Σημείωση: Η «κρυφή φίλη» επιστρέφει... μετά απο την κριτική στο ”Dark Light”, αναλαμβάνει τη δύσκολη και επώδυνη αποστολή της κάλυψης της εμφάνισης των H.I.M. στην Αθήνα. Το κείενο είναι μεγάλο... επειδή ασχολείται με τα όσα έγιναν κατα τη διάρκεια του σόου τα οποία έχουν το «ζουμί». Κρίμα που το χάσαμε κι εμείς... πολύ κρίμα...


Δευτέρα 13 Μαρτίου 2006 και ένας κύκλος έκλεισε οριστικά! Δε ξέρω αν φταίει το «13», αλλά απο το πρωί φαινόταν ότι η μέρα δε θα πήγαινε καλά...

Έχοντας δεί 3 απο τα 4 live τους στην Αθήνα, πήγα με μια μέτρια ψυχολογία, η οποία ισοπεδώθηκε έξω απο το «Αθηνών Αρένα». Πιτσιρίκια κάθε λογής, ντυμένα-γδυμένα, μασκαρεμένα (ενώ έχουμε μπεί ήδη στη Σαρακοστή!) με μαύρες μπογιές, γεμάτα κακία αλλά πάντα με τρυφερές καρδιές έτοιμες να ερωτευτούν το θάνατο, περίμεναν υπομονετικά στη σειρά, αφού πρώτα είχαν χαιρετήσει με «τρόπο» τις δύστυχες μανάδες που θα περίμεναν απέξω.

Πρώτη εντύπωση, ο χώρος. Πολύ ωραίος. Μια αρκετά μεγάλη «αλάνα» κι απο πάνω 2-3 εξώστες. Λόγο της ασφυκτικά γεμάτης «αλάνας», ανέβηκα στον εξώστη όπου είδα... τραπεζάκια! Όσοι ήθελαν λοιπόν να καθίσουν εκεί, έπρεπε να είχαν κλείσει τραπέζι, το οποίο θα συμπεριελάμβανε νερό και coca-cola κομπλέ!

Με μια gothic μουσική υπόκρουση, το Heartagram ακόμα και στη βάση του μικροφώνου και με 3-4 πολυελαίους να ανεβαίνουν μαζί με το πανό, σκάσανε οι H.I.M. με τα «Πεταλουδόφτερα»... και χαμός απο κάτω! Ο ήχος τους βοήθησε τα μέγιστα στη δημιουργία ενός πολύ ευχάριστου και ωραίου κλίματος. Όλα τα όργανα ακουγόντουσαν πεντακάθαρα, δυστυχώς όμως πεντακάθαρα ακουγόταν και η φωνή του Ville με «υποστήριξη» απο Mige και Emerson. Aκόμη και με τέτοια οπισθοφυλακή το οχυρό «έπεσε» απο το πρώτο κομμάτι και εγώ άρχισα να ξάχνω διακριτικά τις ασπροπράσινες πινακίδες με τη φωτεινή ένδειξη «ΕΧΙΤ». Ας ακούσω όμως μερικά κομμάτια πρώτα...

Το “Right Here In My Arms” λοιπόν, υπέστει ένα μικρό βιασμό, αφού ο Ville επιμένει να μας δείχνει εδώ και χρόνια ότι δε μπορεί να φωνάξει, ενώ στο “Souls On Fire” το κοινό έβγαλε τον Ville απο τη δύσκολη θέση, αφού τραγούδησε το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού. Ο πανικός με κυρίευσε στο “Wicked Game”, όπου ο Ville έπαθε... λόξυγγα! Πραγματικά προτιμώ να πιστεύω ότι κάποιος «το μελετούσε» το «παληκάρι» μας ή ότι έστω «μεγάλωνε το εντεράκι του», απο το να δεχτώ ότι ήταν απλά αισχρά τα τελειώματα που έκανε η φωνή του. Ακόμα και τα “Join Me” ή “It Is All Tears (Drown In This Love)” που κάποτε τα άκουγα και ανατρίχιαζα, τότε ήθελα απλά να τελειώσουν! Για να τα θυμάμαι πριν υποστούν το βάναυσο «σκίσιμο» απο τον ασθματικό Ville! Φυσικά στο “It Is All Tears” το κοινό δεν υπήρχε, καθώς ειναι κομμάτι απο τον πρώτο δίσκο (“Greatest Lovesongs 666”)...

Στο “Killing Loneliness” όμως, απο τον τελευταίο δίσκο, το κοινό – όντας μεγαλύτερο πλέον και έχοντας φτάσει το Γυμνάσιο-Λύκειο – έγινε πανικός. Και πάρε λιποθυμίες και ο Ville να προσπαθεί να τους ηρεμήσει αλλάζοντας τους στίχους και δώστου ουρλιαχτά τα κοριτσάκια. Τί άλλο με περίμενε;

Μια μεγάλη στιγμή... δια στόματος Ville Vallo, το “In Joy And Sorrow” έχει σχέση με όρκους που έδιναν οι Ινδιάνοι και φυσικά το ακούσαμε απο τους τελευταίους των Μοϊκανών (έτσι εξηγούνται και οι άναρθρες κραυγές...). Σόλο, φρικτά βογγητά σε σημεία που τον λυπόσουν και “Sweet 666” και πάλι καλά που υπήρχε το κοινό ξανά. Στην “Καρδιά του Βρυκόλακα” βέβαια, ήταν εκεί που το συγκρότημα πήρα σώβρακα... και κυριολεκτώ! Δεν έμεινε σουτιέν για σουτιέν και string για string στη θέση του. Όλοι... ή μάλλον όλοι και όλες πετούσαν στον Ville ό,τι προλάβαιναν... πάντα με αγάπη.

Και ο Ville νιώθοντας άσχημα, πέταξε κάτι και αυτός στο “Poison Girl”. Πετάει το μικρόφωνο στο κοινό... εμπειρία χειρότερη απο του Rockwave (ναί... υπάρχει κάτι τέτοιο)! Και εκεί ο Ville παίρνει δραστικά μέτρα. Κατεβαινει απο τη σκηνή, δίνει ένα φιλάκι στη μικρή που τραγούδησε και ανεβαίνει ξανά για να... πετάξει κάτι ακόμα... μεγαλύτερο!

Και αρχίζει να μιλάει για τα encore γενικώς και μετά συγκεκριμένα για των... MANOWAR (σ.Α. Μαρίνη κρατήσου... ήρεμα αγόρι μου!!!)! Εκεί άκουσα και 2 μικρά πίσω μου να αναρωτιούνται αν οι ΜΑΝΟWAR είναι Φιλανδική λέξη (σ.Α. φρίξε Μήτσο!). Και αφού μάθαμε ότι στα encore πρέπει να βλέπουμε ως κοινό κάτι το ξεχωριστό, ακούσαμε το ανεπανάληπτο “Sacrament” μέσα απο αναφιλητά και μια κρίση λόξυγγα σε συνδυασμό με κραυγές αγωνίας. Ο «όμορφος» την κάνει, πάει στα παρασκήνια (όπως κατηγορούσε ότι κάνουν πριν οι MANOWAR) και περίμενε τα παλαμάκια. Δυστυχώς αυτά ήρθαν και μας δίνει ένα εξαιρετικό encore… το βιασμένο “Burried Alive By Love” όπου και φεύγω επειδή η υπομονή εξαντλήθηκε...

Ό,τι λάτρευα χάθηκε εκείνη τη νύχτα, σε ένα κυριλέ σκυλάδικο, και εγώ κλαίω τα λεφτά που έχω δώσει για να έχω ό,τι έχει κυκλοφορήσει αυτή η μπάντα. Δεν πειράζει... έβαλα μυαλό (σ.Α. έστω και πολύ αργά)! Και του χρόνου παιδιά... αλλά χωρίς εμένα!