Φωτογραφίες: Στάθης Ζούμπος

Ανεβαίνοντας στο ανακαινισμένο Θέατρο Πέτρας, δε ξέραμε πόσο κόσμο θα συναντήσουμε. Τελικά, καμμία σχέση με τα 22000 άτομα που "είχαν βάλει φωτιά" στη πρώτη συναυλία του Alice Cooper συναυλία περισσότερα από 10 χρόνια πριν (βλ. παρέμβαση πυροσβεστικής). Το θέατρο πάντως, όντας μικρό, φαινόταν τίγκα. Για “φυλές” τι να πούμε πάλι… gothάδες, ροκαμπιλάδες, poserάδες και τυπικοί μεταλλάδες, που ξεπερνούσαν την γραφικότητα του κάθε είδους, σα να είχαν ξεπηδήσει από το χρονοντούλαπο (με την καλή έννοια)! Και φυσικά άνθρωποι άνω των 50 χρονών, οι αυθεντικοί οπαδοί του Alice Cooper δηλαδή.

Στη σκηνή βγαίνουν οι Star-Star, το συγκρότημα του γνωστού Ελληνοαμερικάνου Johnny Halliday (“Διακοπές” όπως του έχει μείνει το παρατσούκλι). Ομολογώ ότι πρώτη φορά τους έβλεπα live και τους άκουγα. Δε ξέρω αν θα το ξανάκανα όμως. Δε λέω… γέλιο… απίστευτο γέλιο και show επι σκηνής από τον “Διακοπές”! Μιση ωρίτσα περίπου η οποία καλό θα ήταν να είχε τελείωσει στο τέταρτο, γιατί παραήταν για τα αυτιά μας. Ειδικά αυτή τη διασκευή στο “Break On Trough”...Τρίζουν τα κόκκαλα του Morrison.

Είναι περασμένες 10 και ένα βανάκι σκάει μύτη πίσω από τη σκηνή και ξέρουμε ποιος έρχεται. Καπνός στη σκηνή, η μπάντα ξεκινάει το “No More Mr. Nice Guy” και μέσα από τον καπνό η μορφή του Alice Cooper ξεπροβάλλει με το κλασσικό μπαστούνι στο χέρι και ένα βλέμμα βγαλμένο από ταινίες τρόμου… το show αρχίζει! Πολύ καλός φωνητικά και η μπάντα γεμάτη ενέργεια και ζωντάνια! Άψογο δέσιμο, βαρύς rock ήχος και αδυναμία μου ο drummer, του οποίου δεν συγκράτησα το όνομα, αλλά είναι Ελληνικής καταγωγής. “What Do You Want From Me”, “Million Dollar Babes”, “Long Way To Paradise”, “I’m 18”, “Desperado”, είναι μερικά από τα κομμάτια που είπε για να ζεστάνει το κοινό πρίν αρχίσει το κύριο μέρος του Alice Cooper show. Τι δεν είδαμε… σφαγή επι σκηνής, "τραμπουκισμούς" στην μπάντα του Alice, τον Alice να τσακίζει με τη βοήθεια μιας "ξανθιάς θεάς" την "τραμπουκοπαρέα", χορευτικό μπαλέτου από την "ξανθιά θεά" που βάραγε κιόλας, το τεράστιο φίδι που κουβάλησε επι σκηνής, μια ερωτική ιστορία με την πλαστική του κούκλα και τεράστια μπαλόνια να βγαίνουν στη σκηνή και να πετάγονται στον κόσμο.

Φυσιολογικά ο κόσμος είχε πλέον ζεσταθεί για τα καλά και είχε αρχίσει πραγματικά να ζεί το live. Μετά την έξαρση των σκηνικών, έρχεται κι ένα “Only Women Bleed” να δέσει την κατάσταση και να κάνει τους παλιότερους εκεί να αναπολούν το παρελθόν και τα πάρτυ με τη μπαλάντα να παίζει στο pick-up κι εμάς τους νεότερους να μαθαίνουμε τι εστί rock! Είχαμε και το καθιερωμένο πλέον drum solo το οποίο αν και ήταν μεγάλο, όχι μόνο δεν κούρασε, αλλά ταρακούνησε τον κόσμο, γιατί ο τύπος είναι μεγάλος παίχτης.

Όλα καλά λοιπόν, αλλά κάτι έλειπε… πού ήταν τα μεγάλα hits του Alice; Αυτά που πλέον ξέρουν ακόμα και οι άσχετοι με τη rock μουσική και είναι το κερασάκι στην τούρτα. Έφτασε το τέλος, μας είπε καληνύχτα, αλλά το ελληνικό κοινό έχει μάθει πλέον. Και αν εξαιρέσουμε ένα χλιαρό “We want more” ο κόσμος περίμενε υπομονετικά και ετοιμαζότανε.. γιατί ήξερε τι θα επακολουθούσε… και δικαιώθηκε! Ο παππούς πάλι στη σκηνή και “Poison”! Πραγματικά τι να περιγράψω απ’ αυτό που έγινε; Έκσταση πραγματικά! Και φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει το δικό μου αγαπημένο, “Bed Of Nails”! Μοναδικές στιγμές που μόνο rock συναυλίες μπορούν να δώσουν στο κοινό! Και μόνο μορφές όπως ο Alice!

Το τέλος μας βρήκε όλους της παρέας του Avopolis αρκετά ικανοποιημένους. Ήταν ένα πολύ καλό για τα δεδομένα της εποχής Alice Cooper show. Χωρίς να έχουμε βέβαια το μέτρο σύγκρισης της πρώτης του εμφάνισης, παρά μόνο από τα λόγια του Αλέξη ότι ήταν καλύτερη από τη φετινή, μείναμε ικανοποιημένοι ο καθένας για το λόγο μας.

YΓ: Από δώ και πέρα όποιος χρειάζεται ιατρική βοήθεια σε live, να τρέξει να βρεί τη Χριστιάννα Φινέ (ναι, τη συντάκτρια της ελληνικής στήλης του Avopolis). Απέκτησε master μετά τον Alice, όπου έχασε το μισό σόου για να προσφέρει τις βοήθειές της σε θύμα της βαρβαροσύνης που έκανε αισθητή τη παρουσία της στο συναυλιακό χόρο. Μπράβο Χριστιάννα! Και εις ανώτερα στον Ερυθρό Σταυρό!

ΥΓ. Χριστιάννας Φινέ:
Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν είχα απαιτήσει να γράψω εγώ γι αυτή τη συναυλία...Αλλά ας είναι καλά το ντου και οι σεκιουριτάδες που πετούσαν πέτρες στον κόσμο και την ώρα που πήγαινα προς το μπαρ, πέτυχα ένα από τα πολλά θύματα και άρχισα το τρέξιμο με αποτέλεσμα να δω το περισσότερο μέρος του show από τα πλάγια. Δεν πειράζει όμως...Περίμενα πολλά χρόνια αυτή τη συναυλία. Ήταν ένα συναυλιακό μου απωθημένο, καθώς ήμουνα αρκετά μικρή στην προηγούμενη εμφάνισή του για να μπορέσω να πάω μόνη. Το μόνο που είχε μείνει να μαρτυρά αυτό το απωθημένο είναι κάτι φωτογραφίες με μπλούζες του Alice φορεμένες από ένα 11χρονο. Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που είδα τον Alice όμως να εμφανίζεται πίσω από τους καπνούς...Τα ουρλιαχτά μου μάλλον είχαν αφήσει την παρέα άφωνη, καθότι υποτίθεται πως είμαι του εντέχνου...Αν και αρκετά γερασμένος, το κατάλαβα όταν στο encore είχα σχεδόν σκαρφαλώσει τους μπροστινούς μου για να καταφέρω να φτάσω στις πρώτες γραμμές, η μορφή του και η δυναμική του παραμένουν το ίδιο συναρπαστικές και σπινθιροβόλες. Για να πω την αλήθεια, από τη μια χάρηκα που δεν είπε πολλά κομμάτια από δεκαετία 90 και είπε περισσότερο παλιότερα και πολύ αγαπημένα, αλλά από την άλλη...μας λείψανε και κάποια άλλα που δυστυχώς δε συμπεριλήφθηκαν! Ας είναι γιατί και μόνο η μορφή του live μου έφτασε.