Χαρά Θεού! Το Gagarin έζησε κείνο το βράδυ της Κυριακής μια από τις ομορφότερες νύχτες της ύπαρξής του και οι λόγοι ήταν πολλοί! Οι εξής παρακάτω…
Πρώτα-πρώτα είχαμε επτά χρόνια να τους απολαύσουμε και μας είχαν λείψει πολύ. Έπειτα, όλα πήγαν κατ’ ευχήν από πλευράς διοργάνωσης, τουλάχιστον όσον αφορά στο αντίκτυπο που είχαν σε μας, το κοινό. Οι πόρτες άνοιξαν μόλις ένα τέταρτο μετά την προκαθορισμένη ώρα, γεγονός αξιοσημείωτο, από την στιγμή που συνυπήρχαν τρία(!) γκρουπ στο bill της prog-metal βραδιάς.

O ήχος και η απόδοση των δύο Ελληνικών σχημάτων κρίθηκε αξιοπρεπέστατος. Σπάνιο φαινόμενο δυστυχώς, έτσι; Και σίγουρα τις περισσότερες φορές δε φταίνε οι μπάντες για αυτή. Η όλη ατμόσφαιρα ήταν έως και ιδανική, αφού η διοργανώτρια εταιρία είχε σεβαστεί τον κανονισμό που αφορά την χωρητικότητα του αγαπημένου μας venue και δεν ξαναζήσαμε την… «κονσερβοποίηση» κάποιων αντίστοιχων live όπου οι συνθήκες θέασης κρίνονται ακατάλληλες και άδικες για κάποιον που καταθέτει τον όβολό του. Η παρουσία επίσης τηλεοπτικού συνεργείου και η σκέψη της μελλοντικής κυκλοφορίας του συγκεκριμένου show σε DVD, προσέδωσε στους παρευρισκόμενους ένα επιπλέον έναυσμα ώστε να τα «σπάσουν», τιμώντας τη φήμη του «μεταλλικού» κοινού της πατρίδας μας. Τέλος (δεν μπορώ να μην το αναφέρω, θα σκάσω!), τα φώτα επί σκηνής ήταν όπως θα έπρεπε να είναι πάντα: δραματουργικά! Η χαρά του φωτογράφου- και όχι μόνο.

Οι Fragile Vastness άνοιξαν με την αρχοντιά και την ωριμότητα που τους χαρακτηρίζει εξ αρχής και το μισάωρο set τους χώρεσε με σοφία το χθες και το σήμερα της ανήσυχης μπάντας, παντρεύοντας κομμάτια από το ντεμπούτο τους και την επερχόμενη κυκλοφορία τους. Ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης προσέδωσε το δικό του χρώμα στα παλαιότερα τραγούδια όπου ο σπουδαγμένος Χάρης Τσούμος έβγαζε τα σωθικά του και η θεατρικότητά του στα ακυκλοφόρητα tracks υπήρξε καθοριστικότατη. Το καταλληλότερο ζέσταμα για μια βραδιά όπου γιόρταζε η εγκεφαλική πλευρά του Heavy Metal…

Οι Wastefall ακολούθησαν δεύτεροι παρότι δισκογραφικά «νεότεροι» και ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί στην απρόσμενη δημοσιότητα του “Soulrain 21” που για τα φτωχά δεδομένα της Ελληνικής δισκογραφικής πραγματικότητας, πάει καλά σε πωλήσεις, και το αξίζει! Με αισθητά φτωχότερο ήχο (γιατί;) από τους προηγηθέντες και μια αδιόρατη αμηχανία επί σκηνής, φάνηκαν «λιγότεροι» από ότι στην αντίστοιχη εμφάνισή τους στο Ρόδον (πριν τους απίστευτους Pain Of Salvation) όπου είχαν λάμψει. Ο πιθανότερος λόγος είναι η απίστευτη ταλαιπωρία που τράβηξαν από το άκαρπο ταξίδι τους στη συμπρωτεύουσα την προηγουμένη. Οι άνθρωποι έκαναν χίλια εκατό χιλιόμετρα σε ένα τριανταεξάωρο με ελάχιστο ύπνο και πολλά νεύρα…

Οι πολυπόθητοι Fates Warning εμφανίστηκαν έτοιμοι να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα μονομιάς! Με μια παραγωγή ήχου που άξιζε τα λεφτά της και τις τέσσερις κάμερες να αποθανατίζουν λεπτό προς λεπτό την έπαρσή τους, οι πέντε μουσικοί λύσσαξαν και ο ιδρώτας τους κύλησε ως εμάς που με μάτια ορθάνοιχτα ζούσαμε το όνειρό μας.

Η επικοινωνία του Ray ήταν υποδειγματική. Ο κόσμος τραγουδούσε και κείνος σώπαινε. Εκείνος ούρλιαζε και μεις εκστασιασμένοι. Ναι λοιπόν, κακά τα ψέματα, εν τέλει είχε καταφέρει να «προφυλάξει» τη φωνή του καθ’ όλη τη διάρκεια της μίνι Ευρωπαϊκής περιοδείας για τούτη τη βραδιά. Δύο ώρες το set εδώ. H προσθήκη του “Nothing Left To Say” υπήρξε καθοριστική. Όπως βέβαια υπήρξε ειδοποιός και η έκτακτη συμμετοχή του τεράστιου Kevin Moore για τις ανάγκες του “Still Remains”!

Παρότι φανερά οκνός και αποτραβηγμένος στη γωνιά του, ο λευκόσαρκος μουσικοσυνθέτης ακούμπησε τα δάκτυλά του στα ασπρόμαυρα πλήκτρα και ανατριχιάσαμε. Με την ιδέα και μόνο βρε παιδί μου! Αλλιώς ο άνθρωπος δεν έπαιξε και τίποτε τούτη τη φορά. Μάλλον χαμένος στην κοσμάρα του αποδείχθηκε πάλι. Και εδώ που τα λέμε, δεν έχει απολύτως τίποτε να αποδείξει!!! Οι μνήμες από τη βραδιά αυτή είναι ακόμη νωπές. Το πάρε-δώσε από σκηνής έκανε για άλλη μια φορά το θαύμα του. Ο Ray δεν σταμάτησε να μας ευχαριστεί από μικροφώνου. Ο Jim και ο Frank κουνούσαν το κεφάλι πέρα-δώθε μην πιστεύοντας στα μάτια τους. Ο Joey βαρούσε τη γροθιά στο στήθος και υποκλινόταν. Και ο D’Virgilio στο φόντο της σκηνής δυσκολεύτηκε πολύ να κρατήσει αποστάσεις ως session μουσικός.

Aυτοί είναι οι Fates. Όμως αυτοί είμαστε και εμείς που τους «σκλαβώνουμε» όλους…