Φωτογραφίες: Νίκος Παλαιολόγος

Πρώτη φορά μπήκα τόσο χαλαρός μέσα σε συναυλιακό χώρο και βγήκα έξω νιώθοντας τόσο επηρεασμένος από τα όσα διαδραματίστηκαν. Οι Pain Of Salvation επιβεβαίωσαν με χαρακτηριστική άνεση αυτό που τόσο καιρό υποβόσκει στους «μεταλλικούς» κύκλους: είναι η κορυφαία intelligent prog metal μπάντα των καιρών μας. Αν και σίγουρα αν υπήρχαν λιγότερα συμπλέγματα στο μουσικό κοινό της χώρας μας (και όχι μόνο), οι Pain Of Salvation θα είχαν ήδη αναγνωριστεί ως η πιο δύσπεπτη σύγχρονη εκδοχή των Pink Floyd ή των Rush.

Βέβαια αυτό που στερούνταν οι Pink Floyd ή οι Rush συγκριτικά με τους Σουηδούς είναι η παρουσία χαρισματικού ερμηνευτή. Όταν λέμε χαρισματικού, το εννοούμε με όλη τη σημασία της λέξεως. Τότε ήταν ο Ian Gillan, μετά ήρθε ο Geoff Tate, και σήμερα στο θρόνο στέκεται ο Daniel Gildenlow. O καθένας έχει σημαδέψει την εποχή του, ανεξάρτητα από την όποια διαχρονικότητα. To θέμα είναι ότι τί συμβαίνει τώρα, τί είναι αυτό που παρακολουθούμε να γιγαντώνεται.

Χαζεύοντας τους Equal Vector κατά το soundcheck εντυπωσιάστηκα με τις αψεγάδιαστες πρόβες τους, και με τον τρόπο που παίρνουν και εξελίσσουν τα καλύτερα σημεία των Fates Warning. Όταν αργότερα επέστρεψα στο Ρόδον, έπεσα πάνω σε μια στιγμή έξαρσης του ερμηνευτή των ταλαντούχων νεαρών Ελλήνων Wastefall και σκέφθηκα ότι ο τύπος με το πουκάμισο ξέρει «που το πηγαίνει το θέμα». Η μπάντα πλάι οργίαζε, τα λαθάκια ανθρώπινα, οι ενορχηστρώσεις, που περιλαμβάνουν εκτός από τα βασικά και πλήκτρα-πιάνο-βιολί, κλέβουν τη παράσταση. Οι επιρροές είναι τόσες πολλές που διαδέχονται η μία την άλλη με κινηματογραφική ταχύτητα. Αποτέλεσμα; Δικός τους χαρακτήρας. Schizo prog metal θα το βαφτίσω…

Κάπου όλα αυτά πέρασαν στο περιθώριο όταν ο δίμετρος Σουηδός έσκασε μύτη με το απίστευτο image του και κινήσεις που μαρτυρούν αυτό που λέμε «πολύ αέρα». Η σύγχρονη προσωπικότητα της προοδευτικής μουσικής ήταν μπροστά μας πλαισιωμένη από μια μπάντα-χημείο. Μου ακούστηκαν λίγο «πιασμένοι» αρχικά, αλλά με εκπληκτική μαεστρία οι Pain Of Salvation παρέσυραν γρήγορα τον κόσμο σε ένα τριπάκι εκτός καθημερινότητας, σε ένα τριπάκι γύρω από την «μελωδία της ευτυχίας». Όχι αυτή που νομίζετε, αλλά την κυριολεκτική έννοια της φράσης. Η μουσική των Σουηδών είναι ένα φυσικό αναζωογονητικό, το οποίο όμως δεν χρησιμοποιεί κόλπα. Δεν σε πετάει πρώτα στη μαυρίλα και μετά σε σώζει. Πάνε αυτά. Εξ’ αρχής, ανεξαρτήτως ύφος κομματιού και περιόδου του σχήματος, η μουσική των Pain Of Salvation έχει ιαματικές ιδιότητες. Ξέρετε, κάτι τέτοιο ξεπερνάει τα όρια της μουσικής ως τέχνη και πλησιάζει εκείνα της μουσικής ως παράλληλης υπόστασης είτε του δημιουργού της, είτε του ακροατή της.

Ως παράλληλη υπόσταση του δημιουργού της, οδηγεί τον Daniel Gildenlow στην συγκλονιστικότερη ερμηνεία που έχω αντικρίσει μετά από εκείνες του Geoff Tate. Τέτοιου είδους ερμηνείες έχουν ιαματικές ιδιότητες για τον δημιουργό της μουσικής καθότι η έκφραση με κάθε τρόπο και μέσο, απελευθερώνει συναισθήματα που κρύβονται και «κλωτσάνε» για να βγουν. Ως παράλληλη υπόσταση του ακροατή της, οδηγεί τον εκάστοτε τυχερό μέσα σε μια γυάλινη σφαίρα. Έτσι υπάρχει οπτική επαφή με το περιβάλλον, υπάρχει συνείδηση του τι συμβαίνει, όμως το ιαματικό της υπόθεσης είναι ότι, όπως λένε και οι Dream Theater, “you are in safe place where nothing can harm you”. H σκέψη και μόνο επουλώνει πληγές της καθημερινότητας. Kάτι ανέφερα στην αρχή για intelligent prog metal...

Δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω τις κινήσεις του Daniel πάνω στη σκηνή, μία προς μία. Δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω τις φωνητικές του ικανότητες που με άφησαν μ.…α. Δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω τη χωρισμό του κόσμου σε τρία μέρη και η ανάθεση χορωδιακών μελωδιών στο καθένα, για μια ασύλληπτης φόρτισης εκτέλεση του “Imago” από το ‘Be’. Δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω τη μαγεία που εξέπεμπε ο Daniel ερμηνεύοντας το “Second Love” 10 φορές πιο ανθρώπινα απ’ ότι στο ‘Remedy Lane’ (ναι, γίνεται!). Δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω τη ασυνήθιστη ευκολία στην έκφραση και την αυτοπεποίθηση που διέκρινε τη εκτέλεση του “Nauticus” από το ‘Be’. Δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω τις απανωτές εκρήξεις ενθουσιασμού με την ακολουθία των “People Passing By”, “Oblivion Ocean” και “Nightmist” από το ‘Entropia. Δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω το συγχρονισμένο μα τόσο γαλήνιο (!) headbanging του κοινού που συνόδευε τις εξάρσεις του σχήματος. Δε πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεχάσω τα κομμάτια από το ‘Perfect Element pt.1’ που (πλην του άχρωμου “Used”) αποδόθηκαν με τέτοιο τρόπο που αποκάλυπταν νέες ανεξερεύνητες περιοχές, όσο ασαφές και cliché και αν ακούγεται αυτό. Όσοι ήταν στο Ρόδον, πιθανόν να καταλαβαίνουν τι εννοώ και σίγουρα έχουν και εκείνοι να παραθέσουν τη λίστα τους από τα «δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ»…