Photos: LiveAlive Pictures / Kissadjekian

Θεσσαλονίκη, 2 Οκτωβρίου
Κείμενο: Παναγιώτης Κουρούπης

Αν δεν κάνω λάθος, έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε που οι Σουηδοί έπαιξαν live στη Θεσσαλονίκη. Το club Υδρόγειος ήταν σχεδόν γεμάτο και οι Therion βρίσκονταν επί σκηνής για περίπου 2 ώρες και 15 λεπτά, καλύπτοντας με το playlist που επέλεξαν ένα αρκετά μεγάλο και ικανοποιητικό φάσμα από τη δισκογραφία τους. Έπαιξαν ακόμη και το “Melez” από το ‘Lepaca Kliffoth’, που όπως είπε ο Johnsson, αυτό το κομμάτι το ξαναπαίζουν σε περιοδεία τους ύστερα από 8 χρόνια. Επίσης, κομμάτια όπως τα “In Remembrance” και “The Siren Of The Woods”, παρουσιάζονταν για πρώτη φορά ζωντανά στο κοινό της Θεσσαλονίκης μαζί με τα καινούρια.

Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι παρόλο που βρίσκονταν 10 άτομα πάνω στη σκηνή οι Therion έδειχναν πολύ δεμένοι και δε θυμάμαι να έκαναν κάποιο λάθος που θα μείωνε την εικόνα τους. Φυσικά ιδιαίτερα μνεία αξίζει δικαιωματικά στη παρουσία 5μελούς χορωδίας, η οποία ήταν επιβλητικότατη τόσο ηχητικά όσο και οπτικά. Τα κλασσικά ορχηστρικά σημεία ήταν ελάχιστα και προηχογραφημένα (όπως πάντα άλλωστε) και υπήρχε τέλειος συγχρονισμός με τη κυρίως μπάντα πράγμα που σημαίνει ότι έχουν δουλέψει σκληρά και οργανωμένα για να βγαίνει το αποτέλεσμα που απολαμβάνουμε στις συναυλίες τους.

O ήχος ήταν αρκούντως καλός και δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα καθ’όλη τη διάρκεια. Το κοινό ήταν πιο ενθουσιώδες στα πιο παλιά κομμάτια των Σουηδών, ενώ υπήρξαν και κανα-δυό στιγμές που κάπου «κοιμήθηκε» λόγω των πιο απαλών σημείων. Ο μεγάλος χαμός όμως έγινε στα encores. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Δύο κομμάτια από το Theli ('Cults Of The Shadow' και 'To Mega Therion') και δύο διασκευές, η μία στο 'Black Funeral' των Mercyful Fate και η άλλη στο 'Iron Fist' των Motorhead (πανζουρλισμός μέσα στο cluβ), με τις οποίες και έκλεισαν την εμφάνισή τους στη συμπρωτεύουσα. Ο δε Mats Leven έβαλε τη σφραγίδα του ως μέγας metal μίμος των King Diamond και Lemmy.

Σε γενικές γραμμές δεν πιστεύω να έφυγε κανένας παραπονεμένος από τη συναυλία αφού οι Σουηδοί όχι μόνο παρουσίασαν δείγματα από τις πρόσφατες κυκλοφορίες τους, αλλά έπαιξαν και αρκετά παλιά κομμάτια. Ας ελπίσουμε ότι δε θα ξανακάνουμε μαύρα μάτια για να τους δούμε πάλι live στη Θεσσαλονίκη.

Αθήνα, 3 Οκτωβρίου
Κείμενο: Σήφης Τζαρδής

Πολύ απλά αποκλείεται να έφυγε κανείς λογικός άνθρωπος από το Ρόδον το βράδυ της Κυριακής 3 Οκτωβρίου με το παραμικρό παράπονο. Κάθε άλλο. Η εμφάνιση των Therion δεν είχε ούτε ένα μεμπτό σημείο εκτελεστικά και οργανωτικά (Didi Music). Εντάξει, ουκ ολίγες φορές η κονσόλα του club δείχνει και είναι «λίγη» (σ.σ. θυμάστε γιατί άφησαν απέξω τη χώρα μας οι Blind Guardian στο live album τους), πόσο μάλλον όταν υπήρχαν 10 άτομα πάνω στη σκηνή.

Ναι, ο Christofer Johnsson, o απίστευτος Mats Leven στα φωνητικά, τα 3 υπόλοιπα μέλη σε κιθάρα, τύμπανα, μπάσο, μία πληθωρικότατη άλτο ερμηνεύτρια, 2 σοπράνο ερμηνεύτριες, ένας τενόρος και ένας μπάσος, όλοι πάνω στο σανίδι του Ρόδον. Πριν ανέβουν όλοι αυτοί, οι βετεράνοι Έλληνες Order Of The Ebon Hand είχαν το ρόλο του υποστηρικτή και παρουσίασαν το ρυθμικό black metal τους με τον παγανιστικό στίχο, που δεν καταλάβαινε κανείς, όπως κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα από όσα έλεγε όταν μιλούσε ο τραγουδιστής/μπασίστας. Η ουσία όμως είναι ότι έπαιξαν συγκροτημένα, ανάμεσα σε πάμπολλες διακυμάνσεις στον ήχο, περνώντας από «ξυσίματα» και «σιδηροδρόμους» σε πιο straight heavy φόρμες σταδιακά (ανάμεσά τους και μια Celtic Frost διασκευή) και κέρδισαν τη συμπάθεια των πλέον άσχετων με το σχήμα (της πλειοψηφίας δηλαδή).

Στο κυρίως πιάτο, από το δεύτερο κιόλας κομμάτι “Son Of The Sun” από το πρόσφατο ‘Sirius B’ φάνηκε ότι όλα θα κυλούσαν μέλι-γάλα. Η διάθεση των Therion στα ύψη, το ίδιο και τα κέφια του κοινού που είχε γεμίσει (αλλά όχι τιγκάρει) το Ρόδον ενώ οι παρατηρητικοί σίγουρα θα ξεχώρισαν αμέσως την υψηλότατη τεχνική κατάρτιση του Peter Karlsson πίσω από το drum kit. O Johnsson προσέχει πολύ καλά ποιους θα έχει μαζί του και συνολικά το σχήμα ήταν κορυφαίο εκτελεστικά, χωρίς λάθη και με προσοχή στη παραμικρή λεπτομέρεια, ειδικά από το κιθαρίστα Kristian Niemann.

Φυσικά όταν οι μουσικές σου φόρμες φλερτάρουν τόσο έντονα με εκείνες της συμφωνικής μουσικής, απαιτείται τουλάχιστον αρμονικό παίξιμο. Επί τούτου, μια χαρά κράτησαν το ρόλο τους τα μέλη της χορωδίας, παρ΄ότι κάποια (εύσωμα) εξ αυτών κοίταζαν σαν χαζά τον κόσμο μέσα από τις μπαρόκ φορεσιές τους. Όλα ιδανικά λοιπόν για να ξετυλιχτούν τόσο νέες κομματάρες όπως τα “Typhon”, “Ulthark Runa” και “Quetzalcoatl”, όσο και παλαιότερες δόξες του τύπου “Seven Secrets Of The Sphynx”, “Crowning Of Atlantis”, “Wild Hunt”, “Eye Of Shiva”. Για ακόμα παλαιότερες δόξες, φτάσανε μέχρι και το “Melez” και συνολικά δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο καθότι οι Therion του σήμερα συνδέονται μέχρι και με εκείνους του 1995 ενώ για πιο πίσω τα πράγματα δεν πολύ-ταιριάζουν.

Από απόψεως πανικού, έλαβε χώρα σε διάφορες φάσεις, κυρίως όμως στα “The Siren Of The Woods” με τον Johnsson στα αρχικά φωνητικά και στα τρία τελευταία κομμάτια της βραδιάς. Στο “To Mega Therion” επικράτησε παροξυσμός πάνω και κάτω από τη σκηνή με τη χορωδία να τα δίνει όλα ακολουθώντας το όλο κλίμα μιας θυελλώδους εκτέλεσης που αντί για συντρίμμια, άφησε ενέργεια που εκτονώθηκε σε δύο διασκευές από Mercyful Fate (“Dark Funeral”) και Motorhead (“Iron Fist”...αρένα το Ρόδον). Ύστερα από αυτές, βγάλαμε μεγαλοπρεπώς το καπέλο στον κύριο Mats Leven (Abstrakt Algebra, Krux) γιατί όχι μόνο έδωσε ρέστα στα Therion κομμάτια, αλλά αποκάλυψε και το ταλέντο μίμησης φωνητικών που τον διακρίνει. Ο τύπος είναι μεγάλος frontman…