Photos: LiveAlive Pictures / Kissadjekian

Έχοντας ακούσει το πρόσφατο “Tage Mahal” που έφερε στο προσκήνιο νοσταλγία για τους Savatage, αλλά και έχοντας δει έστω και κάτω από τις γνωστές συνθήκες τον Zak Stevens το καλοκαίρι να ερμηνεύει 2-3 κομμάτια, ομολογώ ότι η δίψα μου για Savatage είχε αυξηθεί. Λείπουν από το χώρο και αυτό φάνηκε το διήμερο εμφανίσεων του Jon Oliva στην Αθήνα…

Ρόδον, Κυριακή 19 Δεκεμβρίου:

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου λοιπόν και μπαίνοντας στο Ρόδον απογοητεύομαι καθώς δεν ήταν γεμάτο. Ειλικρινά δεν το περίμενα. Ίσως ότι δεν έχει ακουστεί πολύ το προσωπικό άλμπουμ του Oliva, ίσως η επιφύλαξη του κόσμου…Δυστυχώς δεν πρόλαβα τα παιδιά που έπαιξαν support, τους Wheelrunner λόγω Θρύλου. Η ώρα έχει πάει 9 και υπό τους ήχους του Alice Cooper τα φώτα σβήνουν και η σκηνή αρχίζει να γεμίζει κόσμο. Και να το πρώτο πρόβλημα. Η δεξιά μεριά της σκηνής παθαίνει black-out. Μετά από κάνα δεκάλεπτο όμως όλα είναι έτοιμα και με το που εμφανίζεται ο Jon επικρατεί ένας πανικός. Άλλωστε είναι γνωστή η λατρεία των Ελλήνων για τους Savatage και όπως και να το κάνουμε ο Jon είναι πια οι Savatage.

Όλα είναι έτοιμα αυτή τη φορά και ξεκινάμε με “All The Time” από τον καινούργιο του δίσκο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του live ο κόσμος έδειξε να μην έχει προσαρμοστεί στα νέα του κομμάτια. Το δεύτερο κομμάτι όμως έδωσε το έναυσμα και το πρώτο σημάδι του τι θα επακολουθούσε… “Gutter Ballet” και το πάρτι έχει αρχίσει. Το να περιγράψω τι γινότανε σε κάθε κομμάτι των Savatage είναι περιττό. Χαρακτηριστικά να αναφέρω την ιδιαιτερότητα της στιγμής του “Ghost In The Ruins” το οποίο και αφιέρωσε στον άδικα χαμένο μεγάλο Darell των Pantera, την έκσταση στο “City Beneath The Surface” από τον δίσκο των Avatar και πρώτο δίσκο του Jon, και φυσικά το χαμό στο encore της συναυλίας με τα “Power Of The Night” και “Hall Of The Mountain King”. Πραγματικά ο Jon μας πήρε μαζί του εκείνο το βράδυ. Φοβερή ατμόσφαιρα, απροσδόκητα αξιοπρεπής εμφάνιση του ίδιου, αλλά και μιας μπάντας που με έκανε να σκεφτώ ότι πλέον ίσως να είναι και καλύτερα να συνεχίσει το μουσικό μονοπάτι ο Oliva με τους Pain του…

Ο Matt Laporte σαν κύριος κιθαρίστας ξεχώρισε με την άψογη τεχνική του (και την κατανάλωση αλκοόλ), αλλά όπως και να το κάνουμε, η δημιουργική παλέτα και –κατά συνέπεια- εκτελεστική δεινότητα του μεγάλου Jon Oliva ήταν εκείνη που έκλεψε την παράσταση. Ενεργητικότατος, με τρομερή διάθεση θύμισε τον παλιό καλό Oliva παρά τα πολλά κιλά που έχει πάρει. Και για όσους έχουν αμφιβολίες, το playlist νομίζω θα τους βοηθήσει να τις σβήσουν. All The Time (Pain), Gutter Ballet, No Escape (Pain), Hounds, Jesus Saves, Tonight He Grims Again, Guardian Of Forever (Pain), Nowhere To Run (Pain), Father Son and Holy Ghost (Pain), Alone You Breath, Thorazine Shuffle, Ghost In The Ruins, The Dark (Pain), Gimme Me Some Hell (Pain), Walk Alone (Pain), Believe, City Beneath The Surface, Dungeons Are Calling, Sirens, Power Of The Night, Hall Of The Mountain King (όπου ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε μαζί με τον Jon και o ιθύνον από το fanclub των Savatage στην Ελλάδα και τραγουδιστής των Wheelrunner). Κοντά δυόμιση ώρες. Τι λέτε;


AN Club, Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου:

Δευτέρα και αν και πηγμένος από τη δουλειά με νωπές ακόμα τις σκηνές από το χθεσινό live καταφθάνω στο ΑΝ και μπαίνοντας έκατσα δίπλα από την πόρτα. Ασφυκτικά γεμάτο και η ανυπομονησία για το ακουστικό set, μεγάλη. Ξανά στη σκηνή οι Pain και ξεκινάμε με “Stay”, ένα τραγούδι που έμεινε έξω από το ‘Streets’. “New York City Don’t Mean Nothing”, “DT Jesus” (το “Jesus Saves” στην ουσία, αλλά όπως υπάρχει σε μια συλλογή των Savatage), “Ghost In The Ruins”, “Strange Reallity”, “Black Napkin” (instrumental του Frank Zappa), “Fly Away”, “The Door”, medley αποτελούμενο από τα “Heal My Soul-Little Too Far-Sleep-Summers Rain”, “Believe”, “Day In The Life” και “Bulldog” από Beatles και τέλος με “Nowhere To Run” και “When The Crouds Are Gone”.

Αυτό που ζήσαμε εκείνο το βράδυ πραγματικά θα μας μείνει αξέχαστο. Ένα ακουστικό σόου με όλη τη σημασία και των δύο λέξεων. Κεριά, κόσμος που τραγούδαγε συνεχώς μαζί με τη μπάντα με αποκορύφωμα τα “When The Crouds…”, “Believe” και το medley. Η ατμόσφαιρα φυσικά ήταν γνησίως παρεϊστικη και το κέφι περίσσευε. Πραγματικά μαγική βραδιά. Η μπάντα με μεγάλη διάθεση για πλάκες, αστεία και απίστευτες ποσότητες ποτού με τον Laporte να βγαίνει στο άνετο πρώτος (συνεχόμενη η ροή whisky), ο Oliva αστειευόμενος με τον κόσμο, να επιδεικνύεται στις γνώσεις του στα (λογοκριμένα) ελληνικά. Κόσμος και μπάντα είχαν γίνει ένα, τραγουδούσαν μαζί, έπιναν μαζί και πάνω απ’ όλα πραγματικά διασκέδαζαν μαζί. Τόσο ανθρώπινο, τόσο ζεστό μα και τόσο συναρπαστικό και ώρες-ώρες συγκινητικό. Ένας φόρος τιμής των Ελλήνων στο τεράστιο αυτό κεφάλαιο της μουσικής που ακούει στο όνομα Jon Oliva και ένας αντίστοιχος φόρος τιμής του κυρίου Oliva στο αγαπημένο του κοινό.