Όταν έχεις πείσει τον εαυτό σου, ότι σε λίγες μέρες θα παραστείς στην καλύτερη συναυλία της ζωής σου και αυτό, δυστυχώς, δεν συμβαίνει, μετά είναι φυσιολογικό να ψάχνεις να βρεις τι πήγε στραβά…Όταν κατασταλάξεις και εντελώς “τυχαία” ανακαλύψεις ότι μαζί σου συμφωνούν και όλοι οι γνωστοί και φίλοι που είδαν τους TOOL εκείνο το βράδυ, μάλλον αρχίζεις να φορτώνεις. Ειδικά, μάλιστα, όταν κάποιος ανόητος σου χάλασε το βράδυ, που χρυσοπλήρωσες, έτσι ώστε να απολαύσεις την μουσική που καθορίζει πολλές φορές την σκέψη σου. Το κείμενο μου δεν θα είναι το βαρύγδουπο “κατηγορώ” ενάντια στην διοργανώτρια εταιρεία, διότι γνωρίζω πολύ καλά ότι η απόδοση ευθυνών σε εταιρεία (…ως μια γενικότητα) είναι ένα πολύ καλό ανέκδοτο. Εγώ απλά λέω, ότι, πολλοί πελάτες εκείνη την μέρα έμειναν δυσαρεστημένοι, όχι από τις μπάντες που συμμετείχαν, αλλά από τις διοργανωτικές επιλογές. Και δεν μιλάμε για κάποιες μικρές λεπτομέρειες, που ένας κακεντρεχής κριτικός ανακάλυψε, αλλά για βασικότατες ελλείψεις και προχειρότητες.

Καταρχήν κάποιος θα πρέπει να πει στους κυρίους που, κατά την είσοδο των θεατών, “κόβουν” τα εισιτήρια, ότι αυτό το κομματάκι χαρτί όλοι μας το κρατάμε για ενθύμιο. Με τεμαχισμένο το εισιτηριάκι μου, περίπου μια ώρα πριν την έναρξη του show, μπαίνω στον χώρο, ο οποίος φαντάζει ειλικρινά εντυπωσιακός. Αν και είναι ξεκάθαρο, ότι πρόκειται για πρώην αποθήκη αεροπλάνων, το όλο σκηνικό θυμίζει έντονα χώρο εργοστασίου και δένει καταπληκτικά με την μουσική που επρόκειτο να παιχτεί.

Χωρίς καθυστέρηση, ξεκινούν το set τους οι MASTODON, με τον κόσμο να μένει αποσβολωμένος από τον κάκιστο ήχο…Μιλάμε για θόρυβο επιπέδου “Merzbow” και βάλε…Η ηχώ στους τσίγκινους τοίχους, αλλοίωνε τα πάντα, με τελικό αποτέλεσμα οι κιθάρες να είναι ένα τεράστιο χάος, ενώ καλύτερα να μην μιλήσω για τα φωνητικά (…τραγουδάνε αυτοί ρε;;;). Οι MASTODON on stage, φαίνονται καθηλωτικοί, επιλέγοντας κομμάτια από τα “Blood Mountain” και “Leviathan”. Τα “Colony of Birchmen”, “Sleeping Giant” και “The Wolf Is Loose” αν και νέα κομμάτια, τυγχάνουν ανταπόκρισης, γεγονός που δείχνει τη τεράστια δυναμική του τελευταίου album τους. Τεράστιο κρίμα που δεν τους απολαύσαμε όπως έπρεπε, αν και είμαι σίγουρος ότι θα τους ξαναδούμε σύντομα…Μετά από περίπου μία ώρα ο ποιοτικός θόρυβος λαμβάνει τέλος και οι περισσότεροι από τους παρευρισκομένους, παλεύουν να βρουν μια καλή θέση, για να παρακολουθήσουν το κυρίως πιάτο της βραδιάς.

Το να βρεις καλή θέση σε μια μακρόστενη σάλα, χωρίς κλήση και με μια, εμφανώς, πολύ χαμηλή σκηνή είναι σπαζοκεφαλιά χωρίς λύση. Ο παντοδύναμος θεούλης, δυστυχώς, με εδέησε μόνο με 177 εκατοστά ύψους (…άντε μαζί με τα παπούτσια 180) και αυτό για την συγκεκριμένη συναυλία είναι big problem…Το κουαρτέτο ανεβαίνει στην σκηνή, το ελληνικό κοινό παραληρεί και το show ξεκινά με τα “Stinkfist” και “Forty Six & 2”. Ο ήχος είναι βελτιωμένος, αλλά και πάλι σε χαμηλά επίπεδα. Το μυαλό μου προσπαθεί, μάταια, να ξεπεράσει τις κακουχίες (σπρωξίδι, οι παραφωνίες του διπλανού κ.τ.λ) και τα εξωγενή στοιχεία που το αποσπούν από την απόλυτη ηδονή που του προσφέρει η ακρόαση του “Jambi” και του “Schism”. Ο Keenan είναι “είδος” ανθρώπου από μόνος του, με τις απίστευτες πόζες που παίρνει, αποτελεί μια μοναδική attraction, σημείο αναφοράς για τους σύγχρονους frontmen. Οι υπόλοιποι τρεις, Jones, Carey και Chancellor είναι κάτι παραπάνω από χαλαροί, αλάνθαστοι και συνέχεια χαμογελαστοί (μιας και το μαρτύριο της Ευρωπαϊκής περιοδείας τελείωνε εκείνη την μέρα…). Οι τόνοι πέφτουν και ήρθε η ώρα για το πιο παρατεταμένα ψυχεδελικό μισάωρο που έχει ακούσει το ελληνικό κοινό. Πολλοί βαρέθηκαν, ακόμα περισσότεροι θα προτιμούσαν να ακούσουν κάτι άλλο, πιο εύπεπτο. Η επιφανειακή σχέση του ελληνικού κοινού με το κάθε τι, είναι τόσο μα τόσο αστεία. Τα Lost Keys, Rosetta Stoned, Wings For Marie Pt1 και Pt2, σε συνδυασμό με τα καταπληκτικά videos και το φαντασμαγορικό laser show με υποχρεώνουν να μιλήσω για την μακράν καλύτερη στιγμή της βραδιάς. Οι μειωμένες ηχητικές απαιτήσεις των παραπάνω κομματιών και η αρχιτεκτονική του χώρου, για πρώτη φορά δούλεψε τόσο καλά. Το ήρεμο κοινό, δεν αντιδρά, απλά χαζεύει και αφήνεται στο πελώριο concept των Αμερικανών.

Στο “Lateralus” ανεβαίνουν όλα τα μέλη των MASTODON για ένα ξέφρενο τζαμάρισμα, ενώ το “Vicarious” κόβεται σε δύο μέρη, χάρη στο καθιερωμένο αστείο που γίνεται από το crew στην μπάντα, στο τελευταίο show μιας περιοδείας. Συγκεκριμένα κάτι τύποι με άσπρα, εισβάλουν στην σκηνή και κερνάνε κρασί (από τους αμπελώνες του Keenan;;;) τους μουσικούς. Το τέλος επέρχεται με το “Aenema”, με το κοινό να είναι απόλυτα εκστασιασμένο, έτοιμο να αυτοουρηθεί… Sorry guys, όποιος ήπιε πολλές μπύρες, δυστυχώς θα κάνει την ουροδόχο κύστη του κόμπο, δίοτι το μαγαζί διαθέτει τουαλέτες aftoshedius ourolimoksus!!!

Ώρα για την μάχη της επιστροφής…Μέχρι και δύο ώρες χρειάστηκαν κάποιοι για να βγουν από το parking και μάλλον δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο πέρα από αυτό…

Καλη(;)νύχτα!!!