Τρία συγκροτήματα ήταν στο πρόγραμμα του Underworld στις 30 Οκτωβρίου: No Hope, Four Way Kill και φυσικά Biomechanical. Ακριβείς στο δευτερόλεπτο, οι πρώτοι βγήκαν στη σκηνή και μας απασχόλησαν με το μείγμα hardcore και Black Label Society στυλ τους. Λόγω της συνέντευξής με τους Biomechanical, κατάφερα να δω 2 τραγούδια μόνο αλλά τη γενική ιδέα την έπιασα. Τίποτα το ιδιαίτερο συνεπώς και 40 λεπτά αργότερα ήταν η σειρά των Four Way Kill. Ήταν αρκετά φανερό ότι είχαν μαζέψει αρκετό κόσμο να τους δει, πράγμα το οποίο μου προϊδέαζε το τι θα άκουγα. Δυστυχώς δεν έπεσα πολύ έξω, καθώς τα 45 λεπτά που ακολούθησαν ήταν αρκετά βαρετά, καθώς το metalcore που μας παρουσίασαν ήταν πέρα για πέρα ανέμπνευστο χωρίς τίποτα χαρακτηριστικό και πρωτότυπο.

Προσπερνώντας λοιπόν, φτάνουμε στην ώρα του ψητού. Ένα ωραίο intro και ξεκινάμε με καινούργιο κομμάτι, “The Empires Of Our Worlds”, από το αναμενόμενο ομότιτλο δίσκο της μπάντας. Έχοντας διαβάσει στο site τους ότι θα παίξουν καινούργια κομμάτια και μια διασκευή, ήμουν αρκετά περίεργος να δω τι μας επιφυλάσσουν για το 2005. Σε γενικές γραμμές, ακούγοντας τα 3-4 καινούργια κομμάτια που ακούστηκαν μπορώ να εκφράσω πλήρη ικανοποίηση. Κομμάτια ίδιου ύφους συνδυάζουν νέες ιδέες, νέα στυλάκια και παρατείνουν ακόμα πιο πολύ το ερώτημα «τι παίζουν τελικά οι Biomechanical;» Από το ‘Eight Moons’ ξεχώρισαν τα “Awakening”, “Do You Know Me” (οσοι το ξέρετε, θα καταλάβετε γιατί στο playlist το έγραψαν Blow Me) και “Point Of No Return”, κατά τη διάρκεια των οποίων επικρατούσε ο πανικός που μπορούσαν να προκαλέσουν τα σχεδόν εκατό (δυστυχώς) άτομα που έκαναν τον κόπο να έρθουν. Αυτό που ξεχώρισε ήταν τα φωνητικά του John K. τα οποία ήταν άπιαστα, είτε τα εκτόξευε άνετα σε ψηλά επίπεδα, είτε τα κρατούσε χαμηλά και βαριά.

Με ένα μικρό πρόλογο-εκθειασμό για τους Judas Priest, το σχήμα προχώρησε στη μοναδική, σύμφωνα με τις φήμες, διασκευή της βραδιάς, το “Painkiller”. Κατά γενική ομολογία, το κομμάτι εκτελέστηκε α-ψ-ο-γ-α. Μάλιστα ο Matt C. ξεκίνησε το intro στα τύμπανα σε διπλάσια ταχύτητα δίνοντας την εντύπωση μιας πιο γρήγορης εκτέλεσης αλλά στη συνέχεια συνήλθε και φρέναρε. Σίγουρα αυτή η στιγμή εκτιμήθηκε από όλο τον κόσμο και αυτό φάνηκε στις ανεβασμένες αντιδράσεις του μετά τη διασκευή. Μετά το “Assaulter”, όλοι πιστεύαμε ότι τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να αραιώνει. Ακούγοντας όμως βροχές, αστραπές και τρία χτυπήματα στα toms, ο χρόνος πάγωσε. “Raining Blood” κυρίες και κύριοι. Το πότε άδειασε και γέμισε το pit δε το κατάλαβα, καθώς ο κόσμος επέστρεφε με τα παλτά από την γκαρνταρόμπα, με μπύρες, ακόμα και με λυμένες ζώνες από την τουαλέτα! Δύο στις δύο τρομερές διασκευές λοιπόν. Το κομμάτι εκτελέστηκε σε πιο ψηλή ταχύτητα από το δίσκο, με 1 λεπτό τρέλες στο τέλος (ξέρετε που εννοώ) και άριστα φωνητικά. Έτσι λοιπόν έκλεισε μια σαφέστατα ευχάριστη Σαββατιανή έξοδος αν και η ουσία δεν ήταν στις διασκευές αλλά στα προηγούμενα κομμάτια…