Τι κι αν τους είδαμε και πέρσι; Τι κι αν το ΡΟΔΟΝ δεν ήταν φίσκα εκείνο το βράδυ, αν και οι 900 το πολύ που βρέθηκαν ήταν μια χαρά. Οι Sepultura είναι απο τις μπάντες που τους βλέπεις και τους ξαναβλέπεις! Γιατί πάντα κάτι έχουν να πουν στη σκηνή... και φέτος είπαν πάλι πολλά!

Χωρίς support, χωρίς τίποτα, βγαίνουν στη σκηνή ακριβώς στην ώρα τους με το “Apes Of God” και η παράσταση μόλις είχε αρχίσει! Ένας ήχος ογκώδης, καθαρός και δυνατός, με τα τύμπανα του Igor να είναι τίγκα στο τριγκερ και να δίνουν (ιδιαίτερα) μια κάσα που σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Για δέσιμο της μπάντας δε νομίζω ότι χρειάζεται αναφορά. Σταθερά καλά πράγματα, αν και σε μερικά κομμάτια η έλλειψη δεύτερης κιθάρας μείωνε λίγο το ηχητικό αποτέλεσμα. Γιατί το πωρωτικό δε μπορούσε να το μειώσει τίποτα.

Και πώς να γίνει αυτό με ένα playlist που αποτελούταν απο κομμάτια όπως τα “Biotech Is Godzilla”, “Refuse/Resist”, “Territory”, “Arise” (ολόκληρο, όχι όπως πέρσι), “Nomad” και “Inner Self” (που συνδυάστηκε με το “Beneath The Remains”) μεταξύ άλλων. Η απόδοση των κομματιών άψογη, με μόνη ένσταση όπως είπα την έλλειψη δεύτερης κιθάρας σε μερικά.

Και τί δεν είχαμε... τον Derrick να βγάζει στη σκηνή κόνγκας και να δημιουργούν ένα tribal-ethnic πανηγυράκι μαζί με τον Igor, τον Igor να φοράει φανέλα του βάζελου στα 2 πρώτα κομμάτια (sorry παιδιά, αλλά σαν γάυρος δε μπορούσα να μην το αναφέρω) μπερδεμένος μάλλον γιατί τα πατριωτάκια του αλλού παίζουν.

O Paulo και ο Kisser προσέφεραν ένα δίδυμο-δυναμίτη που εκτόξευε ακόμα περισσότερο τη δύναμη της μπάντας σε συνδυασμό με το οργωτικό και γεμάτο όγκο παίξιμο του Igor. Απλά καταιγιστικοί!

Μπορεί να έπαιξαν το πολύ 90 λεπτά (και απο τη στιγμή που δεν είχε και support είναι λίγος χρόνος για συναυλία), αλλά δε νομίζω ότι θα αντέχαμε και περισσότερο. Αρκετό πονοκέφαλο μας προξένησαν. Και ειδικά στο τέλος.. όπου το κλείσιμο της βραδιάς έγινε με το “Roots Bloody Roots” όπου προξενήθηκε ο αναμενόμενος πα-νι-κός!

Οι Βραζιλιάνοι είχαν διάθεση και αυτό μεταδόθηκε και στον κόσμο. Χαβαλές έγινε επι σκηνής, όταν βγαίνοντας για το encore, ο Kisser ξεκίνησε το “For Whom The Bell Tolls” των Metallica, για να δεχτεί μια πετσέτα στη μούρη απο τον Derrick όταν τα ψιλοέχασε στην αρχή του lead. Απέδωσαν επίσης κι έναν δικό τους φόρο τιμής στους Sabbath, παίζοντας για λίγο το “Supernaut” και σταματώντας ο Derrick χτυπώντας τη γροθιά του στην καρδιά του, είπε ένα χαρακτηριστικό «Sabbath» με την «ερωτική του φωνή» και αυτό ήταν. Στα συν και η διασκευή στο “Bullet The Blue Sky” των U2. Ήταν μια βραδιά που άφησε άπαντες ικανοποιημένους.

Άντε και του χρόνου... ή καλύτερα σε δύο χρόνια, για να μας λείψουν περισσότερο!