Photos: Olga K.

Η δεύτερη μέρα του φετινού φεστιβάλ σίγουρα ήταν πιο περιεκτική και αναμενόμενη από τους metal οπαδούς. Μπορεί να έπαιζε ένα λιγότερο συγκρότημα από την πρώτη, άλλα τα 4 αυτά συγκροτήματα έχουν το καθένα το δικό του πληθυσμό. Πολυσυλλεκτικό το κοινό λοιπόν, αν και όλοι κάτω από την ομπρέλλα των Judas Priest. To ιδιαίτερο της μέρας το ένιωθε κανείς στην ατμόσφαιρα από τις πρώτες ώρες της αλλά και η αριθμητική διαφορά του κόσμου σε σχέση με την πρώτη μέρα ήταν σαφώς αισθητή στην τυπική διαδρομή από τα περίπτερα στη σκηνή.

Μια καθυστέρηση 5 λεπτών πέρασε απαρατήρητη και το πρώτο σχήμα της ημέρας, οι δικοί μας Nightfall, βγήκαν στη σκηνή. Με session μπασίστα και πληκτρά, οι Nightfall έπαιξαν 50 λεπτά περίπου και έδειξαν τι μπορεί να κάνει μια μπάντα με την όρεξη και το «μεράκι» τους. Πολύ δεμένο συγκρότημα, με τα λαθάκια να είναι περιορισμένα στο ελάχιστο, εκτός από μια φορά όπου χάθηκε ο συγχρονισμός στα φωνητικά και τις κιθάρες στο "Senior Lover Of Diamanda", αλλά διορθώθηκε αμέσως. Με δικό τους ηχολήπτη αυτή τη φορά προς αποφυγή καταστάσεων Rockwave 1999, έδωσαν μια παράσταση με πολύ καλό ήχο, ισορροπημένο και καθαρό, πράγμα θετικό αν σκεφτεί κανείς το πώς ακούμε πάντα ελληνικές μπάντες σε φεστιβάλ…Βέβαια, ό,τι συνέβη σε όλα τα συγκροτήματα συνέβη και εδώ, αφού αν ήσουν στον...κρατήρα μπροστά στη σκηνή ένιωθες κάσες και μπάσο να επιτίθενται το στέρνο σου. Το να παίζει ο Γιώργος Κόλλιας τη δίκαση του τέλους του "Muscat" πάνω σου είναι άλλο πράγμα. Χονδρικά ακούστηκαν τα "Death Of Neira, Senior Lover Of Diamanda, I Am Jesus, Muscat, I’ve Never Dreamt The Life We Share, The Poor Us, Diva, Sin, Dark Red Sky" (ακυκλοφόρητο, από επόμενο δίσκο), και κλείσιμο με το Lesbian Show.

Ο Ευθύμης ήταν κινητικότατος, προκαλούσε το κοινό, συνομιλούσε και φώναζε, εκπέμποντας έτσι τη σιγουριά ενός συγκροτήματος που πατάει γερά στα πόδια του. Σε αυτό βοηθάει βέβαια και η σχέση με το ελληνικό κοινό. Η ανταπόκριση ήταν άμεση, καθώς η εμφάνιση μεταράπηκε σε γλέντι. Τα κομμάτια του 'I Am Jesus' έδειξαν ότι "τραβάνε" συναυλιακά, ενώ το "Dark, Red, Sky" άφησε πραγματικά πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Το σχήμα συνολικά εξέπεμπε επαγγελματισμό αλλά ήταν προσιτό και ήξερε ακριβώς το ρόλο του, να "ανάψει" το κοινό δηλαδή. Λίγο μετά το σετ τους, μερικά μέλη παραβρέθηκαν στο stand του Αvopolis και υπέγραφαν flyers, εισιτήρια, συνομιλούσαν κλπ. Με αυτά τα ολίγα λοιπόν, ολοκληρώθηκε το πρώτο κεφάλαιο της δεύτερης metal μέρας.

Κάπου, τα συναισθήματα άρχισαν να γίνονται αχταρμάς για τους υπογράφοντες. Άγχος, γιατί έπρεπε το session με τους Nightfall να κυλήσει ομαλά, αγωνία για το τί θα παίξουν οι Queensryche και φόβος μη χάσουμε το set. Ξέροντας ότι παίζουν όλο το 'Mindcrime' ζωντανά (όπως έγραψε μόνο το Avopolis.metal πριν μία εβδομάδα) αλλά συνδυάζοντας το γεγονός αυτό με το ελάχιστο της ώρας που είχαν, δε ξέραμε αν θα δούμε όλο το Mindcrime ή όχι. Έφτασε λοιπόν η στιγμή που οι Nightfall ανέμελοι –πλην όμως πολιορκιμένοι- υπέγραφαν και ήχησαν στα αυτιά μας τα πρώτα δευτερόλεπτα του "I Remember Now". Η επόμενη ώρα ήταν μαγική. Ακούσαμε όλο το 'Operation: Mindcrime', άρτια εκτελεσμένο, με ήχο που "σκάλωνε" στην αρχή και έστρωσε μετά, μια Pamela Moore-έκπληξη να τα δίνει όλα, τον Tate να ζεσταίνει τη φωνή του αρχικά για να καταφέρει να ικανοποιήσει εντελώς τον κόσμο αργότερα και έναν κόσμο να τρελαίνεται διαδοχικά με την εισαγωγή κάθε νέου κομματιού. Άραγε τι άλλο μπορεί να πει κανείς για αυτή την εμφάνιση. Ο συγκεκριμένος δίσκος στέκει μνημείο της σύγχρονης μουσικής και η εκτέλεσή του μπροστά στο ελληνικό κοινό, μέρα μεσημέρι, φάνταζε σουρρελιστική. Αν δεν είσαι οπαδός της μπάντας δεν αντιλαμβάνεσαι γιατί είναι τόσο ακραίο που έπαιξαν όλο τον δίσκο αυτό. Και τούμπαλιν, δηλαδή αν κανείς δεν έχει την ικανότητα αντίληψης, τότε δεν είναι οπαδός τους. Η αντίληψη της επιρροής και της έμπνευσης που δίνει αυτός ο δίσκος είναι δύσκολο να συλληφθεί. Για να μην μιλήσουμε για την υπόλοιπη δισκογραφία και φύγουμε εκτός θέματος.

Έδωσαν ένα αλησμόνητο show. Χωρίς καμία παύση για greetings και λοιπά βαρετά και κορεσμένα πράγματα, με συνοπτικές διαδικασίες βγήκαν, μας "έστειλαν" και μετά μας άφησαν στο έλεος της ζέστης και των Nightwish. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Άλλωστε οι Queensryche σε αυτό βασίζονταν και θυσίαζαν την εμπορική επιτυχία μια ζωή: στο ότι δεν μπορούν να γίνουν κατανοητοί από όλους...Πάντως αρκετός κόσμος έμεινε με την απορία του γιατί έπαιξαν οι Nighwish "πάνω" από τους Queensryche (παγκόσμια πρωτοτυπία). Επίσης, το γεγονός ότι χρειάστηκε σχεδόν μία ώρα για να στηθούν τα σκηνικά των Φινλανδών λες και επρόκειτο για τον Michael Jackson είναι εξοργιστικό, τη στιγμή που το συγκρότημα από το Seattle είχε άλλα τέσσερα κομμάτια να παίξει (η υπόλοιπη δισκογραφία που λέγαμε).

Με αυτά και με αυτά, οι Nightwish ορμούν στη σκηνή. Jurka, Emppu, Marco εμφανίζονται μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων, κι απο πίσω τους και ο Thomas να ανοίγουν με το “Once I Had a dream …and this is it”. Κορύφωση ...η Tarja στη σκηνή. Μελανό σημείο, ο έντονα μπάσος και μουντός ήχος στις πρώτες σειρές. Όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό να κρατήσει την επιδρομή των Φιλανδών. “Planet Hell” και ο κόσμος είχε εκστασιαστεί. H Tarja ήταν σχεδόν αλάνθαστη σε όλο το σετ και με στιγμές, όπως κάτι τρελά ψηλές κορώνες. Ο Marco κυριλέ με το τσιγαράκι του στη σκηνή ( και 6 !!! μπύρες δίπλα του) και ο Thomas, έπλεκε με τα πλήκτρα του τον ιστό που προσκολούσαν όλοι οι υπόλοιποι το στοιχείο τους και προς τον οποίο μας τράβαγε σαν Σειρήνα, η Tarja. Επιβλητική σκηνική παρουσία. Πυροτεχνήματα στη σκηνή και κίνηση ...πολύ κίνηση. Το playlist αρκετά καλό (αν και έλλειπαν τα γρήγορα του 'Ocean Born'). Βέβαια θα θέλαμε στιγμές από όλη τη δισκογραφία, αλλά τέλος πάντων.

Αυτό το live όμως είχε τα πάντα. Στιγμές ατελείωτου μαζικού χοροπηδήματος ("She is my Sin & Wishmaster"), στιγμές head banging ("Bless the child & Nemo"), στιγμές χαλάρωσης και "ταξιδέματος" ("Sleeping Sun") και τη εντυπωσιακή διασκευή του "Phantom of the Opera". Μας αποχαιρετούν και για πρώτη φορά στο φετινό...Metalwave, όπως φαίνεται να είναι πάλι, και ένα βροντερό "we want more", να σκίζει τον ουρανό. Σύνδεση του "Dead Boys Poem" με τη διασκευή του "Over the Hills and Far Away", του μεγάλου Gary Moore, που συνοδέυτηκε από πολύ τραγούδι εκ μέρος του κόσμου. Και για το τέλος, ένα κομμάτι που στο δίσκο ακούγεται σαφώς κατώτερο απ’ότι στο live, "Wish I had an Angel”, σε μια σκηνή γεμάτη φωτιές και καπνούς. Η Tarja καταλαμβάνει επάξια τη θέση της κορυφαίας σύγχρονης ερμηνεύτριας του metal. Τόσο δυναμική γυναικεία φωνή σε live, τόσο μαγική και με τέτοια ένταση, δεν έχουμε ξανακούσει. Μας άφησαν με μια υπόκλιση μέσα σε μια αποθέωση από μερικούς και σκεπτικισμό από άλλους που ακόμα "έβλεπαν στα μάτια ενός ξένου". Θα τους ξαναδούμε σίγουρα...

Η ώρα όμως είχε φτάσει για το πολυαναμενόμενο όνομα του φεστιβάλ, αν όχι όλου του καλοκαιριού. 9.30 τα φώτα σβήνουν, η σκηνή καλύπτεται ολόκληρη από καπνούς και είναι γεγονός: Judas Priest με το "Hellion" για αρχή. Περνάει το πρώτο κουπλέ κι ο Halford ακόμα να εμφανιστεί επί σκηνής...Μόνο η κλασσική φωνή (βλ. φωνάρα) του στοιχείωνε το Terra Vibe. Ξαφνικά ανεβαίνει με έναν...μυστηριώδη ανελκυστήρα πάνω στη μία από τις 2 εξέδρες που υπήρχαν στα πλάγια της σκηνής. Και για να μη γίνουμε κουραστικοί, θα το θέσουμε απλά: η δίψα (!) του ελληνικού κοινού για Judas Priest με Halford, φάνηκε, ικανοποιήθηκε και η ικανοποίηση εκδηλώθηκε μέσα από ένα ντελίριο από μεριάς κόσμου.

Όλο το Terra Vibe βρισκόταν στο πόδι. Συγκλονιστικό, με όλη τη σημασία της λέξης. "Electric Eye, Metal Gods, Highway, The Ripper, Touch of Evil, Sentinel, Victim of Changes, Diamonds & Rust, Breaking the Law, Beyond the Realms of death, Turbo Lover, Green Manalishi, Painkiller, Hell Bent for Leather, Lining after Midnight", και για encore μετά από το δεύτερο “we want more”, τα "United" και "Another Thing Coming". Αυτοί οι τίτλοι κομματιών, κουβαλούν μια ιστορία από πίσω τους, ένας προς ένας. Επομένως, κάθε προσπάθεια αποτύπωσης των γεγονότων του τύπου "o Τipton έσκισε", ή "o Travis είναι πολυβόλο" αφενώς είναι τετριμμένες, και αφετέρου δεν ζητάνε και πολύ από την φαντασία σας να δουλέψει. Αυτό για όσους δεν παραβρέθηκαν. Γιατί για όσους παραβρέθηκαν, το τί γράφεται σε αυτές τις σελίδες ωχριά μπροστά σε αυτά που έχουν χαραχτεί στη μνήμη τους.

Το δημοσιογραφικό/οπαδικό ένστικτο επιβάλλει όμως να περιαυτολογήσουμε, τονίζοντας ότι ο Halford είναι η δίχως καμμία αμφιβολία, ηγετική φιγούρα των Priest. Αν και δεν είχε αρκετές "ψηλές" στιγμές, ήταν σαρωτικός εκεί που έπρεπε, όπως για παράδειγμα στο "Painkiller". Αξιοσημείωτη φυσικά η σκηνή του Halford να βγαίνει με τη Harley, κρατώντας μια ελληνική σημαία στο χέρι να τη φιλάει και να την κρεμάει στη μηχανή, παίζοντας παράλληλα με τον κόσμο. Ένα τέλος καθαρά Priest. Όλη η μπάντα στην εξέδρα των drums και στις δύο παλινές σε metal χαιρετισμό. Λογικό επακόλουθο ήταν η αποθέωση. “See you next year” είπε ο Rob και αυτός ήταν και ο καλύτερος επίλογος για τη δεύτερη μέρα του φετινού Rockwave Festival.

Κλείνοντας, παρά τα μεγαλοπρεπή παραστρατήματα του παρελθόντος, η DiDi Music προσέθεσε στο ενεργητικό της ένα άρτια οργανωμένο festival, όπου τα ουσιώδη παράπονα λάμπουν δια της απουσίας τους. Επόμενο είναι οι απαιτήσεις να αυξάνονται, και αν ψάξει κανείς να γκρινιάξει, θα το καταφέρει (απλά πέραν πάσης αποδοχής οι χώροι WC) αλλά αυτό που θα θυμόμαστε είναι ένα εξαιρετικό metal διήμερο. Αυτό που μένει είναι να "ξυπνήσει" λίγο το ελληνικό metal κοινό, ώστε να δει κάποια στιγμή headliners που να μην προέρχονται από την...ιουρασική περίοδο (οι μόνοι που έχουν το ελευθέρας πλέον είναι οι AC/DC). Δεν τίθεται θέμα υπονοούμενου για τους Judas Priest ή τους WASP. Κάθε άλλο. Απλά όλο τα λέμε, τα ξαναλέμε, και πάλι και πάλι...