Photos: Olga K.

Rockwave Festival 2004. Αρκετός κόσμος με καχυποψία περίμενε την πραγματοποίηση των 2 metal ήμερών. Μετά την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, η οποία όπως κύλησε αποδείχθηκε σαν ένα crash-test οι προσδοκίες ήταν σαφώς μεγαλύτερες και δεν υπήρχε και άφεση αμαρτιών για μεγάλα λάθη όπως καθυστερήσεις κτλ. Γενικά πάντως η σχέση οπαδών του metal και Didi Music δεν είναι μελιστάλακτη, χώρια που κλονίστηκε το 2002 και συνεπώς ουκ ολίγοι από αυτούς περιμένουν με το δίκανο στη γωνία.

3:30 έδειχνε το ρολόι όταν φτάσαμε στο χώρό χρησιμοποιώντας 3 μέσα μεταφοράς (αυτοκίνητο, τραίνο, λεωφορείο). Η διαδικασία της εισόδου φάνταζε δύσκολη, καθώς περνούσε ένας-ένας (κοινό, δημοσιογράφοι, σπόνσορες, όλοι!) από τους ελεγκτές. Περιέργως μπήκαμε ήρεμα και ωραία, χωρίς μεγάλες αναμονές. Υπήρχε ήδη κόσμος και η προσέλευση ήταν συνεχόμενη. Αρχίζει λοιπόν η εξόρμηση στο χώρο. Μαγαζάκια από εδώ, bar από κει, περίπτερα χορηγών και μετά το μάτι πέφτει στη σκηνή. Η σκηνή είναι μεγάλη ευτυχώς. Άνετα χωράει ένα σχήμα με όλο το pyro show του. Αριστερά και δεξιά δυο πλατφόρμες με roadies, κονσόλες και λοιπά.

4:30 ακριβώς και οι δικοί μας κατά τα 3/5 Firewind ανεβαίνουν στη σκηνή μέσω θερμής υποδοχής από τον κόσμο. Φυσικά τα 2 “τιμώμενα” πρόσωπα δε θα μπορούσαν να ήταν άλλοι από τους Gus G. και Bob Katsionis, τους Έλληνες βιρτουόζους κιθάρας και πλήκτρων αντίστοιχα. Γεμάτοι ενέργεια και απίστευτη όρεξη για μουσική ξεκινάνε και από τις πρώτες στιγμές, ο κόσμος τους ακολούθησε στο heavy-power μονοπάτι τους. Ήχος αρκετά καλός για να τους βοηθήσει να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, κόσμος μπροστά να απολαμβάνει και να το δείχνει, μεγάλη όρεξη από την μπάντα και “κόντρες” μεταξύ Gus G. και Katsionis οι οποίες άφησαν σε πολλά σημεία το κοινό με το στόμα ανοιχτό. Το set list τους είχε τραγούδια απ’ όλη τη (σύντομη) δισκογραφία τους. Έπαιξαν περίπου 5 κομμάτια, τα οποία όμως ήταν αρκετά για να ξεσηκώσουν τον κόσμο, παρά την τρελή ζέστη που υπήρχε, και να προετοιμάσουν το έδαφος για την metal καταιγίδα που θα επακολουθούσε. Κορυφαία στιγμή της εμφάνισής τους, ήταν ένα απίστευτου όγκου ορχηστρικό κομμάτι το οποίο στην κυριολεξία σε ανάγκαζε να επιδωθείς στο αγαπημένο άθλημα των μεταλλάδων, το head-banging. Στη μέση του κομματιού μας έκαναν και μια μικρή επίδειξη τεχνικής ο Gus με τον Κατσιώνη χαρίζοντας όμορφες μουσικές και μη στιγμές. Εδώ που τα λέμε, λίγο πολύ, όλοι υποκλιθήκαμε σε αυτά τα σόλο. Πάρα πολύ καλοί και ανταποκρίθηκαν πλήρως στο ρόλο τους. Μια απορία μόνο… γιατί πάντα ελληνικές μπάντες ανοίγουν τα φεστιβάλ; Όλα ωραία λοιπόν και μετά την απαραίτητη (και πολύ μικρότερη απ’ όσο την περιμέναμε) διακοπή, στη σκηνή εμφανίζονται οι δεύτεροι και πιο καημένοι (από άποψη καιρικών συνθηκών, γιατί κατά τα άλλα ήταν πάρα πολύ καλοί) Dark Tranquillity.

Tο ευχάριστο γεγονός της μέρας ήταν η συνέπεια στην ώρα εμφάνισης του κάθε γκρουπ. 16:31 έδειχνε το ρολόι στους Firewind και το διάλειμμα μεταξύ αυτών και των Dark Tranquillity ήταν ελάχιστο. Το drum kit στήθηκε γρήγορα, έπεσε το background πανό και χωρίς πολλά πολλά, έξω οι Σουηδοί. Μέτριας ενεργητικότητας όπως πάντα (εκτός του Stanne βεβαίως), έπαιξαν ένα σχετικά πλήρες setlist, χωρίς όμως πολλές εκπλήξεις όπως είχε πει ο Stanne σε μια πρόσφατη συνέντευξη. Η μόνη έκπληξη ήταν το "One Thought", σύνθεση που έρχεται από το νέο δίσκο του σχήματος. Μέσα στον σχετικό αναβρασμό, είναι δύσκολο να κρίνεις μια σύνθεση, ειδικά σε live εκτέλεση, αλλά σίγουρα άφησε καλές εντυπώσεις διότι είχε ό,τι ζητάει ο καθαρός DT οπαδός: αρκετά πλήκτρα, εισαγωγή στο τραγούδι, τραγουδιστό chorus και ταχύτητα με εναλλασσόμενες groove-ατες παύσεις. Όμορφα. Στο show ακούστηκαν τα "Treason Wall, Damage Done, Monochromatic Stains, White Noise / Black Silence, Punish My Heaven, Zodiakyl Light, There In, Wonders At Your Feet, Haven" και το show έκλεισε με "Final Resistance". Μέγιστος αλλαλαγμός σημειώθηκε, ως αναμενόταν φυσικά, στα "Final Resistance", "Punish My Heaven" και "White Noise / Black Silence".

Ως εδώ τα θετικά λοιπόν. Η γκρίζα πλευρά είχε 2 κύρια εμφανέστατα σημεία. Πρώτον, ο ηχολήπτης έθαψε σημαντικά τον ήχο της μπάντας, ειδικά στα τύμπανα, αφού πέρα από τις κάσες και μερικά πατίνια, τα υπόλοιπα τα ακούγαμε με το ζόρι. Ενώ το snare έμοιαζε με κιβώτιο στους Firewind, εδώ χάθηκε αισθητά. Πέρα από τα τύμπανα, όλο το σχήμα έπαιξε σε πολύ χαμηλότερή ένταση από τα υπόλοιπα 4 συγκροτήματα της ημέρας, παρά τις παρατηρήσεις του κοινού που έγιναν αντιληπτές από τον Stanne που με νόημα απάντησε «τι να κάνω;». Ευτυχώς, έστω και χαμηλά, ο ήχος ήταν ισορροπημένος σε θέμα στάθμησης οργάνων, με όλα τα όργανα να ακούγονται αρμονικά και τα φωνητικά να είναι πεντακάθαρα και πολύ βαριά. Η αντίδραση του κόσμου είναι το δεύτερό μελανό σημείο της συναυλίας. Ελάχιστοι ήξεραν στίχους από όσους ήταν μπροστά καθώς επίσης και τα κομμάτια. Προς το τέλος ειδικά, μέχρι να μπει το "Final Resistance", το κοινό «έπηξε». Προφανώς λίγοι είχαν έρθει για τους DT και οι περισσότεροι απλά περίμεναν να τελειώσει το show για να βγουν οι Gamma Ray. Αθάνατος ανοιχτόμυαλος Έλληνας...

Μετά την καταιγίδα από τη Σουηδία, όλα είναι έτοιμα για την μπάντα της τελευταίας στιγμής του Rockwave, τους Gamma Ray του μεγάλου Kai Hansen. Ο κόσμος είχε γεμίσει το χώρο μπροστά από τη σκηνή και οι αντιδράσεις του έδειχναν ότι ίσως να ήταν και καλύτερο που ήρθαν αυτοί αντί των Running Wild. Με το που βγαίνουν στη σκηνή οι Γερμανοί επικρατεί ο συνηθισμένος πανικός. Μπάντα έτοιμη, κόσμος έτοιμος και οι πρώτες νότες ακούγονται και το show του Hansen και της παρέας του αρχίζει. “Somewhere Out In Space”, “End Of The World”, "Land Of The Free”, “Rebellion” είναι μερικές από τις συνθέσεις που απολαύσαμε και είναι ενδεικτικές του κεφιού και της επιτυχίας της εμφάνισης. Ο Kai σε μεγάλες ορέξεις και σε πολύ καλή κατάσταση μας έδειξε ότι το metal το έχει μέσα του. Τραγούδι στίχο-στίχο μαζί του, αστείρευτη ζωντάνια και κίνηση και αποθέωση στο τέλος κάθε κομματιού. Ο Dan Zimmermann σε αντίστοιχη φόρμα κι αυτός, έδειξε πώς είναι η γρήγορη και σταθερή δίκαση. Γενικά οι Gamma Ray ήταν πολύ δεμένοι, άψογοι στις εκτελέσεις των κομματιών και ευχαριστιόντουσαν αυτό που έκαναν εκτός ίσως από την ζέστη (!) η οποία ανάγκασε τον Dirk Shlachter να βγάλει το γιλέκο που φορούσε. Τελικώς, το σχήμα κάνει πως αποχαιρετά τη σκηνή αλλά ειδοποιείται ότι υπάρχει χρόνος. ”I Want Out" και γίνεται σαφής η ανεπάρκεια του γραπτού λόγου να περιγράψει τη κατάσταση. Καθότι ο Hansen είναι το κεντρικό πρόσωπο, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην άψογη ερμηνεία και τις έντονες στιγμές από έναν άνθρωπο που σίγουρα του έχουν λείψει οι Helloween και ο οποίος αγαπάει αυτό που κάνει και ξέρει να εκτιμά τον κόσμο που τον στηρίζει και τον ακολουθεί τόσα χρόνια. Μπροστά σε όλα αυτά, σκέψεις για την υποτιθέμενη εμφάνιση των –ερασιτεχνών- Running Wild φαντάζουν αστείες... Η συνέχεια περιλάμβανε ένα μεγαλειώδες σε απόδοση και σαφώς εκτενέστερο απ΄ ότι περιμέναμε θέαμα από τον Max Kavalera! Soulfly και “Un, dos, tres, quattro…

…..JumpDaFuckUp!!! Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αφήσουμε αυτή την πρόταση/προσταγή και να προχωρήσουμε στους WASP. Άλλα είναι πρέπον να μοιραστώ την εμπειρία με όσους δεν ήταν παρόντες χτες βράδυ. Λοιπόν το να βλέπεις ζωντανά έναν άνθρωπο σαν τον Max Cavalera δεν είναι λίγο πράμα. Τόσα χρόνια καριέρα με 2 συγκροτήματα, σίγουρα έχει συνθέσει μουσική που όλοι μας ακούμε και σεβόμαστε. Όταν αυτός ο άνθρωπος προσπαθεί να κάνει μια περίληψη αυτής της μουσικής καριέρας, το αποτέλεσμα πάντα λίγο θα φαντάζει. Αλλά κάλλιο πέντε και στο χέρι…

Η επόμενη μια ώρα από τη στιγμή που βγήκαν οι Βραζιλιάνοι στη σκηνή ήταν μοναδική και ταυτόχρονα επικίνδυνη αν ήθελε κάποιος να κάτσει μπροστά. Ένα ασταμάτητο moshpit που κατά καιρούς έφτανε μέχρι τον πύργο των ηχοληπτών στο κέντρο του χώρου, ανεξέλεγκτο crowd surfing, παρανοϊκό headbanging και λοιπά τέτοια στοιχεία έφτιαχναν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα που μόνο ο Max μπορεί να δημιουργήσει. Το show ξεκίνησε με το "Prophecy" και το setlist περιελάμβανε κομμάτια όπως τα "Porrada, Defeat U, Living Sacrifice, Territory, Roots, Inner Self, Bring It, Last Of The Mohicans, Back To The Primitive, Fire, Seek ‘n’ Strike" και κλείσιμό με το "Eye For An Eye". Σε κάποιο σημείο 2-3 roadies έφεραν 2 βαρέλια και ένα περίεργο τύμπανο και οι Soulfly μας διασκέδασαν για 5 λεπτά με ένα tribal drum solo. Επίσης, ο μεγαλύτερος γιος του Max βγήκε στη σκηνή για να τραγουδήσει μαζί του το "Bleed" και "Tree Of Pain", το οποίο ενώθηκε με το "Jump Da Fuck Up". Γενικά πρέπει να είναι οικογενειακή υπόθεση η δουλειά του Max αφού στο πλάι της σκηνής ήταν η Gloria με τα 2 μικρά παιδάκια του. Οποίος πήρε φωτογραφία τη Gloria να παίρνει αγκαλιά το μικρότερο και να του δείχνει το mosh που εξαπλωνόταν πολύ πάνω από τη μέση έχει million dollar στιγμή απαθανατισμένη.

Φτάνοντας προς το τέλος της μέρας, οι ηχολήπτες δεν είχαν πλέον περιθώρια για λάθη και έτσι ο ήχος στους Soulfly ήταν πολύ καλός με αρκετή ισορροπία και (ευτυχώς) δυνατά τύμπανα. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι ενώ ο drummer ήταν πάρα πολύ καλός, το kit του ήταν «κολλημένο με σάλιο» καθώς 3 φορές το china έπεσε, ο γερανός με το crash κουνιόταν προς τα αριστερά συνέχεια και τέλος το μικρόφωνο από το snare έπεσε την ώρα που το συγκρότημα ετοιμαζόταν να κάνει το tribal drumming solo. Σε γενικές γραμμές πάντως, ο άνθρωπος μας έστειλε αδιάβαστους.

Ναι λοιπόν, μετά από ψηφοφορίες για το ακυρωθέν και το φετινό Rockwave, παρακάλια και προσευχές, μας έφεραν τους WASP! Καιρός ήταν, τόσους δίσκους έχουν βγάλει και δεν τους έχουμε δει. Αυτά παθαίνει κανείς όταν ψηφίζει συνέχεια Maiden για τα φεστιβάλ, αλλά και όταν οι οργανωτές αρνούνται να ρισκάρουν. Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι η συναυλία διασκέδασε αρκετά. Το ξεκίνημα; Ισχυρότατο, με ένα medley με "On Your Knees, Electric Circus, Hellion" και "Chainsaw Charlie". Αυτό ήταν μόνο το ζέσταμα αφού μετά ακούσαμε κομμάτια όπως "Love Machine", "I Wanna Be Somebody", "Sister Sadie" (η συναυλιακή επιβεβαίωση της κορυφαίας σύνθεσης τους τα τελευταία χρόνια), "Wild Child", "Animal", "What I’ll Never Find", καθώς και μια διασκευή στο "Real Me" των The Who.

Βέβαια, οι παλιοί οπαδοί θα ευχαριστήθηκαν πιο πολύ την μορφή που ονομάζεται Blackie Lawless να τραγουδάει με μόνη συντροφιά την παλιά Warlock κιθάρα του τα "Idol", "Sleeping In The Fire" και "Gypsy Meets The Boy". Αυτές είναι στιγμές που δεν ξεχνιούνται εύκολα. Τέλος, ένα encore με το "Blind In Texas" και μας αποχαιρέτησαν. Νωρίς. Αρκετά νωρίς για headliners. 80λεπτη συναυλία δεν είναι αρκετή όταν δηλώνεις νευριασμένος επειδή δεν έχεις παίξει ποτέ στην Ελλάδα και επίσης όταν είσαι headliner. Αδικαιολόγητο αυτό. Όπως επίσης αδικαιολόγητο ήταν το γεγονός ότι τα backing vocals από Howland, Roberts και Duda ήταν προηχογραφημένα. Μέχρι και με κυάλια (!) κοιτάξαμε τον Howland ο οποίος, πίσω από το αρκετά παράξενο kit του, τραγουδούσε όποτε ήθελε. Το γιατί δε το μάθαμε ποτέ...Αν και δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι όλοι νιώσαμε wild childs ύστερα από χρόνια αναμονής...