Photos: LiveAlive Pictures / Kissadjekian

Από αυτά που αντίκρισε ο κόσμος από τις εμφανίσεις των Leave’s Eyes και Atrocity, γίνεται εύκολα αντιληπτό το μέγεθος της αποτυχίας αν δεν συνοδευόντουσαν από τους Paradise Lost, όπως ήταν αρχικά στο σχέδιο. Η Liv Kristine επιδόθηκε αποκλειστικά σε προσωπικά της πονήματα, και έτσι το φάντασμα των Theatre Of Tragedy ξορκίστηκε πριν καν αρχίσει να κάνει βόλτες πάνω από τα κεφάλια του κόσμου. Η αλήθεια είναι πως το προκλητικό ντύσιμο φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την αφοσίωση των θεατών. Εννοείται όμως πως το να υποβιβάσει κανείς την μουσική της αξία απλά επειδή δεν εκφράζεται πλέον μέσω των Theatre Of Tragedy, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Όμως, όπως και να το κάνουμε, πρέπει κανείς να έχει εντρυφήσει πραγματικά για να διασκεδάσει. Η ώρα πέρασε ευχάριστα πάντως, μέχρι που βγήκε στη σκηνή το…τέρας των Atrocity, πλαισιωμένο φυσικά από τους ίδιους μουσικούς που πλαισίωναν την (αγαπημένη του) Liv Kristine. Ομολογώ ότι τέτοια αδυναμία σύνθεσης μουσικής δεν έχω ξανασυναντήσει σε σχήμα με διεθνή δισκογραφία κλπ. Είναι σαφές ότι αυτό του μίγμα black με διεστραμμένο death metal που παίζουν καταρρίπτει όλα τα στοιχειώδη μουσικά σταθμά, δεν τραβάει καθόλου ζωντανά, και δεν βοηθιέται ούτε από τις heavy αναλαμπές, ούτε από την όποια ατμόσφαιρα επιχειρεί να προσδώσει σε σημεία το τέρας. Το τέρας λοιπόν, στην ουσία τράβηξε τη προσοχή για δύο λόγους. Ο ένας λοιπόν είναι η παντελής άγνοια που έχει περί μουσικής, και ο άλλος είναι το μαλλί του. Με άνεση έφτανε κάτω από τη μέση και ουσιαστικά λειτουργούσε εν είδη παλτού. Εντυπωσιακό. Στο τέλος της εμφάνισής τους, ήδη είχαμε αναλύσει όλο το παρασκήνιο του Anfield.

Θυμάμαι όταν έπαιξαν οι Paradise Lost στο Ρόδον το Δεκέμβριο του 2002, τη προσμονή του κόσμου, και το απίστευτο ξέσπασμα στο εναρκτήριο “Isolate”. Καθότι έχει μεσολαβήσει άλλη μια εμφάνιση με support τους Nightfall πέρυσι, η «τσίτα» του κόσμου βρισκόταν σε αισθητά χαμηλότερα επίπεδα. Το Ρόδον πάλι ήταν γεμάτο, οπότε σιγά-σιγά ζεστάθηκε και η ατμόσφαιρα, τόσο από το setlist που «βάραινε» σταδιακά, όσο και από το...μακρύ μαλλί του Nick Holmes και το ακόμα πιο μακρύ μαλλί του Greg Mackintosh. Φυσικά εμείς οι Έλληνες έχουμε κάποια κολλήματα με κάτι τέτοια, οπότε και χαρήκαμε ιδιαιτέρως. Όμως ορισμένοι που είχαν γλυκαθεί από πέρυσι, είδαν και τα μαλλιά, και κατάντησαν γραφικοί καθώς ζητούσαν επίμονα το «Ετέρναλ» (με Τρικαλινή προφορά) σπάζοντας τα νεύρα μερικών πάνω στη σκηνή αλλά και κάτω από αυτήν…Το ιδιαίτερο της βραδιάς ήταν η εκτέλεση τριών νέων ακυκλοφόρητων κομματιών από το επερχόμενο album με τίτλο ‘Paradise Lost’, τα οποία (με μεγάλο περιθώριο λάθους) ονομάζονταν “Close My Eyes”, “Grey” και “Red Shift”. Εν ολίγοις πρόκειται για συνθετική συνέχεια του ‘Symbol Of Life’, με τη διαφορά ότι υπάρχουν πιο ξεκάθαρα και βαρύτερα κιθαριστικά θέματα, καθώς και κάποια μεμονωμένα υπέρβαρα riffs που αντικατοπτρίζουν μια διάθεση επαναπροσέγγισης του πιστού τους κοινού.

Κατά τα άλλα, όλα κυμάνθηκαν στα αναμενόμενα, με σταθερή απόδοση ενός σχήματος που ζει και αναπνέει γύρω από τον Greg Mackintosh. Ο νέος drummer ήταν περισσότερο τυπικός στην τήρηση των συνθέσεων από τον αποχωρήσαντα Lee Morris ο οποίος τελευταία «πασάλειβε» συνεχώς. Πάντως πιστεύω ότι η μπάντα χρειάζεται drummer με υψηλή τεχνική και ταυτότητα και όχι «της σειράς». Έτσι ή αλλιώς, το σχήμα πήγε πίσω μέχρι το “As I Die”, πέρασε από τις κλασσικούρες των ‘Icon’ και ‘Draconian Times’ (σ.σ. “Shadowkings” έκσταση!), εκτέλεσε και το ομώνυμο “One Second”, ενώ πλέον το κοινό έχει συνηθίσει και το νεότερο υλικό τύπου “So Much Is Lost” και “Perfect Mask”. To encore περιλάμβανε και το “Enchantment” που για άλλη μια φορά ήταν «όλα τα λεφτά», και με τις υπόλοιπες γνωστές επιτυχίες βγήκαμε από το Ρόδον…χοροπηδώντας. Ραντεβού το καλοκαίρι;