 |
Λόγω κακής συνεννόησης ομολογώ ότι δεν στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα που έχασα ολόκληρο το set των GRIFFIN και το μεγαλύτερο μέρος του set των THUNDERBOLT. Οι δεύτεροι, με το κλασικό αμερικάνικο power metal τους δεν κατάφεραν να ενθουσιάσουν το κοινό, κάτι το οποίο όμως δεν συνέβη με τον τραγουδιστή τους Tony Johannessen, ο οποίος είναι πραγματικά “όλα τα λεφτά”… Φωνή υψηλού επιπέδου και οκτάβων, που όμως τα πήρε πάνω της και μας έπηξε σε ανούσιες κορώνες…Ξεχώρισαν τα “Lidless Eye” και “Crucified” , με το κοινό όμως να έχει ξεκάθαρα αλλού το μυαλό του. Παρά τις επικείμενες πανελλήνιες εξετάσεις, είναι σημαντικό να πούμε ότι το Gagarin ήταν αρκετά γεμάτο, γεγονός που δείχνει ότι ο King Diamond παραμένει επίκαιρος, παρότι οι καλές μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (Τα “The Puppet Master” και “Abigail 2-The Revenge” πάντως τα θεωρώ δισκάρες, από τις λίγες…)
 |
Με το πέρας του set των Νορβηγών, η σκηνή γεμίζει με περίπου 15 άτομα, που την αδειάζουν και γρήγορα-γρήγορα στήνουν τα σκηνικά του “Βασιλιά”… Gargoyles, τάφοι, εξέδρες, στήνονται σε χρόνο ρεκόρ, τα φώτα ρυθμίζονται λεπτομερώς και αναμένουμε μέχρι τις 10.30 περίπου. Τέσσερις μοναχοί μεταφέρουν ένα άσπρο φέρετρο και δύο σειρές κάγκελα, που τοποθετούνται μπροστά στην σκηνή, τα φώτα σβήνουν και σε μερικά λεπτά ακολουθεί… βουτιά στον κόσμο του “Abigail”. Η μπάντα, σε απόλυτη φόρμα και με καλό ήχο (τουλάχιστον καθαρό), ξεκινά με τα “Funeral”, “Arrival”, “A Mansion In Darkness” και “The Family Ghost”, όπου ο King Diamond “παίζει” με το γνωστό καταραμένο βρέφος. Δεν χρειάζεται να κάνουμε λόγο για την ερμηνευτική ικανότητα του, αφού ο άνθρωπος είναι από μόνος του, ολόκληρη σχολή! Αλάνθαστος και όπως πάντα ιδιαίτερα εκφραστικός, αποδίδει άριστα σε τεχνική και συναίσθημα, λες και δεν πέρασε μια μέρα, από τις καλές παλιές εποχές…
 |
Ο κόσμος το καταδιασκεδάζει, με τις μεν πρώτες σειρές να χτυπιούνται (ως γνωστών), αλλά και αυτούς που προτιμούν να αράζουν πιο πίσω, να απολαμβάνουν ένα απόλυτο horror show, το οποίο ανεβάζει σε άλλα επίπεδα και η ηθοποιός που έχει δίπλα του ο King Diamond, η οποία ανάλογα το κομμάτι, έχει και διαφορετικό ρόλο. Ειδικά η εμφάνιση της ως Miriam είναι σχεδόν καθηλωτική, παριστάνοντας διαδοχικά την γέννηση της Abigail, την δολοφονία του Jonathan La Fey, αλλά και τον δικό της θάνατο. Με μια μικρή παύση, όπου μαζεύονται τα κάγκελα, παίζονται κατά σειρά τα “Mansion In Sorrow”, “Come to the Sabbath- Mercyful Fate”, “Eye of the Witch”, “Sleepless Night”, “Blood To Walk”, “So Sad” (η ηθοποιός αναπαριστά την κούκλα της ιστορίας του album “The Puppet Master”) και “Welcome Home” (με την γνωστή γιαγιά να γιουχάρεται δεόντως…).
 |
Στο πρώτο encore, o King Diamond παρουσιάζει την μπάντα του, όπου ο κόσμος παραληρεί στο άκουσμα του ονόματος του κιθαρίστα Andy La Rocque, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός σε όλη την μεταλλική σκηνή, λόγω του πολύ καλού χαρακτήρα του, αλλά και της απαράμιλλης τεχνικής του (το γεγονός ότι έχει συμμετάσχει στον τεχνικοτερο δίσκο των Death, “Individual Thought Patterns” μιλά από μόνο του). Η μπάντα παίζει τα “Invisible Guests” και “Halloween” και αποσύρεται για προτελευταία φορά. Και στο δεύτερο encore μας χαρίζει το απόλυτο evil κομμάτι, το “Evil” των MERCYFUL FATE… όπου μας στέλνει σπίτια μας για τσάι…
 |
Παράπονα;;;
Next time…
