Στον συναυλιακό τυφώνα που έχει πλήξει τη χώρα μας τον τελευταίο καιρό ήρθαν να προστεθούν και οι ARCTURUS, ένα συγκρότημα που δε χρείαζεται και ιδιαίτερες συστάσεις. Έτσι το να παραβρεθώ στο καινούριο Another Club (πρώην +SODA) ήταν κάτι το επιτακτικό, αφού και μόνο η παρουσία του Simen Hestnaes πίσω από το μικρόφωνο αρκούσε για να με ενεργοποιήσει.

Φτάνοντας λοιπόν στο χώρο της συναυλίας, ερχόμαι αντιμέτωπος με έναν σημαντικό αριθμό ατόμων που έχουν συγκεντρωθεί περιμένοντας την έναρξη. Με μικρή καθυστέρηση οι πόρτες ανοίγουν και σιγά σιγά κατεβαίνω στο υπόγειο, τέως club. Η διαμόρφωσή του είναι αρκετά καλή, αν και νομίζω ότι με πολύ κόσμο συγκεντρωμένο ίσως και να υπάρξουν προβλήματα. Ο χρόνος θα δείξει, αλλά πρώτες εντυπώσεις θετικές.

SIVA SIXX

Κατά τις 9:15 λοιπόν ανεβαίνουν στη σκηνή τα δύο μέλη που απαρτίζουν τους SIVA SIXX, γνωστά από τη θητεία τους στους Rotting Christ (ο πληκτράς) και Septic Flesh (ο τραγουδιστής). Για μισή ώρα και κάτι ψιλά προσφέρουν ebm-ική μουσική με παραμορφωμένα φωνητικα. Τα κομμάτια τους στέκουν, ο τραγουδιστής έχει καλή σκηνική παρουσία και έχοντας ως σύμμαχο τον καλό ήχο αποχωρούν από τη σκηνή κάτω από χειροκροτήματα. Προσωπικά με κούρασαν λίγο προς το τέλος του set τους, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλοί για το είδος τους.

Σειρά είχαν οι επίσης Έλληνες FUNERAL REVOLT, αλλά τελικά ακυρώσαν, οπότε τη σκυτάλη παρέλαβαν οι THEATRE OF TRAGEDY.

THEATRE OF TRAGEDY

(σ.Α. «Αυτό» που ακολουθεί είναι η άποψη του Λάμπρου, γωνστού παν-κάφρου και μόνο... προσωπικά διαφωνώ κάθετα, αλλά τί να γίνει. Αυτός ήταν ο ανταποκριτής...)

Και τώρα ώρα να βγάλω το φτυάρι. Οι οπαδοί τους να με συγχωρέσουν. Πραγματικά βαρέθηκα όσο δε πάει στο διάρκειας μίας ώρας set τους. Δεν είναι ότι δεν έχουν καλά κομμάτια, αλλά αυτή η φωνή της τύπισσας είναι απαράδεκτη. Πίστευα ότι σαν αντικαταστάτρια της επίσης απαράδεκτης Liv Kristine θα είχε να προσφέρει κάτι περισσότερο. Τα ίδια και χειρότερα. Σα να ακούω γάτα να νιαουρίζει.

Δομή κομματιών προβλέψιμη, έλλειψη ιδεών, μπέρδεμα ηλεκτρονικού με ατμοσφαιρικό στοιχείο που δεν έχει συνοχή. Βέβαια για να πω και του στραβού το δίκιο πολύς κόσμος το διασκέδασε (θα μου κάνουν voodoo σίγουρα). Μάλιστα δεν ήταν λίγοι αυτοί που αποχώρησαν μετά το πέρας των κομματιών τους. Αυτοί έχασαν και εξηγώ παρακάτω το γιατί.

ARCTURUS

Πώς γίνεται να φεύγεις όταν επίκεινται all-star μέλη της νορβηγικής σκηνής; Δε βλέπεις κάθε μέρα έναν ντράμμερ της κλάσης του Hellhammer. 11:30 δείχνει το ρολόι και από τα ηχεία ακούγεται το ορχηστρικό “La Masquerade Infernale”.

Το συγκρότημα καταλαμβάνει τη θέση του στη σκηνή κάτω από επευφημίες. Είναι ντυμένοι όπως στις φωτογραφίες του τελευταίου τους δίσκου ”Sideshow Symphonies”. Θεατρικοί, με φάτσες παρανοϊκές και μπροστάρη τον ξανθό πανύψηλο Simen εκτέλεσαν άριστα την αποστολή τους. Για μία ώρα και είκοσι λεπτά μας έκαναν την τιμή να παίξουν κομμάτια όπως τα “Kinetic”, “Alone”, “The Chaos Path” (με εκδηλώσεις λατρείας από το κοινό), “Nightmare Heaven”, “Deamon Painter”, “Nocturnal Vision Revisited”, “Hufsa”. Η απόδοσή τους ήταν κορυφαία. Ο Sverd χαμογελούσε διαρκώς και όντας ντυμένος σαν Troll φάνταζε σαν ανώμαλος πορνόγερος. Οι δύο κιθαρίστες χτυπιόντουσαν στη μεγαλύτερη διάρκεια της συναυλίας, ενώ ο Skoll στο μπάσσο ήταν επιβλητικός και αλάνθαστος. Το να μιλήσω για τον Hellhammer περιττεύει αφού για άλλη μια φορά σοδόμισε τη δίκαση και ολοκλήρωσε μέσω του τριγκαριστού ήχου των ντραμς του, πάνω στα αυτιά μας. Απλά παγκόσμια κλάση. Όμως κερασάκι στην τούρτα ήταν αδιαμφισβήτητα ο Hestnaes.

Άξιος αντικαταστάτης του Garm (αν και σε κανά δυο τραγούδια από το Masquerade τον μιμούνταν απροκάλυπτα) έπαιζε με το κοινό, είχε από τις καλύτερες σκηνικές παρουσίες (πειραγμένος) που έχω αντικρύσει και το βασικό. Έχει τέλεια φωνή. Πραγματικά τί να πώ για αυτό το φαινόμενο; Ιδιαίτερα στα κομμάτια από το Sideshow Symphonies σου έδινε την αίσθηση ότι άκουγες τον ίδιο το δίσκο. Όταν μάλιστα στο encore έπαιξαν τα “Master of Disguise”, “Shipwrecked Frontier Pioneer” και το “Raudt Og Svart” (με πολύ καλά Black Metal φωνητικά παρακαλώ, όχι στο ύφος των BORKNAGAR αλλά πιο σκισμένα) από τον πρώτο δίσκο όλοι υποκλίθηκαν στο απαράμιλο ταλέντο του.

Δεν υπάρχουν περισσότερα που να μπορώ να πώ... απλά ότι όλοι περάσαμε καλά...