Πάνω κάτω θα μπορούσα να γράψω ό,τι είπα και για τη συναυλία RED SPAROWES, που είχε λάβει χώρα στο ίδιο μέρος δύο εβδομάδες πριν. Μπράβο στα παιδιά από τη Venerate αφού από πλευράς timing και διοργάνωσης όλα ήταν OK. Το αΝ ήταν πήχτρα, πεθάναμε από τη ζέστη, αλλά για άλλη μια φορά βιώσαμε μια κορυφαία συναυλία, ίσως όχι τόσο μεγαλειώδη όσο η πρώτη των ISIS στο Ρόδον, αλλά αδιαμφισβήτητα θα μας μείνει χαραγμένη για καιρό στο ηλίθιο μυαλό μας.

OXBOW

Τη βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν οι OXBOW, με τον εκκεντρικό front man Eugene Robinson να κλέβει την παράσταση. Ανατρεπτική μουσική με αλλαγές στη δομή, έναν πολύ καλό drummer και ζουρλισμένα φωνητικά. Ομολογώ ότι στους δίσκους τους ακούγονται πολύ καλύτερα, αλλά το να βλέπεις ένα τσιτωμένο γομάρι τύπου «Είμαι μαύρος, γυμνασμένος, κοκάκιας και δε χαμπαριάζω όταν τραγουδάω» να παραπαίει ήταν κάτι διαφορετικό. Για 50 λεπτά περίπου, όσοι πιστοί τους ακολούθησαν, έχοντας τα μάτια τους στραμμένα στον μάστορα κατά κύριο λόγο. Και πώς να μην τα έχουν όταν ο τύπος ήταν διαρκώς αλλού; Για την ιστορία να πούμε ότι έμεινε με το σώβρακο, ενώ αρχικά ήταν κουστουμαρισμένος. Αρκετοί κουράστηκαν, περιμένοντας τη μπάντα που φέρει το όνομα Ίσιδα. Για να δούμε...

ISIS

Έντεκα και δέκα ξεκίνησε το ταξίδι και ολοκληρώθηκε μία ώρα και ένα τέταρτο μετά. Εννέα ή δέκα κομμάτια αποτέλεσαν το σκαρί του οχήματος και κάτι παραπάνω από 500 άτομα τους επιβάτες αυτού. Μαγική ατμόσφαιρα στο μουσικό τομέα, καλός ήχος, αφού η μπάντα είχε δικό της εξοπλισμό, τα κλασσικά παλαμάκια να έλειπαν θα ήμασταν καλά. Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Οι ISIS το ζουν στο έπακρο. Κοπανιούνται, τριπαρουν, παίζουν. Μεταδίδουν εύκολα τη μουσική τους στον ακροατή. Τα riffs τους είναι μαγικά. Ο Aaron Turner οδηγεί και οι υπόλοιποι ακολουθούν το ρυθμό του. Το ”In The Absence Of Truth” είχε την τιμητική του προφανώς. Μέχρι και mosh-pit είδαμε να σχηματίζεται, το οποίο καλύτερα να μη σχολιάσω. Λείψαν μερικά καλά κομμάτια, αφού ομολογουμένως το set list ήταν κατώτερο της προηγούμενης φοράς, αλλά ποιος νοιάζεται αλήθεια, όταν η συναυλία έκλεισε με το έπος “Celestial (The Tower)” να καταλήγει σε ένα τζαμάρισμα τύπου SGNL, όπου όπως και στο “The Beginning And The End” έγινε της πόρνης. Ας ελπίσουμε ότι ο κύριος Μάρκος θα τους ξαναφέρει, σε καλύτερο χώρο αυτή τη φορά. Α, ρε aN, μας πέθανες.

Το set με μικρή πιθανότητα λάθους ή παράλειψης ήταν το εξής: Wrists Of Kings - Not In Rivers, But In Drops – Dulcinea - All Out Of Time, All Into Space - In Fiction - Holy Tears - The Beginning And The End - Celestial (The Tower). Δε θυμάμαι αν έπαιξαν το Wills Dissolve. Έχει σημασία;