουσίασαν πραγματικά με την “πληθωρική” από όλες τις απόψεις Debbie Gun στα φωνητικά, τις riff-άρες των κιθαριστών και ένα χαρισματικό drummer. Και δεν ήμουν η μόνη κατάπληκτη, αφού το stage diving βρισκόταν στο απόγειο του, ενώ ερμήνευαν τραγούδια από το ένα και μοναδικό album τους, το “Depths Of Death” του 1986, συμπεριλαμβανομένης και της thrashy διασκευής του ‘’Phantom Of The Opera’’ των IRON MAIDEN. Πανικός προκλήθηκε και στο άκουσμα του νέου κομματιού “The Phoenix”- το οποίο είναι ιδανικό για ξύλο!! Αξίζει, πραγματικά να τους ψάξετε. Κρίμα που παρέμειναν underground λόγω της δισκογραφικής τους αδράνειας.

Στη συνέχεια οι ιταλοί DARK QUARTERER - με μικρή δισκογραφία και πολλά χρόνια στην πλάτη τους - πήραν την σκυτάλη για να μας μαγέψουν με το πάντρεμα του epic με το progressive. Οι heavy κιθάρες έδεναν όμορφα με τα prog πλήκτρα και η φωνή του Gianni Nepi έχει μείνει απτόητη στο πέρασμα του χρόνου. Είχαν κάποιες ευρηματικές αλλαγές στα μεγάλα κομμάτια τους, ο ήχος όμως ήταν κάπως συγκεχυμένος στα τεχνικά solo και εκεί με κούρασαν. Γενικά, όμως, άφησαν θετικές εντυπώσεις σε όσους δεν τους γνώριζαν.

Ώρα για τους Σουηδούς MEMORY GARDEN να μας ξεσηκώσουν. Ανέβηκαν κεφάτοι στη σκηνή, έχοντας κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες το τέταρτο album τους, “Carnage Carnival”. Ο τραγουδιστής Stefan Berglund ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός, ακομπλεξάριστος (…ψεύδιζε, λέγοντας “one new thong!!!”, προκαλώντας γέλιο) και σε καταπληκτική φόρμα. Ήταν γνωστοί σε μια μερίδα του κοινού και με κέρδισε εύκολα ο doom-άτος, συμπαγής, με άφθονα breaks ήχος τους. Ο lead κιθαρίστας Simon Johansson φάνηκε άνετος στην εκτέλεση των κομματιών και αρκετά δραστήριος στη σκηνή. Ξεχώρισα τα “Warlord’’ και “Autumn Anguish” από το EP “Forever” ,καθώς και το “River of Sludge” από το album “Mirage”. Αξιόλογη και η διασκευή στο “Well Of Souls” (…εάν δεν ξέρετε ποιών, μάλλον διαβάζετε λάθος άρθρο). Η αλήθεια είναι ότι μετά τη “σφαγή” στους SENTINEL BEAST οι δύο επόμενες μπάντες ήταν δύσκολο να με συγκινήσουν στον ίδιο βαθμό...

Και, επιτέλους, ήρθε η ώρα να απολαύσουμε τους θρύλους του epic, ΟΜΕΝ. Αν και έχουν ξαναεπισκευτεί τη χώρα μας, όταν ανέβηκαν στη σκηνή, αποθεώθηκαν σαν να ήταν η πρώτη τους. Παρά την πρόσφατη αλλαγή στην απαιτητική θέση του frontman, δεν πτοήθηκαν καθόλου! Ο George Call (ASKA) , τουναντίον, υπερκάλυψε το κενό του Kevin Goocher. Ευχάριστη ήταν η επιστροφή του “παλιού” Steve Wittig πίσω από τα drums.

Το setlist περιστράφηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, γύρω από τα “Battle Cry” και “Warning Of Danger”. Οι ύμνοι δε σταματούσαν: “Ruby Eyes (Of the Serpent)”, “Don’t Fear The Night” (…αφιερωμένο στον αείμνηστο J.D. Kimball), “The Curse”, “Dragon’s Breath”, “In The Arena”, “The Axeman’’, “Warning Of Danger”, “Deathrider”, “Die By The Blade” και για το τέλος “Teeth of the Hydra” και “Battle Cry”.

Ο Kenny Powell ήταν ευδιάθετος, αφοσιωμένος, ωστόσο, στην κιθάρα του. Το δε κοινό ήξερε σχεδόν όλους τους στίχους, ενώ κάποιοι ύψωσαν ένα μπαλόνι Πάτρικ (!!)- το οποίο έκανε βολτες μέσα στο χώρο, ώσπου να το σκάσει κάποιος αγανακτισμένος από το “άσχετο” με την περίσταση χιούμορ!!! Μοναδικό πρόβλημα το “ξεπάστρεμα” του μπάσου και η σχετικά αργή επέμβαση των υπευθύνων (…στην Ελλάδα δεν βρισκόμαστε??). Ο Powell κάλυψε το κενό με ένα solo. Τόσο απλά!!!

Τέλος πρώτης μέρας και ώρα για ανασύνταξη δυνάμεων…