Δυστυχώς, λόγω προβλήματος δεν καταφέραμε να έχουμε φωτογραφίες απο όλες τις μπάντες, παρά μόνο απο τους SPELLBOUND και MAHAKALA. Ζητάμε συγνώμη απο τα υπόλοιπα σχήματα...


Νίκος Παλαιολόγος

Άλλη μια Πέμπτη στο aN και για άλλη μια φορά περιμένω την απόδειξη ότι η ελληνική σκηνή μπορεί άνετα να κοντράρει τις υπερεκτιμημένες μπάντες του εξωτερικού. Και φυσικά δεν έπεσα έξω αφού για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα τα πράγματα έδειξαν πως δεν είχα άδικο.

SPELLBOUND

Η ώρα έχει πάει 10 και κάτι και στην σκηνή ανεβαίνουν οι (ex-MOTHERFATHERS) SPELLBOUND. Ο ήχος άψογος, ο φωτισμός επίσης και η μπάντα ξεκινά το set με sabbath-ική διάθεση. Άρτια τεχνική, φωνή στα βήματα των Wino και Matt Pike, και professional σκηνική παρουσία. Τα περισσότερα κομμάτια κινήθηκαν στον παραδοσιακό doom ήχο με πολλά stoner, r&r περάσματα και ένα απίστευτο μίσος για τα μικρόφωνα, και αυτό γιατί συνεχώς ο τραγουδιστής τους κλώτσαγε και πέταγε τα μικρόφωνα και τις βάσεις τους. Ένα πράγμα που με ενοχλεί, όντας αναπόφευκτο, είναι πως η πιο δυνατή στιγμή για ένα συγκρότημα (ως προς την ανταπόκριση του κοινού) φτάνει όταν αυτό παίζει μια γνωστή διασκευή. Και έτσι κι έγινε και ίσως με την καλύτερη δυνατή επιλογή και δεν μιλάμε για κάποιο άλλο από το ”War Pigs” των “μπαμπάδων” μας BLACK SABBATH. Η τέλεια εκτέλεση σε συνδυασμό με τον στιβαρό και καθαρό ήχο των SPELLBOUND απογείωσαν τον ύμνο αυτό, πράγμα πολύ δύσκολο για μια “ερασιτεχνική” μπάντα (το “ερασιτεχνική” έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι η μπάντα δεν έχει ακόμα κάποια δουλειά έτοιμη αφού μόνο ερασιτεχνική δεν ήταν η εμφάνιση τους).

MAHAKALA

Έντεκα παρά τέταρτο λοιπόν και σειρά έχουν οι MAHAKALA. Καινούρια σχετικά μπάντα με μέλη και πρώην μέλη από SCUMS37 (Δημήτρης – μπάσσο), CHOKING HAZARD (Λάμπρος – φωνή), HEAVIER THAN GOD (Νίκος – κιθάρα) και LORD 13 (Κώστας – drums) που ασχολείται με τον ευγενή ήχο του sludge όπως τον όρισαν οι IRON MONKEY και οι EYEHATEGOD. Δεμένο rhythm section, σκιστά –όσο δεν πάει- φωνητικά και stoner riffage μαζί με έναν ήχο γεμάτο distortion, που παραδόξως ακούγονταν τέλειος, “ανάγκασαν” όλους μας να παρακολουθήσουμε με δέος αυτό τον ογκόλιθο που λέγεται MAHAKALA. Πραγματικά, και θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, σπάνια (έως ποτέ) βλέπω τέτοια συγκροτήματα του βάρους και του δεσίματος τους (το βάρος έχει να κάνει και με το ότι ο Νίκος δεν χωράει στο κάδρο μου ακόμα και με 28αρι φακό) να ισοπεδώνουν το κοινό και πιστέψτε με δεν μιλάω μόνο για εγχώριες μπάντες. Τους έχασα στην Αντίπαρο το καλοκαίρι αλλά αποζημιώθηκα με το παραπάνω την Πέμπτη. Μετά από αυτή την παρένθεση/ εγκώμιο λοιπόν, όπως προανέφερα έρχεται η ώρα της διασκευής και οι πρώτες νότες από το ”Lifer” των DOWN ακούγονται. Για λίγο όμως αφού τα τεχνικά προβλήματα δεν λείπουν ποτέ, η κιθάρα του Νίκου κάνει τα δικά της και έτσι το κομμάτι διακόπτεται. Με τα πολλά είχαμε μια heavy as fuck διασκευή του “Lifer” με extreme φωνητικά και μερικοί από το κοινό εκσπερμάτισαν (αν ήμασταν στο ραδιόφωνο το Ε.Σ.Ρ. θα μας έκλεινε) περιλαμβανομένου και εμού. Άντε παιδιά τελειώνετε με το ρημάδι το demo να χαρούμε κι εμείς.

Δημήτρης –I-DiseaseD-I- Κότσης

MADLEAF

Συνέχεια έδωσαν οι MADLEAF οι οποίοι βάσει ονομάτων δίνουν επίσης την αίσθηση του side project. Ο Νίκος (κιθάρα, LUDMILA, ex-HUMAN ASTEROID), ο Jim (φωνή, LORD 13), o Γιώργος (drums, LUDMILA, ex-MAKE BELIEVE) είναι λοιπόν οι MADLEAF οι οποίοι στην τρίτη αυτή φορά που τους έβλεπα, μου άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων με το δεμένο rhythm section, τις ταξιδιάρικες και groovy ιδέες τους και την τεχνική αρτιότητά τους. Κάτι μεταξύ του ήχου των full time μπαντών των μελών και κάποιων πιο Seattle ηχοχρωμάτων αποτελεί την μουσική τους η οποία αν όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, είναι απίστευτα συναυλιακή και ψυχαγωγική σε σημείο που δεν μπόρεσα να πάρω τα μάτια μου από το stage όση ώρα η μπάντα έπαιζε το set της στο οποίο συμπεριέλαβε και μια διασκευή σε SOUNDS. Η μπάντα, την στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο έχει ήδη ξεκινήσει διαδικασίες ηχογράφησης κάποιου demo το οποίο πραγματικά περιμένω να ακούσω έτοιμο όπως και θα έπρεπε άλλωστε.

POTERGEIST

Οι POTERGEIST είναι ένα group που χαίρεσαι να βλέπεις live, πράγμα το οποίο κατάλαβα στην πρόσφατη εμφάνισή τους στο Summer Rock της Αντιπάρου. Party music σε southern rock μονοπάτια κοντά στο ύφος των COC, CLUTCH, DOWN και PANTERA (κυρίως όσον αφορά στην φωνή) που σε κάνει να θες να κουνήσεις το κεφάλι σου και να πιεις μπύρες. Αυτήν την φορά όμως οι συνθήκες ήταν μάλλον δυσμενείς μιας που ο κακός ήχος και η κατάσταση ψυχικής ευφορίας στην οποίαν είχαν έρθει τα μέλη της μπάντας έχοντας καταναλώσει μεγάλες ποσότητες ουσιών δεν βοήθησαν στο να αποδώσουν στον βαθμό που μπορούσαν. Παρ’ όλα αυτά οι POTERGEIST δεν απογοήτευσαν, δίνοντας στο κοινό έναν ακόμη λόγο για τον οποίον πλήρωσε το αντίτιμο της εισόδου. Χαβαλές, έντονη σκηνική παρουσία και συμμετοχές μελών από άλλες μπάντες αποτέλεσαν ένα show το οποίο λίγα εγχώρια rock groups μπορούν να προσφέρουν. Ένα blues jam με την συμμετοχή της Τάνιας (φωνή, LIQUIDUST), μία διασκευή στο “Albatros” των COC με την συμμετοχή του Μπάμπη (φωνή, PLANET OF ZEUS) και αρκετά από τα κομμάτια του επερχόμενου full length album τους, ήταν λοιπόν το δικό τους set list στο πέρας του οποίου βρέθηκα να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα θα είχαν παίξει σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση.

STONEDEVILS

Η έκπληξη της βραδιάς ήταν μάλλον οι STONEDEVILS, οι οποίοι έχοντας προσθέσει έναν νέο κιθαρίστα στην σύνθεσή τους, πραγματοποίησαν μάλλον την καλύτερή τους live εμφάνιση ever. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, οι STONEDEVILS είναι ένα όνομα το οποίο βαστάει αρκετά χρόνια στην σκηνή έχοντας πραγματοποιήσει live εμφανίσεις με NIGHTSTALKER, ONE BLOCK SOCIETY, STAGNATE και άλλες εγχώριες μπάντες και έχοντας συνάμα μείνει στην αφάνεια λόγω του πατροπαράδοτου Ελληνικού κόμπλεξ που διακατέχει την σκηνή. Η μπάντα αξίζει και με το παραπάνω την αναγνώριση, ή τουλάχιστον αυτό με άφησαν να καταλάβω με την πολύ καλή τους εμφάνιση (για την ακρίβεια 10 σκάλες ανώτερη από αυτή του Summer Rock της Αντιπάρου). Αυτό που εν τέλει μας προσέφεραν ήταν groove-άτο, γρεζάτο, βρώμικο μέχρι το μεδούλι και –πάνω απ’ όλα- εμποτισμένο με την cult νοοτροπία, stoner, desert rock ενώ ο frontman/ vocalist τους, Κώστας έδειχνε πολύ πιο απελευθερωμένος με την προσθήκη της δεύτερης κιθάρας στην μπάντα, παίζοντας, ουρλιάζοντας και μην μπορώντας να σταματήσει να χτυπιέται. Το κλείσιμο με την διασκευή/ επανεκτέλεση του “Gardenia” των KYUSS ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα προιδεάζοντάς μας για την κακοποίηση της κιθάρας στην οποία και προβαίνει ο frontman τους στο πέρας κάθε εμφάνισής τους. Και εις ανώτερα!