Φωτογραφίες: Βασίλης Θεοδωρακόπουλος

Γκρίνια; Ναι, γκρίνια! Πότε θα τελειώσει επιτέλους το αστείο του Έλληνα metal fan που ούτε ξέρει τι του γίνεται από νέες κυκλοφορίες; Του Έλληνα metal fan που πρέπει να είναι κυκλοφορία των Iron Maiden ή των Blind Guardian για ασχοληθεί μαζί της από την πρώτη στιγμή. Που αν δεν περιέχεται κάποιο power metal «χιτάκι» τότε ο δίσκος περνάει απαρατήρητος. Και που αν τελικά ο δίσκος όντως αξίζει, ο Έλληνας metal fan θα κάνει το κόπο να αγοράσει ή έστω ακούσει το δίσκο μόνο αφού περάσουν μερικά χρόνια και δει αν έχει γίνει κλασσικός στο εξωτερικό. Βλέπετε ο Έλληνας metal fan δεν αφήνει το αυτάκι του έρμαιο νέων κυκλοφοριών. Ας το ακούσουν «οι άλλοι» και «εγώ θα ασχοληθώ μετά την καταξίωσή του»

Γιατί ξεκινάει με γκρίνια ένα ρεπορτάζ για μια εκπληκτική εμφάνιση των Saxon; Απλούστατα γιατί ο εκνευρισμός του υπογράφοντος, όταν αντιλήφθηκε ότι η μερίδα του κόσμου που είχε έστω μια ιδέα από το νέο δίσκο-δυναμίτη “Lionheart” δεν ξεπερνούσε το 10%, βρίσκει τώρα διέξοδο με σκοπό (αν μη τι άλλο) αφυπνιστικό. Σύμφωνοι, ακριβά τα CD’s και πολλές οι κυκλοφορίες, χρονοβόρο το ψάξιμο στο internet. Όμως από την άλλη, γιατί να πάει κάποιος σε μια συναυλία όταν δεν θέλει να αξιολογήσει το πιο πρόσφατο πρόσωπο του συγκροτήματος που ανεβαίνει στη σκηνή; Με άλλα λόγια, τι σκοπό εξυπηρετεί άλλο ένα “Princess Of The Night”, πιθανότατα το τρίτο τα τελευταία χρόνια, όταν κατά τη διάρκεια νέων συνθέσεων ψάχνεσαι να «πιάσεις» ένα riff, μια μελωδία; Και δε μιλάμε για ένα support που πρακτικά παίζει ενώπιον ενός «ξένου» κοινού. Μιλάμε για τους Saxon. Οι οποίοι έπαιξαν το ένα σωρό κομμάτια από το νέο δίσκο και πολύ καλά έκαναν.

Της εμφάνισης των Saxon, προηγήθηκαν οι power metallers Chinchilla, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέο δίσκο. Τα κομμάτια τους ακούγονται επίπεδα, η ώρα περνάει ευχάριστα πάντως, ενώ η διασκευή στο “I Stole Your Love” των Kiss σίγουρα ικανοποίησε όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις για το μεγαλύτερο ίσως rock n’ roll συγκρότημα των 70’s και βάλε.

Η επιβλητική μορφή που φέρει το όνομα Biff Byford είναι ήδη στη σκηνή, και το κυκλοθυμικό “Lionheart” από τον ομώνυμο νέο δίσκο δίνει έναυσμα για κάτι που έμελλε να εξελιχθεί σε πάρτυ δυόμισι ωρών. Μερικά κομμάτια αργότερα, γίνεται απόλυτα αντιληπτή η σημασία που έχει δοθεί στον όγκο του ήχου, στην ευθύτητα των κιθάρων, στις μπότες «πρώτη μούρη» καθώς και στην «κάργα» παραμόρφωση του μπάσου. Όλα αυτά συντελούσαν σε ένα αποτέλεσμα απίστευτης ενέργειας που έκανε παλαιότερα κομμάτια όπως τα “Never Surrender”, “Power And The Glory”, “This Town Rocks”, να ακούγονται ακόμα πιο «δολοφονικά». Ξεχώρισαν επίσης (φυσιολογικά) τα “747 (Strangers In The Night)”, “Ride Like The Wind”, ενώ στο “Dogs Of War” ξεδιπλώθηκε το κιθαριστικό μεγαλείο της riff-ο-σχολής Saxon μετά συνοδείας παροξυσμού από τους θεατές. Ουσιαστικά παροξυσμός επικρατούσε συχνά-πυκνά τόσο κάτω όσο και πάνω στη σκηνή, ενδεικτικός του κεφιού αλλά και της ώθησης που έχει δώσει ο Jorg Michael στα drums.

Το τεράστιο setlist περιλάμβανε στιγμές από σχεδόν όλη τη δισκογραφία, συμπεριλαμβανομένων και των “Unleash The Beast” και “Killing Ground” ενώ το “Lionheart” είχε τη τιμητική του. Βέβαια ο Biff δεν επιχείρησε την εντυπωσιακή πλην όμως “στουντιακή” κραυγή στο φινάλε του “To Live By The Sword”, ενώ για την προστασία της φωνής του, o κλιματισμός του Gagarin τεμπέλιαζε. Το αποτέλεσμα ήταν ζέστη άνευ προηγουμένου στις μπροστινές σειρές, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Ψιλά γράμματα, διότι οι αναμνήσεις από συναυλίες που το κοινό «δεν αφήνει χώρο» στον ερμηνευτή να τραγουδήσει, βαστάνε μια ζωή. “Princess Of The Night”, “Crusader” και ολοκληρωτικά στον «μεταλλικό μας ύμνο» “Denim And Leather”, το μικρόφωνο ήταν στη τσέπη…