Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς για την πρώτη του ζωντανή μαρτυρία από εμφάνιση το σημαντικότερου, εξυπνότερου και ποιοτικότερου progressive rock σχήματος του πλανήτη; Θεωρητικά, ο εκάστοτε μάρτυρας πρέπει να πλέει σε πελάγη ευτυχίας και να μην σταματάει να μιλάει για την εμπειρία του. Πρακτικά όμως τα πράγματα είναι τόσο πολυδιάστατα, όσο αναλογικά και οι ρυθμοί που άλλαζε μέσα σε κάτι «κουφά» medleys ο «αμάν τι πάθαμε τώωωρααααα» Neil Peart.

Οι Rush πάτησαν το πόδι τους στην Ευρώπη για πρώτη φορά ύστερα από το 1992 με αφορμή τα 30στά τους γενέθλια. Ένα τετράγωνης λογικής ρεπορτάζ για την πρώτη εμφάνιση επί Αγγλικού εδάφους συγκεκριμένα, θα μπορούσε να είναι το έξης: «το σχήμα εκτέλεσε παραπλήσιο setlist με εκείνο του ‘Rush In Rio’ DVD, και η (χαώδης) διαφορά εντοπίζεται στο…ανοργασμικό κοινό του Wembley Arena συγκριτικά με τους ψυχωμένους Βραζιλιάνους».

Η μη τετράγωνη εκδοχή αναζητά και άλλα στοιχεία. Έλα όμως που όπως λένε οι Άγγλοι, “words fail me”. Δηλαδή με τι λόγια να περιγραφτεί το συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν ακούει τη φωνή του Geddy Lee να αντηχεί στο Wembley Arena και ως εκ θαύματος να μην είναι προηχογραφημένη. Σοκ και δέος. Ναι, ήταν μπροστά εκεί στη σκηνή, έξι σειρές μακριά, απαλλαγμένος δια παντός από τις ομοιότητες με τον Στάθη Ψάλτη, πλήρως εναρμονισμένος με το κύρος που μπορούν και εκπέμπουν αποκλειστικά και μόνο οι Rush. Αυτή η αποκλειστικότητα υποστηρίζεται από μια ατελείωτη δισκογραφία που γεφυρώνει με μοναδικό, στα μουσικά χρονικά, τρόπο κομμάτια όπως “Spirit of radio” και “Earthshine”, όπως “Xanadu” και “Bravado” και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Τελειωμό δεν είχαν ούτε και τα αστεία που έκανε ο…πολυκιθαρίστας Alex Lifeson, με το ταλέντο του κωμικού να τον συνοδεύει σε κάθε κίνηση ή έκφραση. Αν και η ουσία δεν είναι εδώ, αλλά στο χαρακτηρισμό «πολυκιθαρίστας» που έρχεται να τονίσει την χαρισματική ευελιξία που τον διακρίνει. Και ουσιαστικά όλο το setlist ήταν έτσι στημένο ώστε να τονίζει το προοδευτικό / ευέλικτο της μουσικής, φυσικά εννοώντας όχι με βάση το ημερολόγιο ούτε με τη δισκογραφική σταδιοδρομία των Καναδών. Είναι γεγονός κομμάτια από το εξαιρετικό και βαρύτατο πρόσφατο ‘Vapor Trails’ συνυπάρχουν αρμονικά με το “Tom Sawyer” για παράδειγμα. Μια ματιά στα κομμάτια είναι κατατοπιστική:

Εισαγωγικό medley
Finding My Way
Anthem
Bastille Day
A Passage to Bangkok
Cygnus X-1
Hemispheres (Overture)
The Spirit of Radio
Force Ten
Animate
Subdivisions
Earthshine
Red Barchetta
Roll The Bones
Bravado
YYZ
The Trees
The Seeker (διασκευή The Who)
One Little Victory

Διάλειμμα

Tom Sawyer
Dreamline
Secret Touch
Between the Wheels
Mystic Rhythms
Red Sector A
Neil Peart solo
Resist
Heart Full of Soul (διασκευή Yardbirds)
2112 (Overture/The Temples of Syrinx/Grand Finale)
La Villa Strangiato
By-Tor and the Snow Dog
Xanadu
Working Man

Summertime Blues (διασκευή Eddie Cochran)
Crossroads (διασκευή Cream)
Limelight

Αν πρέπει ντε και καλά να σχολιαστεί κάτι, ήταν ίσως οι πολλές διασκευές, τα 2 ακουστικά κομμάτια μετά το drum solo που κούρασαν (αλλά ξεκούρασαν τον Peart). Πρόκειται για γραφικά σχόλια τα οποία καταντούν γελοία αν λόγου χάρη κοιτάξει κανείς την ακολουθία των 5 κομματιών από το «2112» και μέχρι πριν τα “encores”. Όσο για το “Limelight” (προσωπική αδυναμία του υπογράφοντος) που έκλεισε το show, και να γραφτεί ότι «ναι, έλιωσαν οι αντιστάσεις μελών του κοινού, ναι, χοροπηδάγαμε μες τη τρελή χαρά», τι θα αλλάξει, που είναι η καινοτομία;

Είναι οξύμωρο. Ένα τόσο εγκεφαλικό σχήμα καταντά τόσο προβλέψιμο στις συναυλίες του. Φυσικά υπάρχει λόγος που δεν είναι άλλος από την σταθερότητα εδώ και 30 χρόνια σε επίπεδο εκτελεστικό κατά πρωτεύοντα λόγο αλλά και γενικότερου θεάματος. Η σκηνή ήταν φαντασμαγορικά εξοπλισμένη (laser, γιγαντοοθόνη καλλιτεχνικής-minimal σχεδίασης) και αλλοπρόσαλλα διακοσμημένη από τα πλυντήρια / ενισχυτές του μπάσου και η παρουσία στη σκηνή 3 μουσικών ογκόλιθων ανάμεσα σε ακτίνες laser, εκπληκτικό φωτισμό, φλόγες και οθόνες, δημιουργούσε ένα σκηνικό που φώναζε «υπερπαραγωγή» αν και (cliché) o ήχος δεν ήταν αυτός που θα περίμενε κανείς από άποψη διαύγειας.

Κλείνοντας, είναι αναγκαία η επιβεβαίωση του παραπάνω σχόλιου για το (12 χρόνια πεινασμένο;;;;) κοινό που, άκουσον-άκουσον, έμενε απαθές στο “YYZ” και το “2112” εκτός ελαχίστων μεμονωμένων εξαιρέσεων (σ.σ. υπέστην απανωτά εγκεφαλικά επεισόδια, έστω και στην κουτσουρεμένη εκδοχή του κομματιού). Είναι αναγκαία η επιβεβαίωση γιατί κάτι τέτοια είναι που στερούν λίγη από τη μαγεία. Αν αυτά γινόντουσαν στην έκτη σειρά κάτω από τη σκηνή, στη περιοχή όπου υπήρχαν οι φανατικοί που ξύπνησαν χαράματα το Μάρτιο (!!) για να κλείσουν εισιτήρια και οι δημοσιογράφοι, τότε πίσω στις κερκίδες του «φισκαρισμένου» Arena τι γινότανε; Έπαιζαν μπριτζ;