Πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτή τη συναυλία. Μου είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν ξέρω πώς να μεταφέρω σε όσους δεν ήταν εκεί αυτό που ζήσαμε.

Έχοντας δει τους Αμερικάνους αρκετές φορές στο παρελθόν πάνω στη σκηνή, περιμένω να τους ξαναδώ για να περάσω ένα ακόμα γαμάτο βράδυ… ήταν όμως αρκετά πάνω απ’ τις προσδοκίες μου! Όλοι τους άψογοι με την τριάδα Dane, Loomis, Williams να κλέβουν την παράσταση. Και οι τρεις τους πραγματικά τέλειοι. Κατά τις 8:30-9 παρά λοιπόν, τα φώτα στο σχεδόν κατάμεστο Club 22 σβήνουν και το Intro ακούγεται απ’ τα ηχεία. Οι NEVERMORE ξεχύνονται στη σκηνή πραγματικά, ανοίγοντας το show τους με το “Born” απ’ τον τελευταίο τους δίσκο. Ήχος απίστευτος, τρομερά βαρύς αλλά και πολύ καθαρός ειδικά στα solos του Loomis, σκηνική παρουσία τρομερή όπως πάντα με πολλά κέφια και άψογη απόδοση. Συνεχίζουνε με το “My Acid Words” και στα καπάκια το “Bittersweet Feast” επίσης απ’ το καινούργιο τους album. Γυρίζοντας πίσω στο “Politics Of Ecstasy” album τους παίζουν το “This Sacrament”, ενώ αμέσως μετά το “Narcosynthesis” στου οποίου το ρεφρέν ο Warrel δεν ακουγόταν και τόσο από τις φωνές του κοινού το οποίο ήταν πραγματικά απ’ τα καλύτερα που έχω δει.

Μένουνε στον δίσκο τους “Dead Heart In A Dead World” και χωρίς περιττές διακοπές και λόγια συνεχίζουνε με το “River Dragon”. Μετά από μία παύση ακούγεται η εισαγωγή του δίσκου τους “Dreaming Neon Black” η οποία συνεχίζετε με το “Beyond Within” στο οποίο έγινε πραγματικά πανικός. Το επόμενο τραγούδι το αφιερώνουν στον συντάχτη του Metal Hammer Χάρη Ευκαρπίδη που μας άφησε πριν λίγο καιρό και δεν είναι άλλο απ’ το “Dreaming Neon Black”. Έχοντας όχι απλά ζεστάνει το κοινό, ο κύριος Dane μας ρωτάει αν θέλουμε να ακούσουμε κάτι ακόμα απ’ το “Politics Of Ecstasy”. Ο κόσμος αρχίζει και φωνάζει τίτλους κομματιών και ο Warrel λέει: “Δεν είμαστε εδώ για να παίζουμε ό,τι μας λέτε, θα παίξουμε το “The Seven Tongues Of God””. Επικρατεί ένας πανικός και ο Warrel μιλάει και πάλι για να πει το Θεϊκό: “Σίγουρα θα έχετε δει τις κάμερες εδώ μέσα οπότε έχετε καταλάβει ότι γυρίζουμε ένα live dvd οπότε I Want Chaos” και έτσι ακριβώς έγινε, πραγματικά χάος σε όλο το club, δεν υπήρχε άτομο ακίνητο. Αφού δεν γκρεμίστηκε τότε το Club 22 δύσκολα θα πέσει.

Συνεχίζουνε με ένα κομμάτι απ’ την προηγούμενη δισκογραφική τους δουλειά, το οποίο ακούει στο όνομα “Never Purify” και μετά μας κάνουνε να κόψουμε τις φλέβες μας με το “The Learning”. Τελειώνοντας μας λέει ότι θα γυρίσουμε πίσω στο 1960 περίπου οπότε όλοι καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η ώρα για την διασκευή στο “Sound Of Silence” των SΙΜΟΝ ΑΝD GARFUNKEL. Δεν του έφτανε του κυρίου Dane φαίνεται το παραλήρημα του κόσμου και ενώ είχαν αρχίσει να παίζουνε παίρνει μια κάμερα στα χέρια του για όλο το υπόλοιπο κομμάτι όπου πραγματικά από ‘κει και πέρα το κοινό δεν σταμάτησε να χοροπηδάει και να τραγουδάει σε σημείο που η μπάντα δεν ακουγότανε. Η αμέσως επόμενη ατάκα του ήταν: “Πλάκα είχε αυτό. Στο επόμενο θέλω να τραγουδήσετε όσο ποιο δυνατά μπορείτε”. “There is no truth, there is no purity, there is no love in the world of the Heart Collector” αναγγέλλει και το κομμάτι αρχίζει, δεν χρειάζεται να περιγράψω τι έγινε στο ρεφρέν αφού είναι ό,τι πρέπει για να σε κάνει να σου φεύγει το λαρύγγι.

“Το επόμενο κομμάτι είναι και το video του δίσκου, δεν ξέρω αν’ το ‘χετε δει γιατί το MTV όλο μαλακίες παίζει. Ευτυχώς στην Αμερική έχουμε το Headbangers Ball που καμιά φορά βάζει κάνα καλό κομμάτι” και αρχίζει το “Final Product” με το οποίο και μας χαιρετάνε. Μέχρι να ξαναβγούνε για το encore. Πριν αρχίσουνε μας κάνει την ερώτηση “Θα σας πείραζε να παίζαμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι;” Ποιον ακριβώς θα πείραζε δεν ξέρω. Έτσι αρχίζει το “This Godless Endeavor” απ’ τον ομότιτλο καινούργιο τους δίσκο στο οποίο φαίνεται ότι τα παιδιά απ’ το Seattle έχουνε ξεφύγει πολύ. “Are you still hungry?” ρωτάει και ενώ το πλήθος ουρλιάζει είναι η στιγμή για το “Inside Four Walls”.

Το τέλος έρχεται με τον Warrel δείχνοντας την μία κάμερα να λέει: “Αυτό είναι πραγματικά το τελευταίο μας τραγούδι. The camera is watching you we are The Enemies Of Reality” Κόλαση από κάτω, το μισό Club 22 ήταν ένα pit. Οι Nevermore μας αποχαιρετάνε λέγοντας ότι πραγματικά ήμασταν το καλύτερο κοινό αυτής της περιοδείας και ότι θα ξαναρθούνε σύντομα. Όλοι τα λένε αυτά βέβαια αλλά μετά από ένα τέτοιο live είμαι σίγουρος πως αυτοί τα πιστεύανε. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την επόμενη φορά με ανυπομονησία για να ξαναδούμε μια απ’ τις πραγματικά μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη αυτή την εποχή…