Οι PAIN OF SALVATION τείνουν να γίνουν fan-favourite εδώ στην Ελλάδα και αυτό, από μόνο του, αποτελεί γεγονός προς ανάλυση, εάν λάβουμε υπόψη μας την πολιτιστική οπισθοδρόμηση του Eλληνικού κοινού και την γενικότερη υποκουλτούρα του έθνους… Μπράβο μας, πάντως, αν και έχω και πάλι (βλ. TOOL) τις ενστάσεις μου, για το πόσο επιδερμικά, παρακολουθούμε την καλλιτεχνική (και κυρίως φιλοσοφική άποψη της μπάντας). Τα live, πάντως, προσφέρουν περισσότερο ψυχαγωγία, παρά κατάνυξη, κάτι το οποίο οι P.O.S το έχουν καταλάβει πολύ καλά και γι’αυτό μας χαρίζουν σε κάθε επίσκεψη τους ένα απολαυστικό δίωρο με την εξαίσια μουσική τους.

POEM

Οι POEM είχαν την τύχη να ανοίξουν, αρκετά νωρίς, την συναυλία της Κυριακής και το κοινό είχε την απόλυτη ευκαιρία να δει μια άκρως επαγγελματική προσπάθεια (ήχος και φωτισμός σε πολύ υψηλά επίπεδα ποιότητας) από μια νέα μπάντα, που μάλλον θα διαπρέψει στο μέλλον. Δεν θα ήθελα να ενθουσιαστώ, πέρα από το πρέπον, αλλά το σύντομο πέρασμα τους από το σανίδι του Gagarin ήταν τουλάχιστον καταιγιστικό. To heavy “Pearl Jam meets Tool” rock/metal τους, έκανε πολλούς από τους παρευρισκομένους (είμαι ένας από αυτούς) να αναζητήσουν το demo τους. Πολύ καλή και η διασκευή τους στο “Sober” των TOOL, ενώ να επισημάνω ότι ο τραγουδιστής-κιθαρίστας τους ήταν από μόνος του μια attraction, ως παρουσία. Και για να μην νιώθετε “στην απέξω”, μπορείτε να τους τσεκάρετε εδώ. (Εδώ οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη από την μπάντα, για την αδυναμία φωτογραφικής κάλυψης της εμφάνισης τους. Εάν η ίδια η μπάντα επιθυμεί να δημοσιευθούν φωτογραφίες της, παρακαλούμε να μας σταλθούν 2-3 στο σχετικό email επικοινωνίας…)

WASTEFALL

Oι WASTEFALL, που ακολουθούν, αποτελούν πια την πλέον έμπειρη, συναυλιακά, Eλληνική μπάντα. Η παρουσία τους σε κάθε, σχεδόν, live progressive μπάντας (FATES WARNING, SIEGES EVEN, P.O.S κ.α) που μας επισκέπτεται, ίσως έχει κουράσει το κοινό (το οποίο την Κυριακή ήταν, ομολογουμένως, ψόφιο), ενώ η αλήθεια είναι ότι με την nu-κατεύθυνση που έχει πάρει η μουσική τους, θα τους ταίριαζε καλύτερα να supportάρουν μπάντες τύπου SOULFLY ή MACHINE HEAD.

Με ψιλοβαβουριάρικο ήχο, αλλά με διάθεση και κέφι, οι WASTEFALL έπαιξαν πολλά νέα κομμάτια από το “Self Exile” album τους ( “Willow Man”, “Strife For Definition”, “E.Y.E”, “Dance of Descent”, “Another Empty Haven”, “Utopia Fragmented”), αλλά και τα κλασικά “S.E.P” και “Haven”. Η συγκεκριμένη μπάντα αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο για την Eλληνική σκηνή, αλλά οι “κακές” μουσικές παρέες, τείνουν να μετατρέψουν τους WASTEFALL στους νέους “SLEEPKNOT”.

PAIN OF SALVATION

Μέχρι τις 9.30 η βραδιά εξελίσσεται μια χαρά, το κοινό αδημονεί για την επανεμφάνιση των Σουηδών progsters, η οποία γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το εναρκτήριο “Scarsick” ενθουσιάζει το κοινό, όπως και το “America” το οποίο έπεται. Ο ήχος δεν είναι κρύσταλλο, με το μπάσο πολύ μπροστά, κυρίως στα αριστερά του χώρου, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες (για τα ελληνικά δεδομένα).

Το highlight της βραδιάς έρχεται πολύ νωρίς, με τα “Nightmist” και “!(foreword)” να εκτελούνται καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Τα επόμενα δύο κομμάτια “Handful of Nothing” και “New Year’s Eve”, απo το “One Hour By the Concrete Lake”, παραδέχομαι ότι ίσως δεν είναι και οι καλύτερες επιλογές απ’το εν λόγω album. Και οι αντιδράσεις του κόσμου, αυτό έδειξαν… αλλά και μόνο το γεγονός ότι ακούσαμε δύο καλά κομμάτια, από έναν αδικημένο δίσκο, για μένα είναι πολύ προτιμότερο απo το να ξανακούσω για τρίτη συνεχή φορά το “Inside” (κομματάρα, παρεπιμπτόντως).

Τα “Ashes”, “Undertow”, “Heart of Mine”, “Song For the Innocent” αποτελούν πάντα τμήμα του setlist των P.O.S και αδυναμία του ελληνικού κοινού, το οποίο καλύπτει την φωνή του, λιγομίλητου σήμερα, D.Gildenlow.

Οι Σουηδοί έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ, όσον αφορά την τεχνική τους και ο νέος μπασίστας, Simon Andersson, φαίνεται να έχει την ικανότητα να ανταπεξέλθει στις αυξημένες απαιτήσεις της μουσικής των P.O.S. O “χαζό παιδί-χαρά γεμάτο” J.Hallgren με τις γνωστές γκριμάτσες του και τα εκτεθειμένα μούσκουλα του, μου θυμίζει έντονα, τον χαβαλέ χαρακτήρα του Nicko McBrain. Τα “Chainsling” και το ανεπανάληπτο “Diffidentia” (όπου το κοινό φωνάζει σύσσωμο YOU CAN CHANGE) δίνουν την θέση τους στα νέα “Flame to the Moth” και “Disco Queen”, όπου εύκολα κανείς φαντάζεται τι επακολούθησε. Το συγκεκριμένο κομμάτι, φαίνεται ότι έχει τύχει πολύ μεγαλύτερης αποδοχής, απo ότι φανταζόταν ο ίδιος ο δημιουργός του.

Encore και ο κόσμος ζητά επίμονα (ίσως η λέξη είναι μικρή για να περιγράψει το τι έγινε) την επιστροφή των Σουηδών. Η διασκευή στο “Hallelujah” απογοητεύει πολλούς, αφού η μπάντα έχει πολλά και καλά κομμάτια εκτός setlist. Συνέχεια με το “Cribcaged”, μια από τις πιο δυνατές στιγμές του νέου τους album, ενώ το τέλος επέρχεται με το “Used”.

Η γκρίνια για το setlist, στις συναυλίες των P.O.S, είναι τόσο συνηθισμένη, όσο η απεργία για την ψήφιση του εθνικού προϋπολογισμού. Πάντα γίνεται, εύκολα ξεχνιέται και αφού το “απολαύσεις” στην καθημερινότητα σου, το θυμάσαι με περίσσια νοσταλγία. Οι PAIN OF SALVATION έχουν βελτιωθεί σε όλους τους τομείς, όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις τους, δεδομένης της δύσκολης συναυλιακής αποτύπωσης της μουσικής τους. Για μένα, η καλύτερη εμφάνιση τους, επί ελληνικού εδάφους. Τους περιμένουμε ξανά… και ξανά… και ξανά… και ξανά…