Πώς θα αισθανόσασταν αν σας βίαζαν; Δεν εννοώ ψυχολογικά (ανοίχτε την τηλεόραση για αυτό το σκοπό), αλλά κανονίκα, up the arss, όπως θα έλεγαν και οι Σκοτσέζοι. Ε, εγώ μετά το Σάββατο της πρώτης Απριλίου, σίγουρα έφτασα πολύ κοντά σε αυτή την εμπειρία, αφού μετά το πέρας της συναυλίας των Sisters Of Mercy κατέληξα στο εξής. Με πονάει ο κώλος μου και δεν ξέρω ποιος με σοδόμισε. Εξηγούμαι παρακάτω και ίσως μαζί βρούμε ποιος ήταν ο θύτης της διακόρευσης, της κατά τ’ άλλα σφιχτής πρωκτικής μου εισόδου.

Φτάνοντας στο συναυλιακό χώρο (ο Αλλάχ να τον κάνει) βλέπω πλήθος κόσμου να περιμένει να μπει μες στο γήπεδο. Γνώριζα ότι η συναυλία ήταν Sold Out, οπότε κάτι τέτοιο δε με παραξένεψε αρχικά. Όμως μετά από λίγο διαπιστώνω ότι το να καταφέρω να μπω και εγώ είναι ο 13ος άθλος του Ηρακλή αφού με μία μόνο πόρτα ανοιχτή η είσοδος γινόταν με ρυθμούς πιο αργούς και από το θάνατο. Όταν τελικά τα κατάφερα η συναυλία είχε ξεκινήσει, ευτυχώς μόνο για 2 λεπτά. Έλα όμως που πολλοί μπήκαν γύρω στο τέταρτο ή πέμπτο κομμάτι, και όπως πληροφορήθηκα υπήρξαν άτομα που ενώ είχαν εισιτήριο δεν μπήκαν καν στο χώρο. Τι δείχνει αυτό; Ότι κόπηκαν περισσότερα εισιτήρια από όσα σήκωνε το στάδιο. Εγκληματικό. Τι θα γινόταν σε περίπτωση φωτιάς ας πούμε, όταν για να βγεις έπρεπε να πατήσεις επί σωμάτων αφού το γήπεδο ήταν φίσκα. Τόσο φίσκα που κόσμος είδε τη συναυλία από το διάδρομο.

Περνώντας τώρα στο πιο ενδιαφέρον κομμάτι, αυτό της εκδήλωσης δηλαδή, δεν υπάρχουν και πάλι θετικά πράγματα να ειπωθούν. Το χειρότερο ήταν ο καπνός που είχε κατακλύσει το χώρο. Πραγματικά δεν έβλεπες στα δύο μέτρα. Ο κόσμος στιβαγμένος, ήχος μέτριος το λιγότερο και με αυτά και μ’ αυτά δεν μπορούσες να δεις τη μπάντα, πόσο μάλλον να ευχαριστηθείς τη συναυλία. Ακούστηκαν πολλά καινούρια κομμάτια προς απογοήτευση του κοινού ενώ είναι μεγάλο κρίμα που δεν εκτελέστηκε τίποτα από το "First and Last and Always". Το set διήρκησε μόνο μία ώρα και είκοσι λεπτά με μπάσσο, τύμπανα, πλήκτρα να είναι προηχογραφημένα. Στη σκηνή βρισκόντουσαν δύο κιθαρίστες με τον ένα να κάνει τα δεύτερα φωνητικά, όχι με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ο Eldritch ήταν όσο πιο αντι-star ή γκοθάς θα έλεγα εγώ, αφού άντε να είπε μόνο ένα “Thank you” στο κοινό. Και όλα αυτά εν μέσω του ενοχλητικού καπνού που από μία φάση και μετά με ζάλισε άσχημα.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω, απλά νομίζω ότι οι διοργανωτές έσφαλαν οικτρά επιλέγοντας το Σπόρτινγκ και κόβοντας τόσα πολλά εισιτήρια. Μετέτρεψαν μια πολυαναμενόμενη συναυλία σε διαδικασία βασανιστική για το κοινό που είχε δώσει 35 ευρώ για να δει μια μπάντα που έχει να βγάλει δίσκο χιλιάδες χρόνια (αν και αυτό είναι άλλο θέμα). Είναι κάποιες έννοιες όπως ο σεβασμός που εκείνη τη μέρα καταπατήθηκαν άσχημα. Ελπίζω να μην επαναληφθούν ανάλογα περιστατικά.