Αυτή τη συναυλία την περίμενα προσωπικά με τεράστια ανυπομονησία! Θέλετε γιατί οι NIGHTWISH αποτελούν το αγαπημένο μου metal σχήμα (βρίστε... ξεδώστε... τί να κάνω... κολλήματα είναι αυτά!), θέλετε γιατί πέρσι στο Rockwave δεν τους απολαύσαμε όπως θα θέλαμε ελέω μερικών «φανατικών» οπαδών των PRIEST που κοινώς μας τα «φούσκωσαν» λιγάκι. Τέλος πάντων... είναι και τεράστιο το κενό που θα μείνουν εκτός ενεργού δράσης, είναι μια απο τις πιο καυτές μπάντες των 2 τελευταίων χρόνων και... πουλάνε... δυστυχώς!

Η προσέλευση του κόσμου ήταν η αναμενόμενη... ίσως λίγο λιγότεροι απ’ ό,τι περίμενα (πολλά τα 38 ευρώ, αλλά και οι Φιλανδοί πλέον είναι πολύ ακριβή μπάντα), αλλά ικανοποιητικότατη. Περίπου 3.500-4.000 κόσμου βρίσκονταν στο Λυκαβηττό στις 9 που θα ξεκίναγε η συναυλία και... περίμεναν μέχρι τις 9:30 οπότε και ξεκίνησε τηρώντας τα έθιμα του τόπου μας... αναγκαία καθυστέρηση για να μεγαλώσει η προσμονή... λέμε τώρα. Η πεντάδα απο τη Φιλανδία λοιπόν εν μέσω πραγματικής αποθέωσης ξεκίνησε το show της με τον κατάλληλο τρόπο... “Dark Chest Of Wonders” και ο Λυκαβηττός δε χρειάζεται πολλά περισσότερα για να «κουνηθεί»! Ο ήχος αυτή τη φορά ήταν φοβερός! Καμία σχέση με τη νύχτα στη Μαλακάσα. Η όρεξη τόσο της μπάντας όσο και του κόσμου περίσσευε και η βροχή που μας έκανε τη χάρη να σταματήσει πριν το live έδωσε τη θέση της σε μις υπέροχη βραδιά με ιδανικό αεράκι... όλα καλά λοιπόν.

Και οι 5 ήταν υπέροχοι εκείνο το βράδυ... ο Jukka μετρονόμος πίσω απο τα τύμπανά του, ο Emppu έδινε το δικό του σόου κινούμενος ασταμάτητα στη σκηνή, ο Marco… αποθέωση και ειδικά όποτε χρειαζόταν να τραγουδήσει, ο Tuomas απλά απίστευτος και αλάνθαστος (ευτυχώς δεν έκανε φάλτσο στο Nemo όπως πέρσι) και η Tarja… απλά επιβεβαιώνει live ότι πρόκειται για μια απο τις 3 κορυφαίες ερμηνεύτριες της metal σκηνής. Η γυναίκα κάνει απίστευτα πράγματα... έστω και αν καμιά φορά το παρατραβάει με την κλασική της παιδεία. Πίσω στα κομμάτια όμως...

”Planet Hell” και η power-ίλα σε όλο της το μεγαλείο, η θετική έκπληξη “Ever Dream” μας πηγαίνει μερικά χρόνια πίσω και στο “Century Child” απ’ όπου μας κάνουν «δώρο» και τη διασκευή στο “Phantom Of The Opera”. Επιστροφή στο “Once” (πουλάει είπαμε) με το ονειρικό “The Siren” (ε είναι και το τελευταίο single του άλμπουμ... 4ο κατα σειρά!) και απο εκεί και πέρα τα “Wishmaster”, την Tarja να καθηλώνει όταν σόλο είπε το “Tuolema Tekee Taiteilijan” – τη Φιλανδική μπαλάντα του “Once” -, “The Kinslayer”, “Bless The Child” (π-α-ν-ι-κ-ό-ς), “Sleeping Sun” για τους ρομαντικούς (έστω κι έτσι αξιώθηκαν να παίξουν και κάτι απο το “Oceanborn”), “High Hopes” (προσκύνημα στους υπέρτατους PINK FLOYD και ελέω της νέας τους κυκλοφορίας-best of “Highest Hopes”), η απόλυτη στιγμή με τον επικό ύμνο “Ghost Love Score” να μας «στοιχειώνει» και να μας μαγέυει με την απίστευτη εκτέλεσή του, συνέχεια με “Slaying The Dreamer” πάλι απο το “Century Child” και φυσικά επιστροφή στο “Once” για τη ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ στιγμή της βραδιάς...

”Nemo” και η απόλυτη ξενέρα του γραφόντος καταγράφεται μεγαλειωδώς! Η κατάντια η ίδια... ΟΛΟΣ ο κόσμος εκεί μέσα ήξερε και τραγούδαγε αυτό το κομμάτι και ΜΟΝΟ! Άντε και το “I Wish I Had Angel” που έκλεισε τη βραδιά. ΕΛΕΟΣ! Αλλά τα περαιτέρω σχόλια για τον κόσμο της συναυλίας πιο κάτω. Με το “Nemo” λοιπόν, οι Φιλανδοί μας αποχαιρετούν με τον Marco (η απόλυτη φιγούρα!) να κάνει χαβαλέ με το κλασικό πλέον “φεύγουμε, αλλά ερχόμαστε ξανά σε 1-2 λεπτά μέχρι να ξελαρυγγιαστείτε”.

Η επιστροφή λοιπόν ήταν απρόσμενη... απολύτως απρόσμενη... “Creek Mary’s Blood” και καμιά 20αριά Ινδιάνοι είμαι σίγουρος ότι εθεάθησαν πάνω στον Αττικό ουρανό...! Είχαμε φτάσει όμως και στο τέλος της συναυλίας, μετά απο 1 ώρα και 30 λεπτά. Και το τέλος ήταν ίδιο με του Rockwave, εξαιρώντας τα πυροτεχνήματα που είχε τότε. Το club-hit “I Wish I Had An Angel”…

Κορυφαίες στιγμές ήταν σαφώς οι ατάκες της θεότητας Marco Hietala! Ο άνθρωπος είναι κλόουν (με την καλή έννοια)... απο το look μέχρι το τί ξεστόμιζε κατάφερε να κλέψει σίγουρα έστω και λίγο απο τη δόξα των Tuomas και Tarja. Γενικά οι NIGHTWISH ήταν άψογοι και υποδειγματικοί αν τους έβλεπες ως επαγγελματίες. Όμως το playlist, sorry κιόλας αλλά ήταν για τα παιδάκια που γέμισαν τις πρώτες γραμμές στα κάγκελα... έλεος πια! Και αυτό αποδείχθηκε στην άγνοια των περισσοτέρων αρκετών κομματιών της μπάντας. Που να έπαιζαν και απο το “Angels Fall First” ή ακόμα και απο το “Oceanborn” δηλαδή... θα είμασταν 500 το πολύ χαρούμενοι και πωρωμένοι τύποι που θα τραγουδάγαμε και θα γουστάραμε και άλλοι 3000 που απλά θα ούρλιαζαν επειδή το παίζουν οι NIGHTWISH! Απόδειξη; Στο “High Hopes” – που απορώ αν ήξεραν πολλοί την ύπαρξή του ως κομμάτι – άκουγα δεξιά κι αριστερά τα κλασικά «πωωωω... τί παίζουν» με την αρχή του κομματιού και μετά η φυσική συνέχεια... μούγκα στους στίχους και άγνοια του τι πραγματικά είναι το κομμάτι. Έχει παραγίνει το κακό μ’ αυτή τη μπάντα. Όσο και αν στεναχωριέμαι που το λέω. Εμπορικότητα στο έπακρο! Και μπορεί να προσελκύεις νέους οπαδούς έτσι (και αυτό είναι ιδανικό για να συνεχίσει να υπάρχει στο metal), αλλά εγώ αυτό το θέαμα σε live δεν το αντέχω. Ή είσαι οπαδός ή δεν είσαι ρε φίλε! Κι αν δεν είσαι αράζεις και βλέπεις όπως έκαναν πολλοί. Όμως αν είσαι πας μπροστά και τα δίνεις όλα γνωρίζοντας το γιατί το κάνεις. Όχι επειδή «πρέπει». Ξέρεις ποιοί αποτελούν τη μπάντα, τα κομμάτια κλπ. Δε ξέρεις μόνο το “Nemo” επειδή σου θυμίζει το ψαράκι στο παιδικό! Δε χειροκροτάς και ουρλιάζεις σαν να βλέπεις τον Ρουβά όταν κάθε roadie ανεβαίνει στη σκηνή για να φτιάξει ήχο. Δεν πετάς λουλούδια με τρόπο Εθνικής οδού, δεν ακούς μια συγχορδία πριν την έναρξη της συναυλίας απο τους τεχνικούς και αρχίζεις τα ρυθμικά παλαμάκια εκτός ρυθμού πάντα, γενικά δεν είσαι «δήθεν»! Γιατί το metal δεν ήταν ποτέ δήθεν! Έτσι είναι ρε παιδιά... και για να μην αρχίσω τα καντήλια που φώναζα εκείνη τη νύχτα κατα τη διάρκεια του live, θα πώ ένα και κλείνω τη βαρετή παρένθεση (παρενθεσάρα βασικά). Λυπάμαι πολύ, αλλά μετά τους HIM, το Σάββατο είδα τον ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ κόσμο που έχω δεί ποτέ σε συναυλία του γενικότερου metal χώρου! Τόσο ψεύτικος κόσμος. Οι πραγματικοί οπαδοί απογοητεύτηκαν. Αυτό τουλάχιστον διαπίστωσα όταν κατεβαίνοντας 2 παλληκάρια σε ένα αμάξι μα σαφώς κατεβασμένα μούτρα άκουγαν το “Nymphomaniac Fantasia” απο το “Angels Fall First”… ώπα... μη μπερδεύουμε τους «οπαδούς» των NIGHTWISH τώρα... δεν το έχει δείξει ακόμα το MAD αυτό…

Πείτε με υπερβολικό, αλλά όταν πραγματικά γουστάρεις μια μπάντα που αν ερχόταν πριν 3-4 χρόνια θα είμασταν μόλις και μετα βίας 500 άνθρωποι για να τους δούμε, τώρα έγιναν trend. Και φταίνε και οι ίδιοι σ’ αυτό ως ένα βαθμό. Και αυτό τον οπαδό τον πραγματικό τον απογοητεύει όπως και να το κάνουμε...