Οι ELECTRIC WIZARD είναι ένα από τα ονόματα της κλάσης συγκροτημάτων που δεν περιμένεις ποτέ να δεις live στην Ελλαδίτσα. Θες γιατί η στενόμυαλη Ελληναρίστικη νοοτροπία δεν μπορεί να τα εκτιμήσει όπως θα έπρεπε, θες γιατί αν δεν έχεις ένα χρυσό ή πλατινένιο single στα κοντά, οι μεγάλες booking εταιρείες δεν ασχολούνται μαζί σου; Πάντως η έλευση των WIZARD από την –τώρα τελευταία- συναυλιακή Αθήνα, φάνταζε μέχρι πριν λίγο καιρό σαν όνειρο. Η No Way Out, μαθαίνοντας πως περιοδεύουν, δεν έχασε τον χρόνο της και φρόντισε να μας αποτρελάνει στο άνοιγμα της φετινής συναυλιακής χρονιάς.

Οι HEAVIER THAN GOD ήταν innactive μπάντα για περισσότερα από 2 χρόνια και φρόντισαν να κάνουν το come back τους την πλέον κατάλληλη στιγμή έτσι ώστε αυτό να γίνει αντιληπτό. Χωρίς τον Νίκο (κιθάρα, MAHAKALA) στην σύνθεσή τους πλέον και με τους εναπομείναντες Zach (φωνή, ONE BLOCK SOCIETY, ex-SKINDREAD), Γιώργο (μπάσσο, LOW GRAVITY, ex-SCUMS37), Κώστα (drums, LORD 13, MAHAKALA), Δημήτρη (κιθάρα, DEVILWORX, DARKSTAR, ex-SKINDREAD) οι HEAVIER THAN GOD αυτό που έκαναν ήταν να μας υπενθυμίσουν το προ διετίας set list τους. Χωρίς τίποτα καινούριο πέραν μιας λίγων δευτερολέπτων διασκευής του εναρκτήριου riff του “Children Of The Grave” και με αποθέματα on-stage ενέργειας από τον frontman/vocalist τους, οι HEAVIER THAN GOD ψυχαγώγησαν χωρίς να εντυπωσιάσουν με το ala RAGING SPEEDHORN και IRON MONKEY, πεντατονικό και groove-άτο sludge-o-rock’n’roll τους.

Οι SUN OF NOTHING που έδωσαν συνέχεια στην βραδιά, έδωσαν την εντύπωση της μουδιασμένης μπάντας, παρά την εμπειρία support εμφανίσεων που κουβαλάνε στην πλάτη τους. Οι Αθηναίοι post-doomsters παρουσίασαν το νέο τους υλικό το οποίο προς μεγάλη μου χαρά, απέχει αρκετά υφολογικά από αυτό του ντεμπούτου full length τους. Λιγότερες post εφετζίδικες κιθαριστικές νύξεις, χαμηλότερες ταχύτητες, σχεδόν καθόλου blast beats, και κάποιες Sabbath-ικές πινελιές εδώ κι εκεί συνόδευαν ως background music την αδρανή σκηνική τους παρουσία που αφαίρεσε πολύ από το σύνολο της εμφάνισής τους, φέρνοντας ως αποτέλεσμα αντιδράσεις αδιαφορίας και σε πολλές περιπτώσεις δυσφορίας.

Περιμένουμε σαφώς περισσότερα από την επόμενη εμφάνιση μιας μπάντας που ασχολείται με ένα είδος που όπως αφήνεται να εννοηθεί και από την πρώτη παράγραφο του κειμένου, σπανίζει στην κομπλεξαρισμένη Ελλαδίτσα.

Χωρίς φλυαρίες στην σκηνή του club ανέβηκαν οι ELECTRIC WIZARD, δίνοντας το στίγμα του τι θα ακολουθούσε, με την πρώτη τους επαφή με τα όργανα. “Eko Eko Azarak” και τα db στα όρια των αντοχων του ανθρώπινου αυτιού.

Κιθάρες οδοστρωτήρες, μπάσσο τρακτέρ, και ένας Justin Greaves (τύμπανα) να σηκώνει το χέρι του ένα μέτρο παίρνοντας φόρα για τα σκασίματα στο ταμπούρο. Τα τεχνικά προβλήματα δεν θα μπορούσαν να λείψουν καθώς ο ενισχυτής της Liz (κιθάρα) δεν άργησε να τα φτύσει, έτσι και αντικαταστάθηκε σαν να ήταν μια σπασμένη χορδή. “Supercoven”, “Son Of Nothing”, “Vinium Sabbathi”, “We Live” και οι πρώτες παρενέργειες της όλης κατανυκτικής doomy ατμόσφαιρας που είχε απλωθεί σαν πέπλο ομίχλης πάνω από το μαγαζί, σε συνδυασμό με το αλκοόλ αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους, αφήνοντας άλλους με ταλαιπωρημένα τύμπανα, άλλους να θέλουν να ξεράσουν τα σωθικά τους, κάποιους με σπασμένες μύτες και σκισμένα φρύδια και όλους ανεξαιρέτως με ανοιχτό στόμα.

Το ίσως για πρώτη φορά τόσο κατάμεστο aN club ήταν υποχείριο των Βρετανών doomsters λίγα λεπτά πριν η ψυχική ευφορία δώσει την θέση της στην απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης.

Βγαίνοντας από το μαγαζί ξέραμε ήδη ότι είχαμε βιώσει την απόλυτη live εμπειρία και μακαρίζαμε τον συναυλιακό χειμώνα που ακολουθεί. Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται… Πάντα τέτοια!!!