metal.team

Share this

Οι DREAM THEATER μας έχουν συνηθίσει στις επισκέψεις τα τελευταία χρόνια. Έτσι, έχοντας και έναν καινούργιο δίσκο (”Octavarium”) στις αποσκευές τους, είπαν να έρθουν και να μας αποστομώσουν για ακόμα μία φορά.

Η ώρα έχει πάει δέκα παρά και τα φώτα σβήνουν στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Beach Volley στο Φάληρο. Οι πρώτες νότες της εισαγωγής του show ακούγονται απ’ τα ηχεία, το πανί απ’ το τεράστιο set του Mike Portnoy πέφτει και μετά από λίγο ο Αμερικανοκορεάτης John Muyng ανεβαίνει στη σκηνή με ένα πράσινο φως να τον λούζει και αρχίζει να παίζει αρμονικές στο μπάσο του δίνοντάς μας την αρχή του “As I Am”… σε λίγα δευτερόλεπτα οι THEATER είναι στη σκηνή. Ο Ruddess με μια περούκα σε 80’s poser κούρεμα μπροστά από το ένα clavier του (το οποίο βέβαια συνοδευόταν από ένα touch screen), ο Portnoy να παίζει όρθιος για να φαίνεται, οι δύο ένχορδοι αριστερά και δεξιά και ο LaBrie να πηγαίνει πάνω κάτω. Με το τέλος του κομματιού, ο Portnoy πετάγεται πίσω απ’ τα τύμπανα, βουτάει την περούκα του Ruddess και την πετάει στον κόσμο. Οι επόμενες νότες με ξάφνιασαν πραγματικά. “Fortune In Lies” και ο κόσμος παραληρεί. Σαν να μην έφτανε αφτό στα καπάκια “Under A Glass Moon”. Φυσικά δεν μιλάμε για ήχο... τρομερός, αλλά εννοείτε ούτε καν σκεφτόμαστε να μιλήσουμε για θέμα απόδοσης! Μπορείς άλλωστε να πείς κάτι; Τέλεια όπως και ήταν αναμενόμενο!

Ήρθε και η στιγμή για κάτι απ’ τον καινούριο δίσκο των THEATER όμως τώρα, κάτι το οποίο μας το συστήνει πάλι ο μπασίστας της μπάντας το οποίο δεν είναι άλλο απ’ το “Panic Attack”. Συνεχίζουνε με ακόμα ένα απ’ το “Octavarium”, το “Never Enough”, ενώ μετά περνάνε στο “Endless Sacrifice”. Σκοτινιάζουν όλα και ακούγονται κάτι περίεργοι ήχοι απ’ τα μεγάφωνα… ναι, είναι η εισαγωγή του “Home” και μένουμε με το στόμα ανοιχτό!

Αμέσως επόμενο κομμάτι το ατμοσφαιρικότατο “In The Name of God” με το οποίο και κλείνει ο πρώτος κύκλος της συναυλίας αφου έχει περάσει ήδη περίπου μιάμιση ώρα…

Ενώ όλοι τρέχουμε για νερά και μπύρες, μόλις ανάψουν τα φώτα ξαφνικά ψαρώνουμε! Aκούγεται απ’ τα ηχεία μια ακουστική κιθάρα να παίζει το “As I Am” και να την συνοδεύει μια γυναικεία φωνή που ερμηνεύει το κομμάτι. Μπορώ να πω ότι ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που δεν την περιμέναμε. Το επόμενο τέταρτο περνάει ακούγοντας ακουστικές διασκευές σε κομμάτια DREAM THEATER και έρχεται η ώρα για το μέρος δεύτερο…

Οι πέντε βιρτουόζοι είναι και πάλι στο σανίδι ξεκινώντας με ένα τραγούδι του νέου τους δίσκου, το "The Root Of All Evil". Οι εκπλήξεις όμως συνεχίζονται γιατί σε κάποια φάση στη μέση του κομματιού ο LaBrie ξεκινάει να τραγουδάει το “Glass Prison”. Tο θέμα είναι ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν τον ακολουθούν, αλλά φεύγουν τελείως αλλού, παίζοντας από πίσω σε ρυθμό τρία τέταρτα αν θυμάμαι καλά, αλλά παρ’ όλα αυτά δένουν όλα μεταξύ τους. Τότε ακούγονται για ακόμα μια φορά απ’ το κοινό οι κλασσικές για THEATER ατάκες του στυλ “Α! δεν την παλεύουν, έχουν ξεφύγει τα άτομα!!!” και το συγκρότημα, σαν να μην τρέχει τίποτα επιστρέφει στο αρχικό κομμάτι. Ενώ καταχειροκροτούνται, όπως και στο τέλος κάθε τραγουδιού, ο κύριος Jordan Ruddess αποφασίζει να μας κάνει να καταλάβουμε για ακόμα μια φορά ότι μπορεί να κάνει τα πλήκτρα του να πάρουνε φωτιά. Tο μόνο που ξέχασε είναι να προειδοποιήσει τους πληκτράδες αλλά και πιανίστες να απομακρυνθούν από τον χώρο για να μην αυξηθεί ο αριθμός των αυτόχειρων στη χώρα μας.

Για χαλάρωση συνεχίζουνε με το “Through My Words”, αλλά πριν χαλαρώσουμε τελείως περνάνε στο “Fatal Tragedy”. Ώρα για “Just Let Me Breathe” απο το "Falling Into Infinity", συνέχεια με το “Sacrificed Sons” και μετά ένα μέρος της μεγαλύτερης, σε διάρκεια, σύνθεσης που έχουνε κάνει (42:04), “Six Degrees of Inner Turbulance” και φτάνει η αντίστοιχη στιγμή με αυτή των πληκτράδων αλλά για τους κιθαρίστες (όχι πως και κατά την υπόλοιπη διάρκεια του show δεν ίσχυε κάτι τέτοιο αλλά τέλος πάντων)! Χωρίς distortion και πολλά effects ένας ακουστικός ήχος ήταν αρκετός για να μας κάνει να μείνουμε με ανοιχτό το στόμα. Ένα solo που σιγά σιγά μετατρέπεται σε μελωδία που θυμίζει “The Spirit Carries On” και όχι απλά θυμίζει, είναι, το ακούμε σε μια έκδοση με extended guitar solo προς το τέλος του. Μας έκανε που μας έκανε να χαζέψουμε με την τεχνική του και τον ήχο του, τώρα θέλει να μας κάνει να χαζέψουμε με τον εξοπλισμό του βγάζοντας μια διπλή Ernie Ball, ακουστική δωδεκάχoρδη επάνω, ηλεκτρική εξάχoρδη από κάτω, για να ακούσουμε το “Solitary Shell” το οποίο αν δεν με γελάει η μνήμη μου ακολουθείται από κάτι απ’ το “About To Crush” και απ’ το “This Dying Soul” το οποίο κλείνει και το δεύτερο μέρος του live…

Μιας όμως και παίξανε τόσο λίγο (περίπου τρεις ώρες!!!), θέλαμε και encore. Με το πρώτο δευτερόλεπτο της εισαγωγής του “Metropolis pt.I” ο κόσμος ξεσηκώνεται και βλέπουμε όλοι ακόμα ένα έπος να παίζεται live μπροστά στα μάτια μας. Ένω στη μέση του ο frontman αυτής της “ατάλαντης” μπάντας μας καληνυχτίζει, οι υπόλοιποι “κακοί” μουσικοί που την αποτελούν επαναλαμβάνουν μια φράση του κομματιού μετατρέποντάς την άλλοτε σε ska-punk, άλλοτε σε reggae άλλοτε σε blues, άλλοτε σε κάτι το οποίο δεν γνωρίζω και γενικότερα κάνουν χαβαλέ μειώνοντας άθελά τους τους απλούς μουσικούς που από κάτω παρακολουθούν κοκαλωμένοι. Μας καληνυχτίζουν και μας υπόσχονται να τους απολαύσουμε και πάλι μέσα στον επόμενο χρόνο.

Έχοντας συνειδητοποιήσει για ακόμη μια φορά ότι όλοι τους είναι μουσικάρες αλλά και ότι η φωνή του LaBrie έχει φτιάξει πάρα πολύ τελευταία (σαν να τον άκουγες το ’92) και όντας ευχαριστημένος από ακόμα μια συναυλία τους αποχωρώ με ένα και μοναδικό παράπονο, το οποίο μετά διαπίστωσα ότι δεν είχα μόνο εγώ. Γιατί τόσα καινούρια και τίποτα απ’ το “Awake"; Εξαιρώντας αυτό, ήταν μια πραγματικά απίστευτη συναυλία…